An one life stand [Completed✔]

1

Το μυαλό μου είναι έτοιμο να σπάσει απ' τον πόνο και την πληθώρα των σκέψεων, τα μάτια μου πονάνε έντονα από τα δάκρυα που παλεύουν να απελευθερωθούν, αλλά ουσιαστικά δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα. Και τι να συνειδητοποιήσω άραγε; Πώς θα μπορούσα, ακόμη και να φανταστώ, ότι η δύο ετών σχέση μου θα με πρόδιδε έτσι; Λοιπόν ναι, δεν ήμουν πια ερωτευμένη μαζί του, η σχέση μας δεν ήταν υγιής, θα χωρίζαμε, αλλά το μυαλό μου δεν χωρούσε την σκέψη ότι ο πρώτος μου έρωτας, αλλά και κοντινός μου φίλος, όντως πήγε με κάποια άλλη, ρισκάροντας έτσι απλά να με πληγώσει τόσο πολύ.

[Τέσσερις ώρες πριν]

Έπιασα τα μαλλιά μου σε έναν γρήγορο κότσο και κοιτάχτηκα στον ολόσωμο καθρέφτη στην πόρτα του δωματίου μου. Στράφηκα προς το πρόσφατα στρωμένο κρεβάτι μου για να πάρω την τσάντα μου και κατευθύνθηκα προς τα έξω. Το κινητό που είχα καταφέρει να στηρίξω ανάμεσα στον ώμο και το αυτί μου χτυπούσε μονότονα, μέχρι η γνωστή φωνή του τηλεφωνητή να ακουστεί για να με ενημερώσει ότι ο συνδρομητής στην άλλη γραμμή δεν είναι διαθέσιμος.

Χωρίς να χάνω χρόνο, άρχισα να κατευθύνομαι προς το σπίτι του Γιώργου. Δεν είχαμε κανονίσει, αλλά ήξερα ότι αυτή περίπου ήταν η ώρα που επέστρεφε από την Σαββατιάτικη προπόνηση. Ο καιρός δεν είχε ακόμα αρχίσει να ψυχραίνει, και η διάθεσή μου ήταν αρκετά καλή. Ο ήλιος έπεφτε, σχεδόν καυτός, πάνω στο δέρμα μου και με έκανε ασυναίσθητα να χαμογελάσω. Δέκα με δεκαπέντε λεπτά αργότερα, ήμουν έξω από την πόρτα του σπιτιού του. Μόλις πριν μερικές μέρες είχαμε κλείσει τα δύο χρόνια σχέσης, οπότε γνώριζα καλά πως φύλαγαν το κλειδί του σπιτιού κάτω από το πατάκι της εξώπορτας. Πριν βάλω το κλειδί στην κλειδαρότρυπα, αναρωτήθηκα χαμογελώντας πώς ήταν δυνατό να μην τους έχουν κλέψει ποτέ ένα τόσο εύκολα προσβάσιμο σπίτι. Το χαμόγελο όμως σβήστηκε ακαριαία από τα χείλη μου όταν άνοιξα την πόρτα και βρέθηκα στο άνετο και τόσο γνωστό σαλόνι.

Αυτό που αντίκρισα μου έκοψε την ανάσα. Ο Γιώργος πάνω στον καναπέ του σαλονιού, στον καναπέ που είχαμε περάσει τόσα° τόσες αγκαλιές, και ταινίες, και χουχούλιασμα μέχρι το πρωί, στον ίδιο καναπέ, ο ίδιος άνθρωπος, να το κάνει με μία άλλη. Και μάλιστα, κάποια άλλη που γνώριζα πολύ καλά. Και συγκεκριμένα, την Δάφνη.

Το στόμα μου δεν κατάφερε να αντιδράσει όπως θα ήθελα. Αντίθετα, το μόνο που κατάφερα ήταν μία χειρονομία με το δεξί μου χέρι, καθώς προχωρούσα βιαστικά προς τα έξω βροντώντας την πόρτα πίσω μου, και κυρίως ελπίζοντας να μην είδαν τα δάκρυα που άρχισαν να σχηματίζονται στα μάτια μου. Το βήμα μου στην επιστροφή ήταν πιο γρήγορο απ' ότι είχε υπάρξει ποτέ στο παρελθόν. Την στιγμή που άκουσα την πόρτα να κλείνει πίσω μου, άφησα τα δάκρυα να ελευθερωθούν.