Ontvoerd!!

Deel 16♡

Pov Emma
Langzaam word ik wakker. Het is donker maar als ik goed kijk zie ik dat Jax niet in zijn bed ligt. Ook zie ik dat de deur op een kier staat. Voorzichtig sluip ik erheen. Er is niemand op de gang.

Met ingehouden adem loop naar de trap. Ik loop heel voorzichtig de krakende trap af. Pas wanneer ik in de gang beneden sta, laat ik mijn adem ontsnappen. Op mijn tenen sluip ik langs de woonkamer deur waar ik gedempte stemmen hoor, op weg naar de voordeur.

Tot mijn grote verbazing zit de sleutel in het slot. Ik draai de deur van het slot en open deze. De deur kraakt, wat mij een paar seconde stil laat staan. Pas wanneer ik niks hoor, duw ik de deur verder open. Ik zet mijn voet over de drempel. Het voelt koud aan onder mijn blote voet. Snel stap ik naar buiten en sluit de deur. Het voelt alsof ik in een koelcel stap maar ik probeer het te negeren.

Ik ben buiten.. Dringt tot me door. Yess! Ik ben buiten! Oké, Emma blijf gefocust. Je bent er nog niet.

Ik ren door de tuin, richting het bos. Ik ren tussen de bomen door. Na een tijdje rennen kom ik hijgend aan bij een dorpje. Het ziet er griezelig en verlaten uit. Ik loop door de straten. Alles is donker en dicht. 'Ga weg hier Emma! Het is niet veilig!' Schreeuwt een stemmetje in mijn hoofd. Ik wil me omdraaien maar een gedaante houdt me tegen. Het is een vrouw, ze zit op een bankje.

'Niet doen!' zegt het stemmetje weer. Maar ik luister niet. Wat doet die vrouw midden in de nacht op een bankje in een verlaten dorp?

"Mevrouw?"

Ze staat op en draait zich dan naar mij. Ik schrik en deins achter uit.

"Mam!" Roep ik. Ik ren naar haar toe en vlieg om haar hals. Tranen rollen over mijn wangen. "Mama, ik heb je zo gemist.

"Oh lieverd." Sust ze me. Ze streelt mijn haar.

"Wat.. Hoe.. Mam, ik snap het niet."

"Mijn meissie, ik hou van je. Maar je moet oppassen. Oppassen met wat je doet." Zegt ze nu ernstig.

"H-hoe bedoel je?" Snik ik. "Mam ik ben bang."

"Weet dat je vader en ik over je waken." Na haar woorden begint ze te vervagen.

"Mam!" Roep ik. Ik probeer haar vast te houden maar het lukt niet. "Mama. Wacht! Ik heb je nodig."

"We houden van je, Emma." De woorden echoën in mijn hoofd maar ze is zelf weg.

"Nee, mam. Wacht!" Huilend val ik op mijn knieën. "Ik hou ook van jullie"

Ik schrik wakker. Mijn ademhaling is hoog en merk dat ik huil. Ik adem een paar keer diep in en uit om mezelf te kalmeren.

Ik kijk om me heen. Het is nog donker. Op de klok zie ik dat het dertien over drie 's nachts is. Ik zucht en probeer weer te slapen maar het lukt niet. Ja, dat krijg je ervan als je de hele dag slaapt. Maar stiekem weet ik dat het ook komt door de droom. Wat bedoelde mama? Waarom zei ze 'je moet oppassen met wat je doet'? Een raar gevoel besluipt me. Misschien was het meer dan een droom.

"Je bent al wakker." Zegt een verbaasde, slaperige stem naast me.

Ik gil kort en kijk opzij. Jax moet lachen. Ohja, hij is er ook nog.
"Nee ik slaap nog sukkel." Zucht ik vermoeid.

"Oeh, er is hier iemand chago."

Ik kijk hem neidig aan maar als ik zijn gezicht zie moet ik lachen.

"Wat is er?" Vraagt hij achterdochtig.

Heel onschuldig haal ik mijn schouders op. "Oh, niks hoor."

"OkÉ..? Ik ga even douchen. Je kunt alvast naar beneden gaan, de deur is open."