Ontvoerd!!

Deel 23♡

Pov Jax
De agent schijnt, met zijn zaklamp, naar binnen.

"Moet dat echt?" Bromt Jace. Raf geeft hem een stomp op zijn schouder en lacht. De agent schijnt nu op Emma. Gelukkig ligt ze te slapen en valt haar haar voor haar gezicht.

"Jullie reden te hard." Zegt de agent en richt zich weer tot Raf.

Raf lacht ongemakkelijk. "Is dit geen 100 weg?"

"Nee. 80."

"Sorry, agent." Zegt Raf onschuldig. "Ik had het niet door."

"Heb je gedronken?"

"Nee meneer."

Ik schiet in de lach. Ja sure, fucking leugenaar.

De agent richt zich kort op mij.

"Zij wel." Lacht Raf nu zenuwachtig.

De agent wil net wat zeggen als er iets in zijn telecom word gezegd. Ik weet niet wat. "Ja?" Antwoordt hij. "R12 melden bij bureau." Hoor ik een krakerige stem uit de telecom. De agent zucht.

"Je hebt geluk, jongeman. Ik zie het deze keer door de vingers. Houd je de volgende keer aan de snelheid."

"Zal ik doen." Glimlacht Raf. "Bedankt."

De agent loopt weg en we rijden naar huis.

~

Wanneer we eindelijk thuis zijn aangekomen stap ik uit. Ik til Emma uit de auto en til haar het huis in. Ik loop gelijk door naar boven, doe mijn kamerdeur open en leg Emma op het bed. Ik doe haar schoenen uit en sla de deken over haar heen. Ze ligt vredig te slapen alsof er niks aan de hand is. "Wat heb ik gedaan..?" Fluister ik.

Pov Emma
Ik schrik wakker van een knal gevolgd door een pijnscheut. Wanneer ik mijn ogen open zie ik dat ik op de grond lig. Gelach vult mijn oren. Ik kijk op en zie Jax lachen.

"Sukkel." Lacht hij.

"Ook goedemorgen." Mompel ik geërgerd terug. Wat is er gisteren gebeurd? Het is allemaal een beetje vaag.. Ik heb toch niet zo veel gedronken? "Jax?"

"Ja?"

"Was ik dronken?"

Jax lacht kort. "Nee, wees maar niet bang." Een zucht van opluchting verlaat mijn mond. "Nog nooit dronken geweest?" Vraagt Jax.

"Nee, al te vaak."

"Oeh vertel."

"Er valt niks te vertellen." Zucht ik geërgerd.

"Kom je ooit nog van die grond af?" Lacht Jax.

Ik sla eigenwijs mijn armen over elkaar. "Nee."

Jax staat op. Hij loopt naar me toe. Plots word ik opgetild en op het bed gegooid. Ik gil kort. "Nou! Waarom deed je dat? Ik lag net lekker!"

"Sorry schat." Grijnst Jax.

Ik duw hem van me af. "Noem me niet zo."

"Wat wil je er aan doen dan?" Daagt hij mij uit. Ik gooi een kussen naar zijn hoofd, die hij ontwijkt. "Oh, gaan we het zo spelen?" Een speelse grijns vormt zijn mond. Oh shit. Hij loopt naar me toe en blijft recht voor me staan. Ik kijk hem uitdagend aan. Maar toch ben ik een beetje bang. Wat gaat hij doen? Opeens begint hij me te kietelen.

"Haha.. Nee-e.. S-stop-p.." Lach ik. Ik wurm me uit zijn greep en ren de kamerdeur, die blijkbaar open was, uit. Ik hoor Jax zijn voetstappen achter me aan komen. Snel ren ik de hoek om maar bots dan tegen iemand. op. Mijn evenwicht laat me in de steek en ik dreig op de grond te vallen maar iemand houdt me vast. Ik kijk omhoog. Collin..