Πες μου,
θα μπορέσω ποτέ να ξαναγίνω
εκείνο το κορίτσι που ετοιμαζόταν
να σώσει την ανθρωπότητα μαζί σου;
Η μικρή σου τελειότητα
που σε ψυχαγωγούσε τα βράδια
με τις ανόητες απορίες της και τα παιδικά της λόγια;
Εκείνο το περίεργο πλάσμα με τα κόκκινα μάγουλα
και την πυρκαγιά που πήγαζε από τα σωθικά της;
Δεν είναι πολύ αργά ακόμη.
Ίσως υπάρχουν κάπου μέσα μου τα απομεινάρια αυτής της πυρκαγιάς.
Ίσως κάποιες λέξεις στην άκρη του μυαλού μου,
όπως το «σ' αγαπώ» που ποτέ δεν ειπώθηκε,
κάποιο νυχτερινό μήνυμα, σταλμένο αυστηρώς μετά τα μεσάνυχτα,
με τα νυσταγμένα μου λόγια.
Ή ακόμη και κάποιο γράμμα, κάποιο χαρτί που ποτέ δεν έλαβες αλλά γράφει το όνομά σου.
Κάπου πρέπει να υπάρχει κάποιο κάρβουνο που χαροπαλεύει.
Πες μου,
θα με βοηθήσεις να το αναστήσω;
Ή μήπως μεγαλώσαμε πολύ για τέτοια παιχνίδια;
Δεν με πειράζει αν δεν μπορείς να σώσεις την ανθρωπότητα.
Ποτέ δεν σου το ζήτησα.
Ποτέ δεν σου ζήτησα τίποτα.
Μπορεί γι' αυτό να μην έλαβα ποτέ τίποτα από εσένα
παρά μόνο λόγια,
λόγια όμορφα κι αέρινα
που έπαυαν να είναι αλήθεια μέχρι το πρωί.
Υπό άλλες συνθήκες, θα πίστευα ότι ήσουν ένα όνειρο.
Ότι ποτέ δεν υπήρξες.
Όχι στ' αλήθεια.
Ότι ήσουν ένα ακόμη δέντρο στον απέραντο κήπο της φαντασίας μου.
Θα το πίστευα αν δεν λάμβανα περιστασιακά μηνύματα
από έναν άντρα που τόσο σου μοιάζει,
που ισχυρίζεται πως είναι εσύ,
αλλά δεν είναι κι ούτε μπορεί να γίνει.
Κι όμως με τρομάζει η ομοιότητα μεταξύ σας.
Τα ξανθά μαλλιά, ανέμελα να πλαισιώνουν το λευκό πρόσωπο,
τα σκούρα μάτια και τα μεγάλα χείλη.
Πόσο σου μοιάζει...
Και θα σου έμοιαζε ακόμη περισσότερο
αν το πηγούνι του δεν καλυπτόταν από γένια.
Ναι, θα τον πίστευα αν δεν είχε γένια.
Όμως εσύ, όπως κι εγώ, είσαι παιδί
και μόνο ως παιδί μπορείς να υπάρξεις.
Κι αν αυτός ο άντρας είσαι εσύ,
κι αν αυτή η γυναίκα είμαι εγώ,
τότε και οι δυο μας είμαστε νεκροί.
