Φοβάμαι.
Θα σου το έλεγα απόψε
μα δεν ήρθες.
Θα σου έλεγα πώς με μαθηματική ακρίβεια
οδεύω προς ένα βέβαιο ενδεχόμενο,
προς ένα δυσάρεστο ενδεχόμενο
που ούτε καν θέλω να σκέφτομαι.
Θα σου έλεγα πως μόνο εσύ μπορείς
να χαράξεις για εμένα μία διαφορετική τροχιά,
να ανοίξεις έναν νέο δρόμο ή να συνεχίσεις τον παλιό,
έτσι δύσβατος κι ερημωμένος όπως ήταν,
κρυμμένος από γέρικα κλαδιά που έπιναν λυσσαλέα όλο τον ήλιο.
Ναι, με τρόμαζαν οι σκιές τους
και οι μεγάλοι ροζιασμένοι κορμοί
με την κρύα επιφάνεια.
Όμως τους είχα συνηθίσει και δεν φοβόμουν πολύ
παρά μόνο όταν κοίταζα πίσω.
Μα αυτός ο νέος δρόμος,
έτσι όπως ξεδιπλώνεται μπροστά μου
κατάφωτος και επιπέδος,
με φοβίζει.
Γιατί ξέρω πολύ καλά μέσα μου
πως στο τέλος πάλι θα οδηγηθώ ανάμεσα σε πανούργα κλαδιά.
Θα τυλιχτούν γύρω μου σαν φίδια
μέχρι να βεβαιωθούν πως έχουν απορροφήσει και την τελευταία σταγόνα ψυχής.
Και παρόλα αυτά,
σαν μαγεμένη προχωράω προς τα εκεί.
Όμως εσύ δεν με σταματάς
αλλά αντίθετα με σπρώχνεις ολοένα και βαθύτερα.
Κι εγώ μαγεύομαι, συνεχώς μαγεύομαι,
και γελάω, πόσο πολύ γελάω,
γιατί έχω την ψευδαίσθηση πως επιτέλους βρήκα φως.
Μα πόσο αφελής...
Φοβάμαι.
Θα σου το έλεγα απόψε
μα δεν ήρθες.
Και τώρα μπορεί να είναι αργά,
μπορεί ποτέ να μην με ξαναδείς,
όμως η ευθύνη βαραίνει και τους δύο.
Καληνύχτα.
