CCPP TWO: Together

Chapter [37]: Coldness

Ask me anything: Curiouscat.me/klrssaei.

Chapter [37]: Coldness

Abby's POV

Tulala ako sa harap ng bintana. Kakagising ko lang mula sa pag-iyak kagabi. Naalala ko noong araw na umalis ako sa harap niya kahit na para sa akin yung kanta niya. Wala akong choice, masiyadong masakit iyon. Sa sobrang sakit kaya nitong maliitin ang sarili ko. Sa tuwing nakikita ko siya, hindi maalis sa isip ko iyong ginawa niya.

Am I not enough?

Hindi ko ba kayang gawin sa kaniya iyon? I am willing to give my all, lagi kong sinasabi at pinaparamdam sa kaniya iyon. Bakit sa iba pa? Did he respect me that much? Kaya naman sa sarili niyang pangangailangan sa iba niya naisip gawin. I know may past sila ni Mae, magka-relasyon na sila noon pa.

Muling tumulo ang luha sa mata ko. Pumikit ako at muling inalala ang pag-uusap namin.

Flashback

"Abby!"  Sigaw niya.

Hinawakan ko ang pintuan ng sasakyan ko upang buksan. Ngunit mabilis niyang hinawakan ang siko ko at hinarap sa kaniya.

"Please bhie, please." Puno nang paglalambing ang kaniyang mata.

Tumikhim ako at umatras. Pilit kong tinatanggal ang pagkahawak niya sa akin.

"Jin, please."

"Bhie, pag-usapan natin 'to. Hindi ko kaya, hindi ko kayang ganito tayo. Nagmamakaawa ako. Kung ano man ang nagawa ko, sobra kong pinagsisisihan iyon. Hindi ko sinasadya, alam mo kung gaano kita kamahal kung pwede wag mong pagdudahan iyon."

Napakagat ako nang labi. Kung madali lang tanggapin, bakit hindi? Jin, sobrang sakit sa akin iyon. Gusto kong tanggapin dahil mahal kita pero alam mo yun?

"Please, let me go. Wala akong sasabihin sayo. Wala ako gustong sabihin sayo. Hindi madali iyong hinihingi mo Jin. Hindi ko kaya. Masakit sa akin iyon, sa twing nakikita kita alam mo ba kung ano ang iniisip ko? Iyong kahalikan mo si Mae, yung hinahawakan mo siya, kung paano niyo nagawa iyon kaya please nagmamakaawa ako."

Unting-unti niya tinanggal ang kamay sa akin. Nakayuko siya, umiiyak, humihikbi, at nagmamakaawang balikan ko. I smiled at him. Hindi ko lubos maisip na kahit niloko niya ako, ito ako. Tinatanggap ang ginawa niya. Pinapatawad ko ngunit hindi ko kayang makipag-ayos sa kaniya. Hindi ko kaya.

"Kahit na niloko mo ako, kahit na sinaktan mo ako, ito ako sa harap mo pinapatawad ka. Alam kong tao ka lang, nagkakamali. Pero.. Gusto kong malaman mong hindi ko kayang tanggapin ka muli, kaya kong magpatawad pero hindi ko kayang makalimot. Forgive is to forget? No," Sabay iling ko.

"When you forgive, it's means tinatanggap kong nagkasala ka ngunit hindi ko kayang makalimot nang basta-basta."

Saka ako sumakay sa sasakyan ko. Pagdating ko sa bahay ganon pa rin ang ginawa ko. Iyak ako nang iyak. Tila para akong nanghihina, hindi ako makahinga nang maayos. Then my phone beep. A message from Jin.

I'm really sorry for what I have done, Napaka-tanga ko, Abby! Sobra. Hindi ko gusto yung nangyari. I know hindi mo ako matatanggap nang basta, but I will tell you, maghihintay ako.

When I received that text. Lahat nang stress, sakit, pagod. Iniyak ko at ipinangako ko sa sarili ko na. Uubusin na lahat iyon at hindi na uulit pa.

End of Flashback

Muli kong pinunasan ang luhang bumadya. Naalala ko ang pangako ko sa sarili ko, hindi na nga pala ako iiyak dapat. Pumikit ako nang mariin at humingan nang malalim. This way I can calm myself. Tumayo ako at inayos ang sarili. Ang mugto ng mata ay narooon, di bale may make-up naman.