Πάρ' τες. Σε εκλιπαρώ, πάρ' τες.
Αισθάνομαι τα απόκοσμα χέρια τους
να τυλίγονται γύρω από το λαιμό μου.
Πρέπει να υπενθυμίζω συνεχώς στον εαυτό μου
να αντιδράσει, να τις διώξει, να αναπνεύσει.
Έστω και προσωρινά.
Το προσωρινό θα γίνει μόνιμο.
Όπως κι αυτό που είχαμε, ό, τι είχαμε.
Τελείωσε.
Μάλλον.
Λες και μπορούσα ποτέ να στηριχτώ στις φαύλες υποσχέσεις σου.
Θα ήσουν εδώ για εμένα είχες πει.
Πού είσαι;
Δεν ξέρω πού είσαι...
Κι ίσως να μην με νοιάζει πια.
Όμως αν ποτέ τύχει να ακούσεις
μία από τις φυλακισμένες κραυγές μου,
αν ποτέ τύχει να δεις ένα από τα δάκρυά μου
ανάμεσα στις σταγόνες της βροχής,
θυμίσου να περάσεις να τις πάρεις.
Σε παρακαλώ. Δεν τις αντέχω άλλο.
Ας γίνει το προσωρινό μόνιμο. Μόνιμα.
Μία λέξη πες μου μόνο και θα φύγουν.
Μία λέξη, απλή, καθημερινή.
Τρεις συλλαβές.
Πες τες μου.
Σε παρακαλώ.
Έλα. Επανάλαβε μετά από εμένα:
«Τελείωσε»
Αντίο ελπίδες. Αντίο.
