Barcelona // J. Kluivert

Twaalf

Een dag later was het doen Jasmijn met een boodschappenlijstje op zak naar de supermarkt liep. Ze zou wat boodschappen doen voor de dag erna, want dan was ze jarig. Visite verwachtte ze niet maar ze kon best een taartje voor zichzelf kopen, vond ze. Ze was vrij die dag en dus kon ze best even naar de supermarkt lopen. 

Het was al wat minder mooi weer geworden maar nog steeds was het prachtig vergeleken met Nederland. Jasmijn mistte haar thuis wel. Dan vooral haar familie en vriendje. Morgen zou ze jarig zijn en ze zou het alleen vieren, helemaal alleen. 

Ze was bij de supermarkt aangekomen en de deuren gingen open. Het was niet erg druk in de supermarkt en Jasmijn had de boodschappen die ze nodig had zo gevonden en dus stond ze gelukkig al snel weer in de rij bij de kassa. Ze rekende haar boodschappen af met haar pinpas en stopte ze allemaal een voor een in haar tas. 

"Ciao," glimlachte ze naar de jongen achter de kassa. 

Hij zwaaide naar haar met een glimlach. Nog altijd was Jasmijn blij dat ze nooit in een supermarkt gewerkt had. Ze had een veel fijner bijbaantje dat ze best wel miste. De avonden in de kroeg waren altijd fijn geweest, wel heel druk maar ook heel fijn. Ze miste de tijden wel maar ze wist dat ze nu volwassen was en niet kon leven van een bijbaantje dus had ze er vrede mee. 

Ze gooide haar tas over haar schouder en liep de winkel uit. Toen ze bijna bij haar appartement was zag ze aan de overkant van de straat een jongen lopen die echt precies op Jorik leek. 

"Jorik!" riep ze in een opwelling maar meteen sloeg ze haar hand voor haar mond. Wat moest de onbekende jongen wel niet denken? 

Ze had geluk. De jongen keek niet op of om. Ze had die look-a-like van haar lieve vriendje al meerdere keren gezien en ze was best benieuwd wie hij was. Hoe kon hij zo erg op haar vriendje, die in Nederland waarschijnlijk pizza's aan het rondbrengen was, lijken? Jasmijn dacht er niet verder over na. Ze graaide in haar tas op zoek naar haar sleutels. 

"Niet weer," mompelde ze. Natuurlijk was ze opnieuw haar sleutels kwijt. 

Ze zette de volle boodschappentas op de grond en haalde alles uit haar tas. Van snoeppapiertjes tot make-up. Gelukkig vond ze haar sleutel na even zoeken in het zijvakje. Ze opende de deur en liep met de volle boodschappentas naar binnen. Het duurde een poosje voordat ze alles in de kastjes had gezet. Toen ze net klaar was besloot ze Jorik te bellen. Misschien had hij een verre neef in Spanje wonen en was dat de dubbelganger die Jasmijn al meerdere keren had gezien. 

Ze pakte de telefoon en toetste zijn nummer in. De telefoon ging drie keer over voordat Jorik de telefoon opnam. 

"Jorik," zei hij kort. 

Jasmijn kreeg een glimlach op haar gezicht toen ze zijn stem hoorde. "Hey lieverd. Met Jasmijn."

"Hey schat," zijn stem klonk wat vriendelijker. "Ik had helemaal niet gemerkt dat je belde sorry. Hoe is het met je?" 

Hoe kon hij nou niet hebben gemerkt dat Jasmijn belde? Haar nummer stond toch wel in zijn telefoon, of misschien had hij niet gekeken. Ze schudde de gedachte weg en beantwoorde zijn vraag. 

"Prima. Er is vandaag iets heel geks gebeurd" Jasmijn besloot het meteen te vertellen. 

Joriks' stem klonk vragend toen hij vroeg: "Wat dan?" 

"Vandaag, toen ik boodschappen ging doen kwam ik een jongen tegen en hij leek als twee druppels water op jou," vertelde Jasmijn. "Heb jij niet een neef of broer in Spanje wonen?" 

"Nee," zei Jorik snel. "Mijn baas roept me. Ik moet ophangen."

Dat was raar. 

"Oke?" zei Jasmijn. "Ik hou van je lieverd. We bellen later weer?" Het kwam er een beetje vragend uit. 

"Ja, we bellen later. Dag lieverd." 

En dat was het moment waarop Jorik ophing. Jasmijn besteedde er verder niet veel aandacht aan. Hij zal vast druk zijn, want het is wel vaker druk bij de pizzeria. Vooral rond dit tijdstip van de dag. Ze snapte wel dat Jorik waarschijnlijk weer op pad moest, ook al vond ze het wel erg jammer. 

Ze pakt haar laptop erbij. Het was vandaag wel een goede avond om film te kijken, vond ze. Ze kon wel tot middennacht opblijven om haar verjaardag goed mee te maken. Oom Alex zou vast wel bellen, en tante Dorien. Van haar vader  verwachtte ze eigenlijk niets. Die had al heel lang geen contact meer met haar gezocht. Heel af en toe een appje over hoe het met hem ging, maar meer had ze niet gezien. Ze vond het niet erg, ze had hem niet nodig. En Justin? Die wist niet eens dat ze jarig was. Laat staan dat hij langs zou komen. Ja, misschien perongeluk. Het maakte haar ook niets uit. Alleen was ze ook prima. 

Jasmijn zocht een leuke film op en zette hem aan. De film bleek toch niet zo leuk te zijn als ze eerst dacht. Het was een horrorfilm! Jasmijn was totaal niet van de horrorfilms. Vooral niet nu ze alleen in haar kleine appartementje was. Snel zette ze de film uit, maar het kwaad was al geschiet. Trillend zat Jasmijn op haar bank met het dekentje op zich heen. Ze hoorde een klop op haar deur. Het zou toch niet? Nee dat kan niet, sprak Jasmijn zichzelf toe. Zulk soort dingen gebeuren alleen in film, niet in het echt. Maar dit kon toch geen toeval zijn? Dat zei een stemmetje in haar hoofd. Jasmijn zuchtte. Ze moest niet zo'n watje zijn. Met trillende benen liep ze naar de deur toe. Er stond geen enge man achter de deur, dat sprak ze zichzelf toe. Ze zag haar hand trillen toen ze met haar hand naar de deurknop ging. Wie kon het zijn? Een van de buren die een kopje suiker kwam halen? Of misschien was het wel..? Jasmijn stopte met speculeren en trok gewoon de deur open...