Απαρτίζεσαι από ένα σύνολο παράδοξων στοιχείων.
Τα περισσότερα κατάφερα με τον καιρό να τα γνωρίσω,
να τα καταλάβω,
να τα χωνέψω.
Κατάφερα να τα αγαπήσω.
Υπάρχει όμως κάτι
που ποτέ δεν κατάλαβα
και ποτέ δεν αγάπησα
γιατί με πλήγωνε.
Βαθιά και ανεπανόρθωτα.
Το πιο παράδοξο απ' όλα τα παράδοξα του κόσμου:
πώς γίνεται να σου προσφέρω απλόχερα
συναισθήματα που επαρκούν για να αγκαλιάσουν
ολόκληρο το σύμπαν
κι εσύ να μην μου δίνεις πίσω ούτε ένα αστέρι;
Σου έδωσα άπειρο χρόνο.
Περίμενα υπομονετικά στην πιο απομακρυσμένη άκρη
του δικού σου κόσμου,
αδιαμαρτύρητα,
πότε με δάκρυα στα μάτια
και πότε με ένα γλυκό χαμόγελο.
Κι όταν σε είδα να περπατάς πάνω στα αστέρια,
να με πλησιάζεις τείνοντας τα χέρια σου προς το μέρος μου,
σου άνοιξα απευθείας την καρδιά μου
σαν να μην ήθελα να υπάρξει η επόμενη μέρα.
Και λίγο πριν με αγγίξεις,
λίγο πριν μου δώσεις
τη μικρή ηλιαχτίδα που κρατούσες στη χούφτα σου,
άλλαξες πορεία
και η παγωνιά κατέστρεψε ό, τι είχε απομείνει από τον εαυτό μου.
Λάθος μου.
Άφησα τον κόσμο μου και μπήκα στον δικό σου.
Λάθος.
Αδιόρθωτο λάθος.
Ήσουν αναποφάσιστος μα ρίσκαρες.
Ναι, ρίσκαρες.
Έπαιξες στα ζάρια τη δική μου καρδιά,
τη δική μου ύπαρξη,
το δικό μου παιδικό παραμύθι.
Εσύ έπαιξες.
Μα εγώ έχασα.
Κι έχασα τόσα πολλά.
Γιατί με άφησες;
Ακόμη και καθόλου να μην νοιαζόσουν για το τι σκεφτόμουν
ή ένιωθα;
Γιατί με άφησες
να πιστεύω σε συναισθήματα ψεύτικα
και λέξεις σαθρές
που κατέρρεαν μόλις ξημέρωνε;
Γιατί με άφησες;
Ακόμη και καθόλου να μην νοιάστηκες
πώς μπόρεσες;
Σου έδωσα το πιο όμορφο κομμάτι του εαυτού μου
κι εσύ το έχασες.
Γιατί με άφησες;
Γιατί με άφησες να το χάσω;
Εντάξει.
Συγγνώμη για το παραλήρημά μου.
Το ξέρω πως ποτέ δεν σου άρεσε
να γίνομαι συναισθηματική.
Ξέχνα ό, τι κι αν είπα.
Συνέχισε τη ζωή σου κανονικά.
Σαν ποτέ να μην μου έκλεψες τα δάκρυα.
Τώρα άλλωστε το ξέρω:
απαρτίζεσαι από ένα σύνολο παράδοξων στοιχείων.
