Barcelona // J. Kluivert

Drie

En twee dagen later was het eindelijk zo ver. Al vroeg die ochtend was Jasmijn opgestaan en nu stond ze onder de warme douche. Zenuwachtig dat ze was om naar haar nieuwe werk te gaan. De route had ze gisteravond al vroeg uitgestippeld en ze had haar kleren netjes klaargelegd op de stoel naar haar bed. 

Nadat ze had gedouched ging ze verder met het föhnen van haar korte blonde haren en het opdoen van haar make-up. Twee jaar geleden ongeveer had ze haar lange blonde haren af laten knippen.  Ze had gewoon zin in iets nieuws toen der tijd. Toen haar haren droog waren borstelde ze deze netjes en deed ze haar haar in een nette knot. 

Een halfuur later was ze eindelijk klaar met alles wat ze moest doen. Ze keek nog een keer in de spiegel. Vandaag ging het gebeuren, vandaag ging ze voor het eerst werken op het kantoor in Barcelona. 

Het meisje greep haar tas en gooide deze over haar schouder waarna ze het huis verliet. Het was spitsuur op de straat in Barcelona. Alle mensen leken op het zelfde moment naar dezelfde plaats te moeten. Jasmijn reisde met de metro naar haar werk, net zoals ze deed toen ze naar school ging in Amsterdam. 

Ze was er snel. Gelukkig was ze op tijd. Meestal was ze altijd erg laat bij afspraken maar op deze afspraak kon ze echt niet te laat komen. Ze liep het grote gebouw binnen. Achter de balie zat een meisje met zwart kort haar. 

"Hallo," zei Jasmijn op haar beste Spaans. "Ik ben Jasmijn de Jong. Ik..." 

Verder kon ze niet praten want het meisje ontbrak haar vrijwel meteen. "Wat leuk dat je er bent. Je komt vandaag voor het eerst werken toch? Je kantoor is op 1.12, zal ik even meelopen of weet je de weg?" 

"Als je mee zou kunnen lopen zou het misschien handig zijn," glimlachte Jasmijn. Ze was blij dat het meisje het aanbood. 

Het meisje stapte achter de balie vandaan. 

"We gaan met de lift," zei ze terwijl ze wees naar de lift die in het hoekje van de receptie stond. 

Jasmijn knikte. 

"Is dit je eerste baan?" vroeg het meisje terwijl ze het knopje van de lift indrukte. 

De lift was er vrijwel meteen en de twee stapten in. "Ja," zei Jasmijn. "Ik ben net klaar met mijn opleiding. Ik ben zo blij dat ik hier aangenomen ben!"

Het meisje knikte. "Het is een leuk bedrijf hier. Al zeg ik het zelf. Mijn vader is hier de baas dus misschien heeft dat wel wat invloed," lachte ze. 

Jasmijn lachte ook. Ze was blij dat het meisje het niet zo ongemakkelijk maakte. De lift stopte en de twee stapten al pratend uit. 

"Hier is het," zei het meisje, dat Dana heette, terwijl ze stopten voor een klein kamertje. "Op je computer kun je een lijst vinden van de klanten die je begeleidt en wat informatie. Volgens mij komt je eerste klant om half 11. Je kunt me bellen als je me nodig hebt. Mijn nummer staat in de telefoon." 

Jasmijn knikte. 

"Je mag je bureau en kamer zelf inrichten. Veel succes," Dana gaf Jasmijn een schouderklopje en voordat Jasmijn het wist was ze al weer weg. 

Jasmijn schrok een beetje van de vrijheid die ze kreeg. Ze hadden erg veel vertrouwen in haar. Jasmijn ging achter het grote bureau zitten en startte de computer op. Het was een snelle computer en in een paar minuten was hij al helemaal opgestart. Op het bureaublad stond een icoontje waaronder ze de lijst met haar klanten kon vinden. Met een dubbelklik startte ze het op. Haar mond viel open toen ze de eerste naam op de lijst zag. 

Justin Kluivert?! Maar..? 

Ze kon hem nog maar al te goed herinneren. De klootzak die hij was.. Hij had gewoon tegen haar gelogen om haar medelijden te krijgen. Ze kon hem echt niet meer in de ogen kijken, laat staan hem helpen met zijn problemen! Meteen greep ze naar de telefoon die op het hoekje van haar bureau stond. Snel vonden haar vingers het nummer van Dana en hoorde ze de telefoon overgaan. 

"Sorry Jasmijn," zei Dana nadat ze Jasmijn haar verhaal had aangehoord. "Dat kan ik echt niet doen!" 

