Εμείς οι δυο; Μόνο στα όνειρά σου! |2nd Book|

Παρτ 40

Λίαμ- αυτό λέω κι εγώ. Τότε έλα να παίξουμε, υπόσχομαι ότι θα κρύψω το ταλέντο μου για να είναι δίκαιος ο αγώνας.

Χαμογελάει γέρνοντας το κεφάλι του πίσω, αφήνοντας σε θέα την άψογη οδοντοστοιχία του.

Θα πρέπει να μου κάνεις πλάκα έτσι;
Με έχει κουβαλήσει τέτοια ώρα εδώ για να παίξουμε μπάσκετ;

Δεν θα καταλάβω ποτέ το σκεπτικό του. Αυτό είναι το πρόβλημα. Είναι απρόβλεπτος και κάνει ό,τι του κατεβεί στο ξεροκέφαλό του.

Πλησιάζω το γήπεδο και κοντοστέκομαι κάτω από το καλάθι.

Δάφνη- Ούτε με δωδεκάποντα δεν το φτάνω αυτό

Σηκώνω τον δείκτη μου προς τον ουρανό δείχνοντας το υπερβολικά ψηλό καλάθι.

Λίαμ- ε αυτό είναι το νόημα αυτού του παιχνιδιου, ξέρεις. Άμα ήταν να το φτάναμε το καλάθι τότε άδικος κόπος.

Πεταρίζω τα μάτια μου ξινίζοντας την μούρη μου.

Δάφνη- εξυπνάδες;

Λίαμ- μπα

Του πασάρω την μπάλα δυσανασχετώντας, και αυτός αφού βάλει ένα καλάθι, μου την δίνει πίσω.

Λίαμ- ξεκίνα πρώτη για να μην παραπονιέσαι.

Τον κοιτάω για λίγα δευτερόλεπτα για να σιγουρευτώ ότι μιλάει σοβαρά. Σταυρώνει τα χέρια του περιμένοντας με να κουνηθώ.

Ας το υποστώ κι αυτό. Μια νύχτα είναι, θα περάσει.

Ξεκινάω να τρέχω χτυπώντας την μπάλα κάτω μη ξέροντας τι σκατά κάνω.

Πόσο περίπλοκο να είναι επιτέλους;

Αφού βρίσκομαι σε ένα κατάλληλο σημείο (λογικά), πετάω την μπάλα με τον πιο αποτυχημένο τρόπο.

Φυσικά δεν άγγιξε ούτε το ταμπλό.

Γέλια ακούγονται πίσω από την πλάτη μου κι εγώ γυρίζω προς το μέρος του αγριοκοιτάζοντάς τον

Δάφνη- σου είπα ότι είμαι τελείως άσχετη

Πάλι σπάει πλάκα μαζί μου. Δεν περίμενα κάτι άλλο κιόλας...

Λίαμ- ήταν καλή προσπάθεια όμως

Δάφνη- αλήθεια;