Multimedya;Burak Yaler
Asi'den (Alya'dan);
Ruhumun çığlıklarını kimse duymuyordu, Canımın yandığını, Kalbimin tökezlediğini, Yaşarken bile öldüğümü kimse bilmiyor, duyamıyordu. Onlarında kendince sebepleri, dertleri varmış. Sahi herkes kendi çıkarları için yaşamıyor muydu ki bu dünyada? Kimse biri için ölmüyordu mesela, illa ki bir karşılığı olması gerekiyordu.
Benim dertlerim artık koca bir çığ olmuş, ruhuma doğru tökezleyerek, gün geçtikçe daha büyük bir hal alarak beni öldürecek şekilde eziyor, yakıp yıkıyordu her uzuvumu. Buna ben bile artık dur diyemiyorken insanlardan artık hiç bir medet ummuyordum. Bugün şu 3 kızın hakkımda konuşmasından sonra insanlardan bırakın medet ummayı nefret bile ettirmişlerdi. Birde ben bunlara kadın diyordum, aklımca yüceltiyordum kadın dediğim insanları. Kendi hücrelerime kadar nefret ettirtmişlerdi kadın olduğumdan. İnsanların benim hakkımda kötü düşünmesi umrunda bile olmazdı, ama Kayra Meriç'e yanaşmıyordum, zaten babamın beni bırakıp diğer dünyaya gitmesinden dolayı, yani tek başıma bütün sorumlulukları bana itmesinden bütün erkeklerden nefret ediyordum. Ama Meriç'in bana Koca Gamze demesi iyi hissettirmiş olsa bile boşverip artık işime gücüme bakmak adına yola çıkıp şu Burak YALER'i bulmam gerekiyordu. Motoruma atlayıp hızlı bir manevrayla yola atıldım ve Yaler ofisine gitmeye başladım. 20 dakika sonunda gelebilmiştim ofise. Hızlıca içeri giriş yaptım ve danışmanın yanına doğru yol aldım, ardından " Burak Yaler nerede?" Diye sorduğumda kadın kafasını kaldırıp bana baktı ve " Odası sağ tarafta ama randevunuz olmadan..." kadının sözünü tamamlamasına izin vermeden odaya daldım. Burak Yaler denilen adam masadaki dosyayı inceliyordu. Yanına doğru ilerlediğimde bana baktı ve hafif bir açıyla gözleri büyürken "Sen..." cümlesini tamamlamasına izin vermeden " Benimle geliyorsun hadi." Deyip kolundan tuttuğum gibi ayağa kalkıp sürüklemeye başladım onu ofisten çıktığımızda motoruma doğru ilerliyecekken " Bari nereye gidiyorsak motorla gitmeyelim arabam şurada." Demesini umursamadan motoruma ilerlediğimde gözlerini devirdiğini hissetmiş, ama bir şey dememiştim. Kolunu bırakıp motoruma bindim ve " Atla hadi!" Dediğimde gözlerini kıstı." Kasksız mı?" Dediğinde bende gözlerimi kısarak cevap verdiğimde birşey demeden arkama bindi." Hızlı gidicem sarılmaya kalkma, arkadaki demirlere tutun." Dediğimde oflayıp ellerini demirlere koyduğunda hızlı bir şekilde yola koyuldum. Arkamdan Burak denilen adam yavaşlamamı söylese de bir şey demeden hafifçe yavaşlamıştım. Yarım saatin sonunda Manisa yolunda durdum ve inip Burak Yaler'i beklemeye başladım. O da inip bana anlamaz bir şekilde baktığında "Beni takip et." Deyip arkamı döndüğümde kolumdan tutup beni durdurduğunda ne dercesine kafamı salladım." Bak oraya gideceğim ama sende o okula devam ediceksin karşılıksız olmaz." Dediğinde kafa sallayıp arkamı döndüm ve ilerledim. Manisa yolunun ortasında beklemeye başladığımda bir kaç dakika sonra Ege ve Sakıt'ı kaçıran adam geldi, arkasından Ege ve Sakıt. Ege çok bitkin görünüyordu. Hızlıca Ege ile Sakıt,ı arkama aldım ve Burak Yaler'i o adamlara vericekken duraksayıp ona baktığımda değişik bir ifade ile bana bakıyordu, sanırım onu vermemi istemiyor gibiydi. Adma bakıp Burak'ın kolundan destek alarak uzun boylu adamın suratına sert bir tekme attım. Hızlıca Ege ve Burak'ın kolundan tutup Sakıt'a da başımla hadi oğlum dercesine salladım ama önümüzü bir araba kesmişti. Kimin olduğuna baktığımda Gökhan abiyi görmemle hızlıca arabaya binip Burak'a " Sakıt'ı kucağıma ver!" Dediğimde anlamasada sonradan anlayıp hızlıca verdi. Ardından onlarda bindiğinde Gökhan abi hızla gaza bastı.
🌙🌙🌙🌙🌙🌙🌙🌙🌙🌙🌙🌙
Gece sonunda Ege evine gitmek istesede izin vermemiş benim evimde kalmasına ikna etmiştim. Burak Yaler ise bana teşekkür etmiş, Gökhan abi onu ofisine değilde evine bırakmıştı. Şimdi ne mi yapıyorum? Sakıt'ı yatağıma yatırmış, onunla beraber uyumaya çalışıyordum. Kısa bir zaman sonra gözlerim yorulduğu için kapandı, ardından uykunun güzel kollarına doğru bıraktım kendimi.
