Barcelona // J. Kluivert

Tien

En twee dagen later ging Jorik weer weg. Ze hadden hem nodig op zijn werk, dat had hij gezegd. 

"Ik ga je missen Joor," zei Jasmijn terwijl ze haar armen om hem heen sloeg. 

Jorik had Jasmijn verboden om met hem mee te gaan naar de luchthaven. Dat zou teveel tijd voor haar kosten, had hij gezegd. Daarnaast vond hij dat ze nog niet gezond genoeg was. Jasmijn had tegengesputterd, want ze was ook al weer gewoon naar haar werk geweest. 

Jorik drukte een kus op Jasmijns korte blonde haren. "Ik jou ook." 

Ze merkte dat het afscheid haar toch wel zwaar viel. Nu was ze weer alleen, helemaal alleen. Ze had natuurlijk Dana, haar vriendin van haar werk, maar voor de rest had ze naast Justin en Jorik helemaal niemand. Justin was ze kwijt en dat was helemaal zijn eigen schuld. En Jorik ging nu weer weg, wat totaal begrijpbaar was natuurlijk. Hij had ook zijn werk en zijn eigen dingetjes. 

Ze had die dag vrij maar ze had niets te doen. Verveeld zat ze op de bank nadat ze van Jorik afscheid genomen had. Ze was maar een film gaan kijken, want wat kon ze anders doen in haar eentje. Het geluid van de bel verraste haar. Jasmijn liep naar de voordeur toe om te kijken wie er op dit moment bij haar langs zou komen. 

"Hey," hoorde ze toen ze de voordeur had geopend. 

Achter de voordeur stond haar buurtmeisje Laura, waar ze al eerder mee had afgesproken. 

"Vandaag is er strandkermis en ik vroeg me af of je misschien zin had om mee te gaan?" 

Jasmijn haalde haar schouders op. "Ja leuk!" zei ze omdat ze verder toch niets anders te doen had. Daarnaast was Laura best een gezellig meisje en ze had verder geen andere vrienden. 

"Twee andere meisjes van de etage gaan ook mee," zei Laura. "Komt het uit als ik je over een uurtje kom ophalen?" 

Jasmijn knikte. "Dat is prima hoor!" 

En weg was het meisje weer. Jasmijn sloot de deur en liep weer naar binnen. Misschien moest ze zich maar even gaan douchen voordat ze weg ging. Na drie kwartier had ze zich volledig gedoucht en helemaal klaargemaakt. Met haar handtasje op haar schoot zat ze op de bank een beetje door haar telefoon heen te scrollen. Ze schrok op van het geluid van de bel. 

"Hey," zei Laura toen Jasmijn de deur open deed. "Kom je mee?" 

Jasmijn knikte. "Laten we gaan." 

Naast Laura stonden twee andere meisje. "Dit zijn Madilyn en Britt," zei ze. Het leek net alsof ze Jasmijns gedachten kon raden. 

Jasmijn knikte en schudde hun handen. "I'm Jasmijn," zei ze in het Engels. 

De twee meisjes waren namen niet Nederlands, dat had Laura haar al verteld. Terwijl ze naar het strand liepen kletsten ze wat over hun herkomstlanden. Jasmijn en Laura vertelden van alles over Nederland en Madilyn en Britt, die uit de Verenigde Staten kwamen, leerden Jasmijn en Laura allemaal dingen over hun land. 

"Zullen we een suikerspin halen?" vroeg Laura toen ze het suikerspin kraampje zag staan. "Ik ben verslaafd aan die dingen." 

Jasmijn knikte enthousiast. "Ja, daar heb ik echt zin in. Het is eeuwen geleden dat ik voor het laatst een suikerspin op heb." 

De twee anderen stemden in en voordat ze het wisten hadden ze alle drie een kleurige suikerspin in hun handen. 

"Zullen we een selfie maken?" vroeg Britt met haar Amerikaanse accent. 

Jasmijn vond het wel leuk klinken, ze had nog nooit iemand Engels horen praten met dit accent. De drie meiden stemden in en Britt greep haar telefoon om een foto te maken. 

"Iew, die is echt lelijk," zei Madilyn. "Kunnen we hem overnieuw doen?" 

Iedereen stemde in en er werd een tweede poging gedaan. Net toen de foto gemaakt was zag Jasmijn in haar ooghoek een bekende jongen lopen. Haar hart begon sneller te slaan, merkte ze. 

"Noa!" hoorde ze Laura roepen. 

Toen keerde ze zich tot de meiden. "Dat is Noa," legde ze ons uit. "Die ken ik nog vanuit Nederland. Echt toenvallig dat ik hem hier tegenkom!" 

De jongens kwamen naar het groepje toegelopen. En hoe kon het ook anders. Justin was er ook blij. Jasmijn voelde zijn ogen op haar branden maar ze probeerde het te negeren. Justin was een klootzak. Hij had gewoon gezegd dat Jorik niet te vertrouwen was terwijl Justin haar zelf bedrogen had. 

Laura was vrolijk aan het praten met Noa. Jasmijn keek op en precies op dat moment klikte haar ogen met die van Justin. Zijn ogen waren prachtig en ze moest haar best doen om er niet in te verdwalen. Snel keek ze weg en werd ze rood. Ze stootte Laura aan. 

"Zullen we verder gaan?" vroeg ze. 

Laura knikte. "Gaan jullie anders met ons mee?" vroeg ze aan Noa en zijn twee vrienden, waaronder Justin. 

Noa schudde zijn hoofd. "We moeten zo helaas weg. Anders waren we zeker op je aanbod ingegaan." 

Gelukkig, dacht Jasmijn. Anders zou ze de rest van de dag ongemakkelijk in de buurt van Justin moeten lopen. Dat zou ze echt niet aankunnen. Elke seconde dat ze bij hem in de buurt was voelde ze haar hart sneller kloppen maar dat mocht niet. Ze moest hem vergeten. Jorik had gelijk, ze moest hem gewoon een poosje niet meer zien. Dan zouden de gevoelens over gaan en alles weer worden zoals het was. 

De meiden gingen verder. 

"Wat was dat met jou en die jongen?" vroeg Madilyn aan Jasmijn. Ze was naast haar komen lopen. 

Jasmijn haalde haar schouders op. "Geen idee," loog ze. 

Madilyn knikte. "Was wel een rare gozer zeg." 

Jasmijn knikte. Ze moest eens weten. 

Een hele leuke dag was het geweest maar toch was Jasmijn blij dat ze die avond weer op tijd thuis was. Ze bedacht zich dat Jorik haar nog niet gebeld had. Hij zou haar berichten als hij thuis aangekomen was maar dit was hij helemaal vergeten. Justin zou dat nooit doen, ging er door haar hoofd. Maar meteen bandde ze die gedachte uit haar hoofd, ze moest Justin vergeten.