Jasmijn zuchtte en besloot dat ze er maar vrede mee moest hebben. Het was haar eerste werkdag en ze wilde absoluut niet meteen ontslagen worden. 

"Dan maak ik er het beste van," zei ze tegen Dana waarna ze afscheid nam en ophing. 

Justin zou over een half uur al komen en ze moest nog zijn hele dosier doorlezen. De dosiers lagen in de grote kast die in de hoek van de kamer stond. Het duurde even voordat ze het gevonden had. Toen ze het had gevonden bladerde ze er even doorheen. Het was niet erg dik, maar een paar bladzijdes. 

Vorige week was hij voor het laatst geweest, bij haar voorganger. Er stond een klein kadertje in het engels over wat hij wilde dat zijn nieuwe psychologe zou weten. Hij was een voetballer, maar dat wist Jasmijn al. Verder had hij 'een gebroken hart'. Dat zal dan wel zijn eigen dikke schuld zijn dacht ze er meteen achteraan. 

Ze werd onderbroken door een klop op de deur. 

"Binnen," zei ze terwijl ze opkeek van het boekwerk dat voor haar lag. 

Dana kwam binnenlopen. "Wil je koffie?" 

"Ja lekker," glimlachte Jasmijn. 

"Ik ben zo terug," zei ze en in een minuutje was ze terug met twee bekertjes koffie. "Het spijt me dat je niet met iemand kunt ruilen," zei ze terwijl ze op de stoel tegenover Jasmijn ging zitten. 

Jasmijn pakte het bekertje aan en bedankte haar. "Het is wel goed. Ik maak er gewoon het beste van. Als pshycholoog moet je objectief blijven, dat heb ik altijd geleerd." 

Dana begon te lachen. "Proffesionele houding hoor!" 

Ze werden onderbroken door een klop op de deur. 

"Dat zal ie zijn," zei Dana. 

Jasmijn kreeg een zenuwachtig gevoel van binnen. Nu ging ze hem eindelijk weer zien. Ze haatte hem, in het diepste van haar hart. Maar toch was er iets in haar dat naar hem uitzag. ok al had hij haar zoveel pijn gedaan. 

"Binnen!" riep Jasmijn en de deur ging open. 

Toen hij Jasmijn zag zitten viel zijn mond open en liet hij zijn tas op de grond vallen. 

"Ik ga maar," zei Dana ongemakkelijk en ze liep het kamertje uit. 

Jasmijn stond op om Justin een hand te geven. 

"Jasmijn?" zei Justin. "Ben je dat echt?" 

Jasmijn knikte. "Ja," mompelde ze. "Ik ben het echt!" 

"Ik vond het lange haar leuker staan," zei Justin. 

Wat was dat nou weer voor een opmerking? Jasmijn besloot het te negeren. 

"Ga zitten," zei ze tegen Justin terwijl ze wees naar de stoel waar Dana eerst gezeten had. "Wil je wat te drinken?" vroeg ze om het ijs te breken. 

Justin schudde zijn hoofd en ging zitten. Jasmijn zat tegenover hem. 

"Wat doe je hier in Barcelona?" vroeg hij ineens. 

Jasmijn haalde haar schouders op. "Ik ben hier aangenomen als psycholoog. Ik ben hier sinds een paar dagen." 

"Leuk," zei Justin. Hij speelde met het koortje van zijn jas. 

"Ik heb gelezen dat je het moeilijk hebt," begon Jasmijn maar. Ze vond het lastig om Justin in de ogen te kijken na alles wat hij had gedaan. Ook al was ze nu gelukkig met Jorik, toch bleef iets in haar schreeuwen om Justin. 

Justin knikte. "Het wil niet zo lukken in de liefde," mompelde hij terwijl hij nog steeds naar zijn schoenen keek. "En ik heb niemand om tegen te praten. Daarom kom ik hier." 

Jasmijn keek hem even aan. Hij zag er slecht uit, slechter dan toen ze nog verkering hadden. 

"Waar zit je precies mee?" vroeg Jasmijn. 

Hij haalde zijn schouders op. "Ik voel me gewoon alleen denk ik." 

En zo vorderde het gesprek. Jasmijn kwam steeds meer te weten over de situatie waar Justin in zat en ze kreeg wel wat medelijden met hem. Toch vergat ze niet wat hij had gedaan. Een onderwerp kwam niet ten sprake. Dat was die kus op die maandagmorgen. Op die dag ze Jasmijn uit zijn huis gevlucht was. 

"Bedankt Jasmijn," zei Justin toen ze afscheid namen bij de deur. "Ik hoop je snel weer te zien."

Jasmijn knikte. "Insgelijks." 

Awkward hahahahaha.