Het was een rugzak.
Een blauwe rugzak.
Met een grote E erop.
Het was Elijah's rugzak.
Als een gek rent Matt zo snel als hij kan naar de rugzak en laat zichzelf op zijn knieën vallen voor het ding.
Al die tijd lag de rugzak van Elijah hier.
Wat doet het ding hier?
Waar is Elijah?
Met trillende handen maakt Matt de rugzak open en kijkt erin.
In de rugzak zit bijna niets belangrijks.
Hij ziet schoolboeken en een etui.
Maar dan ziet hij nog iets.
Er zitten drie envelopen in.
That's it.
Voorzichtig haalt Matt de envelopen uit de rugzak en bijt op zijn lip.
Op één van de envelopen staat zijn naam.
Zal hij het openmaken?
Of zal hij eerst de ouders van Elijah bellen en hen inlichten?
Matt besluit om egoïstisch te zijn en opent de envelop waar zijn naam op staat.
Hij begint met lezen.
Het is een lange, grote brief en Matt neemt er de tijd voor om het te lezen en de woorden die erin staan op te nemen.
Dan dringen de woorden van de brief pas bij hem binnen.
Een schreeuw verlaat zijn mond.
Een schreeuw van verdriet, pijn en boosheid.
Met tranen in zijn oog, wilt hij bijna de brief in tweeën scheuren.
Maar inplaats daarvan klemt hij het papier tegen zijn borstkas aan met trillende handen.
Hij kijkt naar het meer dat vlak voor zijn neus ligt.
Verdriet neemt het over en tranen beginnen op te stapelen in zijn ogen.
Pas na een uur, weet hij niet meer of zijn wangen nat zijn van de regen of van zijn tranen.
A/N: Damn. