AZAB-I AŞK 1 & 2

29.BÖLÜM: BEBEĞİM

Keyifli okumalar❤

~~~~~~~~~~

" Soruyu yediden tekrar ediyorum. Siz Eftelya DENİZCİ, Can Bey'i eşiniz olarak kabul ediyor musunuz? "

  Nikâh memurunun bana yönelttiği soru kulağımda çınlarken, Amir donuk bakışlarıyla bana bakıyordu. Yüzündeki ifadesizlik duygularımı karman çorman ederken Can'ın elimi tutmasıyla kendime geldim.
Şimdi ne yapmalıydım?

Hayır diyerek Amir'in kollarına mı atılmalıydım? Yoksa Can ile yeni bir başlangıç yaparak Amir'siz bir hayat mı sürmeliydim? Hangisi bebeğim için en iyisiydi?

Gerçek babasıyla, hayatı boyunca büyük bir belirsizlik içinde yaşamak mı? Yoksa manevi babasıyla düzenli ve güvenli bir hayatı yaşamak mı onun için en iyisi olurdu?

" Eftelya, artık bir şey söylemen gerekiyor. "

Can'ın seslenmesiyle mühürlenmiş dudaklarımı aralayıp gözlerimi Amir'den çektim ve mikrofona doğru eğilip cevabımı verdim.

" Evet ediyorum. "

Bu verdiğim kararın, bebeğim için en iyisi olmasını temenni etmekten başka elimden bir şey gelmiyordu. Onun için en doğru yolu seçmeliydim, kalbim her ne kadar isyan etse de.

" Sizler de şahitlik ediyor musunuz? "

Can'ın en yakın arkadaşları da şahitliklerini onayladıktan sonra imzalar atıldı ve ben artık resmi olarak Can'ın karısı oldum. Evlilik cüzdanını elime veren nikâh memuruyla tebrikleştikten sonra ayağa kalkıp Can ile birbirimize sarıldık. Daha sonra  salondaki diğer misafirlerle de tebrikleştik.

Amir uzaktan gözlerini dikmiş bir bana bir karnıma bakıyordu. Şaşkınlığını anlayamamak mümkün değildi.

" Eftelya, iyi misin? Yüzün kıpkırmızı olmuş. "

  Can'ın seslenmesiyle düşüncelerimden sıyrıldım. Bir elimi yüzümü yıkasam iyi olacaktı. Lavaboya gitmem gerektiğini söyleyip yanından hızla ayrıldım. Buradan biran önce uzaklaşmak, rahat bir nefes almak istiyordum.

Giriş katındaki bayanlar tuvaletini bulduğumda kapalı olan kapısını açarak içeriye girdim ve tekrar kapattım. İçeride kimseler yoktu.

Çeşmeyi açarak karnımın izin verdiğince eğildim ve elimi yüzümü makyajıma dikkat ederek yıkamaya başladım.

  Tam doğrulacağım sırada duyduğum kilit sesiyle korkarak arkamı döndüğümde onu gördüm. Dizlerim titremeye başlamıştı ve arkamı lavabonun mermerine yaslayıp ellerimle sıkı sıkıya mermere tutundum. Yoksa birazdan yere yığılacaktım.

Amir, gözlerindeki hayal kırıklıklarıyla yanıma doğru gelirken, o kırıklar her adımında benim kalbime saplanıyordu.

Yaklaştı, yaklaştı yaklaştı.

Aramızda bir nefeslik boşluk bırakana kadar yaklaştı. Ne yapmak istiyordu? Bilmiyordum. Tek bildiğim biran önce Can'ın yanına gitmek isteyişimdi.

Titreyen ellerimi kaldırarak Amir'i göğsünden ittirmeye çalıştım ama olmadı. Amir bileklerimden tutup beni sürükleyerek duvara yasladı ve iki elimi de başımın yukarısında birleştirdi.

Gözlerine bakamazdım, bakarsam düşündüğüm ne varsa hepsini öğrenecekti. Bilmesi ikimiz için de kötü olurdu. Can ve benim için.

" Neden Eftelya? Neden bizi bırakıp Can'ı seçtin? Neden onunla evlendin? "

Duyduğum soru karşısında afallamıştım. " Amir'in bunu sormaya hakkı yok, o seni yedi ay önce terk edip gitti. " diyordu aklım. Kalbim ise korkarak onu sevdiğini fısıldıyordu.