Εμείς οι δυο; Μόνο στα όνειρά σου! |2nd Book|

Παρτ 25

Κατευθύνομαι με ελαφρά βήματα προς το σαλόνι και ακούω μια φωνή πίσω από την πόρτα.

"Άνοιξε μωρό μου, εγώ είμαι" ακούγεται η φωνή του Κρις απ'έξω. Όλο το βάρος που είχε μαζευτεί στο στήθος μου φεύγει και ανοίγω την πόρτα χαμογελαστή.

Μόνο που το χαμόγελό μου δεν κρατάει για πολύ.

"Σκατά"

Λίγο πριν σύρω την βαριά ξύλινη πόρτα να κλείσει στα μούτρα του, βάζει το πόδι του εμποδίζοντάς με και με σπρώχνει για να μπει μέσα.

Αφού εγώ κλασσικά χάνω την ελάχιστη ισορροπία μου, αντικρίζω έναν εξαγριωμένο Λίαμ από πάνω μου. Γιατί σε εμένα; Ξανά;

Ορκίζομαι ότι άκουσα την φωνή του Κρις, αλλιώς δνε θα άνοιγα. Τώρα την έβαψα εξαιτίας της Νάντιας. Που πήγε και ξεφούρνισε διάφορα πράγματα μπροστά στους φίλους του. Όμως εγώ θα την πληρώσω πάλι, πάντα αυτό συμβαίνει.

Τα μάτια του λαμπιρίζουν και παίρνουν την πιο σκουρα απόχρωσή τους. Πλέον δεν με σώζουν ούτε οι προσευχές μου.

Λίαμ- σου είπα ότι άμα σε βρω, δεν θα την γλιτώσεις με τίποτα..., ψελλίζει πλησιάζοντας με

Να τες και οι απειλές.

Δάφνη- σε έχω βαρεθεί Λίαμ. Τι θες από μενα επιτέλους;

Κινούμαι προς τα πίσω με τα χέρια και τα πόδια μου αφού είμαι ακθισμένη στο πάτωμα και αυτός κάνει τα αντίστοιχα βηματα μπροστά.

Λίαμ- τι θέλω; Θέλω εσύ και η φίλη σου να μην μπλέκεστε γαμώτο.

Δάφνη- εγώ δεν έχω καμία σχέση, αυτή κάνει τις μαλακίες και εγώ την πληρώνω παλιο ηλίθιε.

Σόρρι Νάντια αλλά να λέμε τα πράγματα ως έχουν. Δεν ευθύνομαι για κάτι εγώ. Σχεδόν.

Λίαμ- δεν βάζεις μυαλό μου φαίνεται...

Με σηκώνει πάνω κρατώντας σφιχτά τα μπράτσα μου. Μου έχει αφήσει ήδη αρκετά σημάδια από τις διάφορες εκδηλώσεις "εκτίμησης" για μένα, πραγματικά δεν θέλω άλλα

Δάφνη- δεν σηκώνω τις μαγκιές σου άλλο Λίαμ. Νιώθω πως είναι όλα replay, ξανα και ξανά η ίδια κουβέντα. Και τι κερδίζεις; Τίποτα.

Λίαμ- φυσικά και κερδίζω. Ικανοποίηση στο να σε βλέπω να κλαψουρίζεις. Ή τον φόβο στο μάτια σου όταν πρόκειται για να κάνω άλλα πράγματα.