Melankoli: Metanoia

1.6- Trouvaille.

♫  Ludovico Einaudi- Giorni Dispari♫

İlham verebilecek güzel şarkılarınızı bana buraya bırakabilir misiniz lütfen?

1.6- Trouvaille

(trouvaille: şans eseri karşılaşılmış güzellik)

Viskilerin sadece beni görsün Aurora.

Zor bir eylemin kelimelere dökülmesiydi bu cümle.

Ben Arden Aksoy, aylardır dudaklarıyla konuşmayan bir insan olarak viskilerine sığınmış bir insandım. Cam kırıklarına batırılmış hayatımın içinde gözlerim geriye kalan tek gerçeklikti. Solgun bakışlarım hayata tutunduğumu gösteriyordu insanlara. Eskisi gibi parlak bakmayan o gözler ile yaşıyor, onlar ile nefes alıyordum. Duyguların sadece viskilerin ışıltısında kayan bir yıldız kadar çabuk gelip geçiyordu. Çevremdeki insanlar belki bunun farkında değillerdi ama ben biliyordum. 

Viskilerin sadece beni görsün Aurora.

Aylardır kimseyi görmeyen viskiler sadece onu mu görmeliydi?

Gökyüzü mavileri bana aitmişçesine bakarken midemdeki kasılmaya engel olamıyordum. Yemek yemediğim için hafiften başım dönüyor ve zehre sarılı vanilya kokusunu içime çekiyordum. Hala olduğumuz yerde okulun tam önünde duruyorduk ve kımıldamıyorduk bile. 

Yanağıma değmiş dudakların o yakıcı hissini hala hissediyordum ve karşımdaki adama bakıyordum. Önce sanatına bulanmış parmaklarına daha sonra yüzüne doğru yavaşça çıktı bakışlarım.

Sarı tutamlarının arasına karışmış buğday tanelerine sahipti Bora. Ruhuna göre karmaşık, ruhuna göre dağınık olan o saçlar her daim özel duruyordu. Parmaklarım tam anlamıyla o saçlara değemeyecek kadar ürkek olsa da, yumuşaklığını biliyordum. Bir ipek gibi demek doğru olmazdı çünkü ipeğe dokunmak bile bu kadar özel hissettirmezdi.

Saçlarının ardından gözleri bakış açıma girmiş ve her şey daha berrak olmuştu. Uyuyan viskilerimin içinden belki de bir yıldız daha kaymıştı çünkü Bora beni o kadar özel hissettiriyordu. Bunu bilerek yapıp yapmadığını bilmiyordum ama ruhu ruhumu okşuyordu.

Evet, ruhu ruhumu okşuyordu.

Damarlarımda ona dair olan anılar ile yaşıyordum. Karanlık bulutların arasında kalan bakışım onun sayesinde aydınlanıyordu arada sırada. Bana söylediği kelimeler ile kendimi özel hissediyordum. Viyolası ile yaşamış ve onsuz hayatı unutmuş kız çocuğu onun sayesinde arada bir nefes alıyordu. 

Viskilerin sadece beni görsün Aurora.

Peki o sırada o ne yapacaktı?

Onun gökyüzü mavileri sadece beni mi görecekti?

Buna asla inanmazdım. Melankoliye bulanmış bedenim, hayallere inanmazdı. Hayat beni kanatmaya devam ederken hayaller benim düşmanlarımdı. Onlara yakın olmak gibi bir seçeneğe sahip değildim. Bu yüzden bana bakan gökyüzülerinden ayrıldım usulca. Derin nefes kulaklarıma doldu ve ben bedenimi sararak kozama saklandım.

"Aylık görüşmelerin gelmiş, bu yüzden Efe ve psikoloğun evde bizi bekliyorlar."

Öylesine bir açıklamaydı benim için.Bana bakan bakışları hissetsem de zihnim tufanlara hapsolmuştu. Kendimi cama doğru çektim ve başıma değen soğukluk ile gözlerimi kapattım. Dünya'dan kendimi soyutladığım anların içinde girdim yeniden.