Barcelona // J. Kluivert

Negen

"Het is misschien beter als je niet meer met hem omgaat," zei Jorik terwijl een arm om haar heen sloeg. "Hij heeft je zoveel pijn gedaan en ik wil je nooit meer zoveel pijn zien lijden." 

Jasmijn knikte treurig. Ze wist dat Jorik het beste met haar voor had maar toch voelde het raar om Justin achter zich te laten. Ze had erg veel van hem gehouden en stiekem hield ze nog steeds enorm veel van de jongen. 

"Het is niet omdat ik je iets wil verbieden ofzoiets," ging Jorik verder terwijl hij met zijn hand door het haar van Jasmijn streek. "Ik wil niet zo'n vriendje zijn." 

Jasmijn gaf hem een kleine glimlach. Ze moest moeite doen om deze glimlach eruit te persen. Maar ze wilde de jongen tonen dat het goed zat. De telefoon van Jorik ging weer. De afgelopen twee dagen dat Jorik bij haar was geweest was hij al enorm vaak afgegaan. En als Jasmijn vroeg wie het was reageerde hij een beetje onverschillig. Gewoon een vriend ofzo. 

Vandaag moest Jasmijn weer aan het werk. Ze keek op de klok en zag dat het al bijna tijd was om te gaan. 

"Ik moet bijna gaan," zei ze tegen Jorik waarna ze onder zijn greep vandaan kroop en een lange kus op mijn mond drukte. 

"Ik hou van je Jasmijn," zei Jorik. "Beloof je dat je niet meer met Justin omgaat." 

Jasmijn knikte en streek even snel met haar duim over zijn wang. "Ik hou ook van jou." 

Ze gooide haar handtas over haar schouder en in een paar minuten was ze haar appartement uit. Het was niet lang reizen naar haar werk en ze genoot wel van de korte reis. Het gaf haar de tijd om even na te denken en alles op een rijtje te zetten. Die tijd had ze weinig gehad sinds Jorik bij haar was. Ze vond het fijn dat hij zoveel om haar gaf dat hij haar tegen Justin wilde beschermen maar soms was ze Jorik gewoon even zat. 

"Hey Jasmijn," zei Dana, het meisje achter de balie, toen ze Jasmijn binnen zag komen lopen. "Hoe gaat het met je?" 

Jasmijn liep naar Dana toe en legde haar tasje op de balie. "Gelukkig weer wat beter." 

Dana knikte. "Ik ben blij dat het weer wat beter gaat. Als je je niet goed voelt mag je gewoon naar huis gaan hoor," glimlachte ze. 

"Bedankt," glimlachte Jasmijn terug. 

Ze was blij dat ze het zo goed kon vinden met Dana. Na haar gedag gezegd te hebben liep ze naar de lift. Toen ze in de lift stond keek ze in de spiegel. Ze had grote wallen onder haar ogen en haar gezicht was ingevallen. Ze was erg moe. 

Bij haar kantoor aangekomen plofte ze neer op haar stoel. Ze was er weer en daar was ze erg blij mee. Jasmijn was niet een meisje dat hield van niets doen. Natuurlijk was een Netflix avondje altijd welkom maar toch was ze blij wanneer ze weer aan het werk kon. 

Ze pakte een van de dosiers en begon te lezen. Ineens hoorde ze een klop op de deur. Wie kon dat zijn? Dana misschien, of een van haar cliënten die te vroeg was? 

"Binnen," riep ze. 

Er stond iemand achter de deur die ze daar nooit had verwacht.

 "Justin?" zei ze met verbazing in haar stem. 

Ze keek recht in zijn ogen en vergat de beloftes die ze gemaakt had met haar vriend. 

"Wat is er? Ga zitten," zei ze terwijl ze wees naar de stoel waar normaal haar cliënten zaten. 

Justin liep naar de stoel en ging zitten met zijn benen over elkaar. 

"Ik moet je iets vertellen," begon hij. "Jorik.. ik denk dat hij iemand anders is dan je denkt." 

Jasmijn zuchtte. Ging Justin, de jongen die haar notabene bedrogen had, hier nou vertellen dat haar vriendje niet goed voor haar was? Jorik had gelijk, Justin is een klootzak. Hij is niet te vertrouwen, helemaal niet. 

"Hoezo denk je dat?" zei Jasmijn op een geirriteerde toon. 

Nu wilde ze het horen ook. 

"Mijn vrienden kennen hem. Ze zeggen dat hij een oplichter is die betaald verkering neemt met meisjes en.." 

Jasmijn onderbrak hem. 

"Je vrienden zullen vast een ander bedoelen! Alsjeblieft Justin! Als je niets zinnigs te vertellen hebt ga dan weg! Als je me voor je wilt winnen kun je dat beter op een andere manier doen dan door te vertellen dat Jorik niet te vertrouwen is. Sterker nog, zal ik je eens wat vertellen. Jorik heeft gezegd dat ik niet meer met je om mag gaan! En hij heeft gelijk, die klootzak die je bent!" Jasmijn was buiten adem. 

Justin keek naar de grond. 

"Ga maar!" zei Jasmijn. "Ga want op deze manier gaat het niet goedkomen!" 

Ze zag Justin slikken maar hij zei niets. Het deed haar wel pijn van binnen maar ze wist dat dit het beste was. 

"Ga!" schreeuwde ze nu bijna. 

Justin stond op. 

"Sorry," fluisterde hij met een trillende stem. 

Ging hij nou serieus huilen? Jasmijn keek naar buiten. Ze wilde dit niet zien want dan wist ze dat ze medelijden met hem ging hebben. Ze mocht geen medelijden met hem hebben want dan zou ze hem terugnemen. Dan zou ze terug vrienden met hem worden en misschien wel meer. Toen ze zeker wist dat hij weg was keek ze om. Wat dacht de jongen? Dat hij haar op die manier terug kon winnen? 

Een traan gleed over haar wang. Ze was een vriend kwijtgeraakt. Een hele goede vriend waar ze toch wel veel van hield. Zelf wel meer dan van Jorik, als ze eerlijk moest zijn. 

"Jasmijn?" Ze schrok op door een bekende stem. 

Het was Dana, ze stond in de deur opening. 

"Alles oke?" vroeg ze aan Jasmijn. 

Jasmijn schudde haar hoofd. Dana liep naar haar toe en sloeg haar armen om het meisje heen. 

"Het komt allemaal goed," zei Dana zonder te verwachten dat Jasmijn iets zou zeggen. 

Jasmijn vond het fijn. Op dit moment had ze gewoon iemand nodig waarbij ze even kon huilen. Het maakte haar niet zoveel uit wie, als het maar iemand was. 

"Je mag wel naar huis," zei Dana nadat ze Jasmijn had getroost en Jasmijn haar verhaal had gedaan. 

Jasmijn schudde haar hoofd. Daar had ze helemaal geen zin in. Dan moest ze weer naar Jorik. En Jorik was een schat, echt waar. Maar die zou zien dat ze gehuild had en dan vragen waarom. En dan was ze er zekerste weten bij. 

"Ik blijf wel," zei Jasmijn. 

[Vandaag Fey-Ajax. Heb dr zo'n zin in!! Wat denken jullie dat t wordt?]