Όλες αυτές οι νύχτες που αγνοούσες τα λόγια μου,
που τα έκανες σαΐτες και τα εκτίνασσες μακριά σου
όσο πιο γρήγορα μπορούσες,
λαμβάνουν τέλος.
Απόψε θα με ακούσεις.
Μπορείς να κάτσεις αν θες,
αν νιώσεις να καίγεσαι ή να στροβιλίζεσαι
ανάμεσα σε αλήθειες που δεν ειπώθηκαν ποτέ παρά μόνο απόψε.
Είναι ώρα τα λόγια να απωλέσουν τη ρευστότητά τους
και να καταγραφούν στο μυαλό σου.
Αν κι έχω άλλες βλέψεις.
Βλέψεις περισσότερο αισιόδοξες.
Άκουσέ με...
Έχεις σπάσει κάτι μέσα μου.
Το ακούω συχνά να κλυδωνίζεται,
ιδιαίτερα τα βράδια
όταν τα μάτια μου είναι κλειστά και βλέπω εσένα.
Στριφογυρίζω στο κρεβάτι μου και στριφογυρίζει κι αυτό μαζί μου,
ανοίγοντας καινούριες πληγές,
φθείροντας όσα έχουν αξία.
Μου είπες ψέματα.
Και τώρα τα βλέπω στην ολότητά τους,
γυμνά και ανελέητα,
χωρίς την κάλυψη που τους προσέφερε
η ανάγκη μου να σε πιστέψω.
Με καταδυναστεύουν.
Με ξυπνάνε τα βράδια και πιάνουν κουβέντα
με την αφελή καρδιά μου.
Προσπαθεί να τα δικαιολογήσει
αν και ξέρει ότι έσφαλαν,
αν και ξέρει ότι εσύ έσφαλες.
Κάτσε, μην σηκώνεσαι.
Δεν σου τα είπα ακόμη όλα.
Κουράστηκα.
Να. Αυτό δεν σου είπα.
Κουράστηκα να προσπαθώ να σε κρατήσω κοντά μου.
Είσαι κι εσύ ρευστός. Πολύ ρευστός.
Σαν να προσπαθώ να αγκαλιάσω τα σύννεφα.
Μην βιαστείς να μιλήσεις.
Να με κατακρίνεις για την αδυναμία
ή τη δύναμή μου.
Πρώτα νιώσε με
κι έπειτα έλα να πονέσουμε μαζί,
να πονέσουμε για εμένα.
Έστω και μία φορά,
μην με αφήσεις να πεθαίνω μόνη μου.
