Melankoli: Metanoia

0.5- Faustian

 0.5- Faustian 

(Faustian: Dünyevi zevkler için yapılan fedakarlığı anlatan kelime)

♫ Tartini Violin Sonata in G minor ''Devil's Trill Sonata''♫
♫  Ruelle- Monsters (Acoustic Version) ♫
 

Ait olduğum yerde miyim?

Gözlerim kapalı.

Dudaklarımda ufak bir sızı.

Acı yakarışlar artık sadece bir uğultu.

Hissetmiyorum.

Nefes almıyorum.

Peki yaşıyor muyum? 

Yaşamak zorunda mıyım?

Bir nefes.

İki soluk.

O ihtişamlı kelime nerede?

İhtiyacım olduğun anda neredesin hayat?

Yoksa bana bir sürpriz mi yaptın?

Hazır mıyım artık?

Beklediğim o keskin ana, 

Zemheriden önce mi ulaştım?

O zaman dudaklarım yukarı doğru kıvrık,

Viski gözler yaşlar ile bulanık.

Hayat.

Ben sadece gidiyorum galiba.

Damağımda tatsız bir son.

Soluklarımın sona erdiği an.

Merhaba ölüm.

----------------------

Sigara kokusu.

Vanilya ile kaplanmış o zehirli koku.

Şu an hissediyordum, bedenimi saran sigara kokusuna bağlıydı hayatım.

Neden böyle düşündüğümü bilmiyordum ama güvendeydim. Ait olduğum yere kavuşmuştum galiba. İçimde bir huzur vardı, bu huzur tanımlanamayacak kadar özeldi. Dudaklarım kıvrılmasa da, boğazım deliler gibi acısa da huzurluydum. 

Ölüm benim için tatlı gelmişti.

Yaşadığım hayatın aksine güzel hissettirmişti. Kulağımda olan sonsuz bir uğultu, damağımdaki o kuraklığa rağmen artık ait olduğum yerdeydim. Hayat buruk bir hoşçakal demiş ve muhtaç hislerle ölümü kucaklamıştım. 

Belki hatalıydım hatta çok ama çok korkaktım. Yine de arkamda bıraktıklarım beni anlamalıydı. Bir hastalık gibi onları sarmalamıştım ve benden kurtulma zamanları gelmişti. Yoksa gittikçe daha dibe batacaklardı. Bileklerine bağlı olan paslı çapa yüzünden denizin derinliklerinde yok olacaklardı. 

Bu yüzden intihar tek kurtuluşumdu.

Tüm bunları onlar için yapmıştım çünkü o yaralı ruhlar kendi yaşamlarını hak ediyorlardı. Bileğine bağlı olan paslı çapanın, onların hayatını yok etmesine izin veremezdim.

Babasının ardında kalmış paramparça bir ruhun onları tüketmesine göz yumamazdım.

Artık her şeyi anlıyordum. Hissettiğim huzurun yegane nedeni buydu. Denizin dibinde benimle batacak tüm masum insanları kurtarmıştım.