Claiming Emanuela Velasco (Night Series #1)

Kabanata 3: Barbak

Kabanata 3: Barbak

HALOS malaglag ang panga ni Emanuela nang marating nila ang pinaninirahan nina Ricardo. It was like a castle situated in the middle of the forest. She could see the sea surrounding the place and she was confused. Did she fall asleep while they were walking and that she fails to notice the change of the setting? But she was certain that she didn’t.

Hindi. Hindi niya alam na mayroon palang kastilyo dito sa Pilipinas.

Binabawi na niya. Parang siyang nasa bansang Englatera dahil sa istruktura ng kastilyo. Kapag tumingin ka sa baba, makikita mo ang payapang karagatan. Kahit na madilim na, sigurado siya sa kanyang mga sapantaha.

Some people were peering at the windows while the others were too lazy to go out to meet them. Yumuko sila sa nagngangalang Daniel. Siya ba ang amo sa kastilyo na ito? Para nilang nilalanghap ang hangin at tumigil ang mga mata sa kanyang direksyon. Itinago niya ang sarili sa katawan ni Ricardo. Ayaw niyang makuha ang atensyon ng mga tao. She did not want them to notice her. She buried herself even more to Ricardo as their heated glares increases. Ano ang ginawa niya? Nalaman na ba nila na pumasok siya sa teritoryo ni Daniel ng walang permiso? Sila ba ang tatapos sa Gawain ni Daniel?

“Bumalik na kayo!” Isang batang sa tantiya niya ay nasa edad sampung taong gulang ang papahangos na lumapit sa kanila. Alon-alon ang buhok nito na sumasayaw habang tumatakbo papalapit sa kanila. Kaylapad ng ngiti nito sa labi ngunit napawi nang makita siya. “Sino siya?” tanong nito sabay turo sa kanya na nakalukot ang ilong. Napaismid ang bata. “Isa siyang tao.”

Yeah, she’s human, the same as them, isn’t it? Why could she keep on hearing the word human on their mouth like it was a big issue? What’s happening?

Napabuntunghininga si Ricardo. She could feel that he was getting tired and it was all because of her. Kinarga siya nito patungo sa kastilyo. “Carmela, gabi na. Bakit gising ka pa?”

The girl crossed her arms. “Hinihintay ko kayo ni Daniel at ito ang naabutan ko. Isang tao?” She didn’t act like a kid but more of a grown-up. “Bakit ba kinakarga mo ang babaeng iyan?” nakasimangot nitong tanong. Nagseselos ba ang batang ito?

That reminded her. Nakapasan pa pala siya sa likod nito at hindi man lang niya naalala. Uminit bigla ang kanyang pisngi. Sunod-sunod siyang napalunok. Anong klase ba ang batang ito? “J-just p-put me down, Ricardo. Kaya ko na.”

“Kaya mo na kaya?”

“I- I…G-guess so.”

Maingat siyang ibinaba ng lalaki. The moment that her feet felt the ground, she nearly collapsed but thanks to the strong arms of someone. “I-I’m okay.”

Nangangatog ang kanyang mga tuhod hanggang masanay ang mga iyon. “Lampa,” narinig niyang wika ng bata. “Kaunting galos lang ganyan na siya makakapit sa iyo?”

“Carmela, isa na lang,” banta ni Ricardo.

“Pinagtatanggol mo siya?” hindi makapaniwalang wika na sambit nito. Right. Bakit ba palagi na lang siyang pinagtatanggol ni Ricardo? “Ayoko sa taong iyan,” dagdag nito at saka padabog na umalis.

Sinundan ito ng tanaw ni Ricardo. “Pagpasensyahan mo na si Carmela. Hindi lang siya sanay na makakita ng ibang tao.”

“No. Ako dapat ang humingi ng patawad.”

“Ricardo, wala na akong panahon rito.” It was the scary man. Daniel. He was throwing poisonous daggers at her direction and she wanted to die at that moment. Why was he treating her like this? It was not like she attempted to kill him. It was her that he was trying to kill. Siya dapat ang may ganang magalit, hindi si Daniel.