Ontvoerd!!

Deel 32♡

Pov Emma
Ze loopt de deur uit. Wanneer ze merkt dat ik blijf zitten draait ze zich om. "Kom je nog?"

Ik kijk haar verward aan. "Wat?"

"We gaan. Kom je?"

Langzaam sta ik op. Waar gaan we heen? Is zij ook ontvoerd?
Ik loop achter haar aan. In de huiskamer aangekomen gaat ze zitten. Snel ga ik ook zitten. Ik kijk haar vragend aan. Zij kijkt vervolgens weer naar Jax. "Vertel." Commandeert ze. Wacht, ze kennen elkaar?

"Nou.. Uhm." Begint hij. Hij vertelt iets over dat het een ongeluk was en dat ze dachten dat ik Eline was. Het is een heel vaag verhaal. "Dus, sorry." Sluit hij zijn verhaal af. Moet ik hem geloven? En ze vergeven? Nooit!

"Wacht." Zeg ik. "Waarom had je dat niet gewoon gezegd?"

"We raakten in paniek." Het is Raf die het zegt.

"Dus besluiten jullie om mij maar gewoon op te sluiten?"

"Ja."

"Wow. Goede oplossing zeg." Reageer ik sarcastisch.

"Dank je. Vond ik ook." Grijnst Jax met een even sarcastische toon.

Geërgerd sla ik mijn armen over elkaar en kijk de andere kant op. Fijn, nu heb ik meerdere trauma's voor niks erbij.

Pov Eline
Emma is een beetje afwezig. Snap ik. Het is ook verwarrend. Ik kijk naar Rafael. "Wat heeft Collin gedaan?"

"Wat heeft hij niet gedaan?" Antwoordt hij.

"Ik kan jullie horen hè." Emma kijkt ons geërgerd aan.

"Oké." Mompel ik. "Kom we gaan." Ik sta op. Emma kijkt me raar aan. "Gaan als in opstaan en weggaan." Zeg ik.

Ze kijkt naar Jax. Hij knikt kort. Vroeg ze hem nou echt om toestemming? Als ik zeg dat we gaan dan gaan we. Rafael luistert toch wel naar mij. Ik kijk Emma afwachtend aan. Ze staat op, zwaait kort naar Jax en volgt dan mij naar de deur.

Ik draai me om naar de twee jongens. "Jullie weten dat we jullie gaan aangeven, toch?"

"Ja?" Vraagt nu Emma verbaasd.

"Ja." Ik kijk haar aan. Waarom wil zij het niet? "Zij mogen net zoveel pijn ervaren als jij had."

"Maar jullie zijn vrienden."

"Het is oké, we verdienen het." Mengt Raf zich. Ondanks dat Rafael het zegt, kijkt ze Jax aan. Wat is hier aan de hand?

"We waren vrienden." Verbeter ik haar. Ik verplaats mijn blik naar Rafael. "Ik wil jullie nooit meer zien." Er schiet een steek door me heen bij deze woorden. Meen ik het? Ik haal diep adem voor ik de kamer uit loop.

"Eline, wacht!" Hoor ik Rafael zeggen. Maar ik luister niet. Buiten blijf ik staan. Een zucht verlaat mijn mond. "Ik heb geen auto."

"Hé, wacht." Jax komt naar buiten gerend. Hij overhandigd Emma een voorwerp.  "Je mobiel."

"Oh," mompelt ze. Ze stopt het voorwerp in haar zak. "Thanks."

"Jax?" Glimlachend kijk ik hem aan. "Wil je ons brengen?"

"Ja, sure," knikt hij. "Ik pak even de sleutels." Hij loopt naar binnen.

"Waar wil je eerst heen?" Vraag ik aan Emma. "Je huis of het politiebureau?"

Ze hoeft niet eens na te denken over deze vraag. "Stefan." Zegt ze vastberaden.

Pov Emma
We zitten al een tijdje in de auto. Het is een beetje ongemakkelijk. Ik bedoel, dezelfde persoon als die me ontvoerd had, brengt me weer terug.