Κόκκινο.
Το αγαπημένο σου χρώμα.
Αν σου έλεγα ότι ο αέρας μυρίζει κόκκινο,
θα γυρνούσες;
Μυρίζει σαν φωτιά,
αδυσώπητη, στυγνή, απείθαρχη.
Φοβάμαι.
Μα γιατί;
Δες πώς έβαψε τα χείλη μου κόκκινα,
Τα μαλλιά μου, το φόρεμά μου, τα όνειρά μου.
Σκέφτομαι πόσο θα σου άρεσα
κι ύστερα σκέφτομαι πόσο θα μου άρεσε
με ένα φιλί (σύντομο, δεν με πειράζει)
να επισφραγίσουμε αυτή την καταστροφή.
Κόκκινο.
Ο αέρας μυρίζει κόκκινο.
Όπως μύριζες κι εσύ.
Ίσως και καθόλου να μην έφυγες.
Και πού να πας;
Αφού εδώ είναι η φωτιά που έβαλες
κι εγώ δεν είμαι ακόμη στάχτες.
Είμαι κόκκινη, τόσο κόκκινη,
που σκέφτομαι ότι μπορεί και να σου αρέσω.
Κι ύστερα σκέφτομαι
πως με ένα φιλί (σύντομο, δεν σε πειράζει)
θα μπορούσες να επισφραγίσεις αυτή την καταστροφή.
Κόκκινο. Η ανάσα σου... Μυρίζει κόκκινο.
A/N : Ελπίζω να σας άρεσαν τα δύο πρώτα ποιήματα. Θα το εκτιμούσα βαθύτατα αν ξοδεύατε ένα λεπτό για να μου πείτε τη γνώμη σας, όποια κι αν είναι αυτή.
Θα ήθελα επίσης να επισημάνω πως οι ανανεώσεις δεν θα είναι συχνές γιατί, δυστυχώς, έχει πέσει πολύ διάβασμα.
Σας ευχαριστώ όλους πολύ για το χρόνο σας. :)
