Flushing birds out JBFF

Rozdział 29 - Uczucie dla wybranych

Ciało nie obwieszcza o żadnej zmianie. To prędzej umysł, bardziej podatny na zmiany, albo złudzenie owych zmian, daje do zrozumienia, że w teorii coś może ulec zniekształceniu.

Na przykład macica.

Albo podbrzusze ukształtowane dietą o niskim indeksie glikemicznym.

Więc kiedy stoję przed lustrem w jego łazience, z obiema dłońmi na dowodzie niskiego indeksu glikemicznego, to bardziej umysł niż ciało wprowadza zamęt w spokój tego weekendu.

Bo nie wyczuwam pod palcami żadnego zgrubienia, wybrzuszenia czy pagórka, który sugerowałby istnienie obcej formy życia w okolicy moich narządów rozrodczych. A jednak mózg podpowiada, że wszystkie te wypukłości to ostatnie stadium oswajania się z rolą najemcy własnego ciała na potrzeby osób trzecich. I ich brak teraz wcale nie przeświadcza o ich braku w najbliższej przyszłości.

W szczególności, gdy comiesięczny proces oczyszczania ścianek macicy z nabłonka zostaje wstrzymany przed trzema tygodniami. Co oczywiście również nie musi niczego dowodzić, z punktu widzenia ciała. Rozum jednak wciąż przypomina, że 'nie musieć' oznacza 'móc'.

Według tych rozważań nie muszę, lecz mogę być w ciąży. I myśl ta sprawia, że nie mogę odejść od lustra, że spędzę przed nim przyszłe miesiące, obserwując rozrost wybrzuszenia lub jego pożądany brak.

-Ile czasu można spędzać w łazience? - krzyczy zniecierpliwiony Justin z sypialni.

-Jeśli jest się dziewczyną w okresie rozkwitu? - odkrzykuję ja. - Nawet nie próbuj sobie wyobrażać.

Prawdopodobnie wcale nie próbuje. Otrzymuję tyle czasu przed lustrem, w połowicznym negliżu, ile potrzebuję. W trakcie tego czasu nic we mnie nie pęcznieje. Bo nie musi. Ale może. W przyszłym stadium zmian.

Wracam do sypialni w postaci kłębka nerwów, dostatecznie splątanego, by nie toczyć się po podłodze. Myślę, że Justin dostrzega zmiany, które mój mózg zdołał przelać na zachowanie ciała. Nie wspomina o nich jednak, wychodząc z założenia, że wszystko, co chcę powiedzieć, mówię bez jego zachęty. Ma w tym sporo racji.

Albo słuchanie mnie nie należy do jego rozrywek. Nie pyta, obawiając się, że udzielę obszernej odpowiedzi.

Potrząsam głową. Niekiedy zdaje mi się, że robię z niego gorszego, niż w rzeczywistości jest. Wtedy z reguły udowadnia, że nie jestem w stanie tego dokonać. Robi to i tym razem.

-Muszę zadać ci jedno pytanie – oznajmiam, stając w nogach łóżka. - I chcę, żebyś potraktował je z należytą powagą.

-Doskonale wiesz, że jeśli prosisz mnie, bym potraktował coś z powagą, zrobię ci na złość i celowo obrócę to w żart.

-Co byś zrobił, gdybyś został ojcem? Teraz. W najbliższych miesiącach. Około ośmiu. Może siedmiu z nadwyżką.

Kolor mojej skóry ma wrodzoną zdolność do nieulegania wpływom emocji i trwania w barwie zbliżonej do bieli. Niemniej jednak, nawet jeśli kolor ten nie wypływa na zewnątrz, wewnątrz ciała czuję czerwień – cokolwiek ze sobą niesie. Moją emocją jest barwą purpury – jakakolwiek byłaby jej nazwa. I pierwszy raz chciałabym, by kolory te wstąpiły na moją twarz i dały wyraz zdenerwowaniu. Bo wciąż jestem na tyle naiwna, by sądzić, że to powstrzyma Justina przed mówieniem tego, co chce powiedzieć. A w przeciwieństwie do mnie, jego twarz nie trudzi się skrywaniem czegokolwiek. Usta również. Usta tym bardziej.

-Nie do końca potrafię doszukać się jakiegokolwiek sensu w tym, co robisz. Zadajesz pytanie, na które doskonale potrafisz odpowiedzieć sobie sama. Chcesz, żebym odpowiedział na nie osobiście, bo lubisz mieć powód, by nazwać mnie draniem?