An one life stand [Completed✔]

13

Δεν θυμάται τίποτα.

Πιθανότατα δεν εννοούσε και τίποτα από όσα είπε.

Και τώρα που το συνειδητοποιώ, με σκοτώνει.

Δεν αντέχω να τον βλέπω να με κοιτάει με αυτό το ψυχρό βλέμμα μετά από όλα όσα έγιναν χτες.

Νιώθω καυτά δάκρυα να κυλάνε στα μάγουλα μου. Τα σκουπίζω γρήγορα και τρέχω προς την αντίθετη κατεύθυνση. Δεν αντέχω να κοιτώ το αγόρι που με έκανε να τον ερωτευτώ και μετα ράγισε την καρδιά μου σε χίλια κομμάτια.

Καθώς έτρεχα μακριά, χωρίς να βλέπω μπροστά μου, με τα μάτια μου θολωμενα από τα δάκρυα, έπεσα πάνω σε κάποιον.

Σκούπισα τα δακρυσμενα μάτια μου και ανασηκωσα το βλέμμα μου. Είδα τα ανήσυχα μάτια του Γιώργου να με κοιτούν.

"Είσαι καλά? Τι συνέβη;" Ρωτάει αμέσως.

Ήμουν ήδη συναισθηματικά φορτισμένη και αυτό ήταν το κερασάκι στην τούρτα.

"Τώρα σε ένοιαξε;" Φωνάζω εξαγριωμένη. "Όταν πηδιόσουν με την μια και με την άλλη ήταν καλά;"

"Ρε μωράκι μου δεν με άφησες να σου εξηγήσω."

"Καταρχάς δεν είμαι το μωράκι σου. Κατά δεύτερον, τι να μου εξηγήσεις ρε Γιώργο; Τα είδα όλα. Τώρα φύγε, γιατί είμαι αρκετά συγχισμένη και το τελευταίο πράγμα που χρειάζομαι είναι οι άθλιες δικαιολογίες σου." Είπα και άρχισα να απομακρύνομαι.

Μου έπιασε το χέρι. "Κοίτα Μπεττούλα. Μπορεί να μην είμαι το αγόρι σου, μπορεί η σχέση μας να μην τελείωσε πολύ καλά, αλλά ακόμα σαγαπώ. Παλιά ειμασταν κολλητοί. Κι αν δεν θες να είμαστε μαζί το δέχομαι, αλλά ακόμα είμαστε φίλοι. Δεν θελω να σε χασω. Μπορείς να με εμπιστευτείς και να μου μιλήσεις;" ρώτησε μαλακά.

Δεν ήμουν καλά, χρειαζομουν κάποιον. Δεν έβλεπα τη Χρύσα και τον Μάρκο πουθενά, και ο Κώστας κοιτούσε περίεργα προς το μέρος μας. Έτσι, έκανα το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό: έπεσα στην αγκαλιά του Γιώργου. Στην αρχή σοκαρίστηκε λίγο, αλλά μετά με αγκάλιασε και μου χάιδεψε τα μαλλιά. Δεν έκανε ερωτήσεις, με άφησε να κλάψω στην αγκαλιά του μέχρι να που στερεψα απο δακρυα και χτυπησε το κουδουνι. Τον ευγνωμονώ για αυτό.

Ανέβηκα στην τάξη. Η καθηγήτρια των αρχαίων με είδε και το πρόσωπό της σκοτείνιασε. Τόσο χάλια δείχνω;

"Παπανικολάου παιδί μου είσαι καλά; Τι ρωτάω και γω, προφανώς και όχι. Αν θες πήγαινε στο σπίτι σου, θα τακτοποιήσω εγώ τις απουσίες αργότερα." η Αργυροπούλου είναι η μόνη καθηγήτρια στο σχολείο που καταλαβαίνει, νοιάζεται και σέβεται τους μαθητές. Την ευχαρίστησα με ένα νεύμα και άρχισα να περπατάω προς το σπίτι. Σε όλη τη διαδρομή άκουγα μουσική και έκλαιγα με λυγμούς. Όχι ότι έκανα κάτι διαφορετικό στο σπίτι. Έκλαιγα, μέχρι που με πήρε τηλέφωνο ο Γιώργος.