Εμείς οι δυο; Μόνο στα όνειρά σου! |2nd Book|

Παρτ 45

Στο προηγούμενο παρτ...

Γουρλώνω τα μάτια μου όταν θυμάμαι μια μικρή λεπτομέρεια.

«Συγγνώμη που διακόπτω αυτή την σιχαμερή συζήτηση, αλλά σε ζητάει η φίλη σου στην βιβλιοθήκη»

Θα έπρεπε να ήμουν μαζί της τώρα. Και αυτή κατευθύνεται προς τον Κρις... Ενώ εγώ βρίσκομαι στην άλλη ακρη, έτοιμη να πάθω συνεχόμενα εγκεφαλικά.

——

Από την αναστάτωσή μου μένω ακίνητη για μερικά δευτερόλεπτα μη ξέροντας τί να κάνω.

Αν έστω καταλάβει ο Κρις ότι τρέχει κάτι με εμένα και τον Λίαμ χωρίς να του το πω η ίδια, δεν θα μου το συγχωρούσα ποτέ.

Αρπάζω με μεγάλη ταχύτητα το κινητό μου πληκτρολογώντας τον αριθμό της Νάντιας.

Σηκώνω το βλέμμα μου ελπίζοντας να το ακούσει και να το σηκώσει.

Κρύβομαι πίσω από μια παρέα για να μην με εντοπίσει ο Κρις.

Που κατάντησα; Να κρύβομαι από το αγόρι μου.

«Που είσαι; Σε ψάχνω όλη μέρα...» ακούγεται η φωνή της Νάντιας και αφήνω μια τεράστια ανάσα

Την βλέπω να σταματάει στη μέση της αυλής και της λέω να έρθει γρήγορα προς το μέρος μου.

Αφού πρώτα μου ρίξει ένα απορημένο βλέμμα, επιτέλους απομακρύνεται από το μέρος που κάθεται ο Κρις και η παρέα του.

«Πας καλά παιδάκι μου; Γιατί κρύβεσαι;» ρωτάει σταυρώνοντας τα χέρια της

Την τραβάω ελαφρά προς εμένα για να μην φαινόμαστε.

«Πάλι κρύβεσαι από τον Λίαμ; Όσο είμαστε στο σχολείο δεν μπορεί να κάνει τίποτα, ούτε να σε απειλήσει, ούτε...»

Την σταματάω με ένα αρνητικό νεύμα. Αχ, και πού να 'ξερε ότι δεν κρύβομαι από τον Λίαμ, αλλά τον Κρις. Ίσως να έπρεπε να της έλεγα ολόκληρο το θέμα από την αρχή...

Αλλά δεν θέλω να την ταράζω στην κατάστασή της.

Μου είναι πολύ δύσκολο να κρύβω τα πάντα από την Νάντια, και ξέρω ότι όταν το μάθει θα μου κρατάει μούτρα για μια 'βδομάδα.