Με σκότωσες ξανά.
Πώς μπόρεσες;
Πάνω που είχα αρχίσει να αναγεννιέμαι...
Τα τραύματα είχαν σχεδόν επουλωθεί°
μόνο λίγο αίμα είχε μείνει, ξεραμένο,
και δυο-τρεις ουλές,
βαθιές αλλά ιάσιμες.
Θέλησα, λοιπόν, να ξεκινήσω από την αρχή.
Μα εσύ δεν με άφησες.
Χάραξες περίτεχνα, όπως μόνο εσύ ξέρεις,
νέες ουλές, βαθύτερες, μόνιμες.
Ποτέ δεν σου άρεσε το προσωρινό.
Και τι πιο μόνιμο από κάτι που δεν μπορεί κανείς να αγγίξει;
Κανείς πέρα από εσένα;
Χάραξες την ψυχή μου.
Με σκότωσες ξανά.
Πώς μπόρεσες;
