Εμείς οι δυο; Μόνο στα όνειρά σου! |2nd Book|

Παρτ 48

Στο προηγούμενο...

Αρκεί να είναι αυτός εδώ. Και πιστέψτε με, το μισώ να παραδέχομαι την μεγάλη επιρροή που μου προκαλεί αυτό το αγόρι, αλλά δυστυχώς είναι η αλήθεια.

Δυστυχώς, ερωτεύτηκα αυτόν.

-

Τα μάτια μου περιπλανιούνται στο σκοτεινό δρόμο μπροστά μου και έπειτα στην μπροστινή αυλή του σπιτιού μου.

Αφήνω μια ανάσα καθώς συνειδητοποιώ πως ακόμα μια νύχτα μαζί του έρχεται στο τέλος της. Ξέρετε, αυτό το συναίσθημα που νιώθεις όταν βρίσκεσαι σ'ένα ασφαλές μέρος, ξέροντας πως όλα είναι υπό έλεγχο;

Αυτό νιώθω όταν είμαι μαζί του. Αυτό και άλλα πολλά, τα οποία είναι αδύνατον να περιγράψω.

Για κάποιο λόγο με κάνει χαρούμενη. Όταν το βλέμμα μου κλειδώνει στο δικό του, αυτά τα ενοχλητικά τσιμπήματα αρχίζουν να ξεφυτρώνουν στο στομάχι μου.

Κι όσο πιο πολύ αναρωτιέμαι το γιατί να μου συμβαίνουν όλα αυτά... Τόσο πιο πολύ μπερδεύεται το μυαλό μου.

Τραγικό δεν είναι;

Όταν ένας άνθρωπος, τον οποίο αντιπαθούσες με όλο σου το είναι, ξαφνικά να γίνεται το συναισθηματικό σου χάος.

«Καλή τύχη ανεβαίνοντας εκεί πάνω» ψελλίζει δείχνοντας το παράθυρο του δωματίου μου

Χαμογελάω αμυδρά ενώ του δίνω πίσω το κράνος του.

«Δεν θα είναι και η πρώτη φορά που θα ανεβώ...»

Τυλίγω τα χέρια μου γύρω μου, προσπαθώντας να ζεστάνω κάπως τον εαυτό μου, καθώς ο κρύος αέρας χτυπά από παντού.

«Σωστό»

Τραβάει το σώμα μου κοντά του ενώ στηρίζει τα χέρια του στους γοφούς μου. Θάβει το πρόσωπό του στην καμπύλη του λαιμού μου, αφήνοντας ένα φιλί εκεί.

Κλείνω τα μάτια μου στιγμιαία καθώς επαναλαμβάνει την κίνηση του. Όταν τα ανοίγω αντικρίζω τα σκουρόχρωμα πλέον μάτια του, ακριβώς μπροστά από τα δικά μου.

Θεε μου, γιατί να είναι τόσο όμορφος;

Θα μπορούσα να μείνω όλη μέρα να τον χαζεύω, αλλά αυτό πολύ φοβάμαι ότι δεν θα γίνει ποτε εφικτό.