Κουράστηκα να λέω ψέματα,
να σκαρφίζομαι πρόχειρες δικαιολογίες
και να παίζω θέατρο μπροστά σε μια οθόνη
για να μην καταλάβεις ότι με πονάς.
Γι' αυτό φεύγω.
Έστω και προσωρινά.
Είναι ανάγκη να θυμηθώ πώς είναι να μπορείς να αναπνεύσεις
χωρίς να καίγονται τα πνευμόνια σου
και να μαυρίζει όλο σου το είναι.
Δεν είμαι φτιαγμένη να υποκρίνομαι.
Κανείς δεν είναι φτιαγμένος να υποκρίνεται.
Πότε θα το καταλάβεις;
Πότε θα καταλάβεις ότι η δική σου μοναδική ερμηνεία,
τα δικά σου μοναδικά ψέματα,
κατέστρεψαν τις τελευταίες ακτίνες της παιδικότητάς μου;
Μπορεί να το καταλάβεις κάποια στιγμή.
Όταν πέσει η αυλαία,
όταν κλείσουν οι κουρτίνες και ανάψουν τα φώτα,
όταν δεις με τα ίδια σου τα μάτια τις στάχτες να πέφτουν από τον ουρανό,
να χορεύουν γύρω σου μακάβρια
και να σιγοτραγουδούν.
Μπορεί να το καταλάβεις
όταν δεν θα μπορείς να με βρεις πουθενά πια
και θα προσπαθείς να πιάσεις τις στάχτες
για να σου πουν μια τελευταία φορά πόσο σε νοιάζομαι.
Μα δεν θα μπορείς να τις πιάσεις.
Με το πρώτο σου άγγιγμα θα διαλύονται
και θα γίνονται σκόνη-
τόσο λεπτή που δεν θα τη βλέπεις.
Μπορεί τότε να το καταλάβεις.
Όμως, μην ξεχαστείς• η αυλαία θα έχει ήδη πέσει.
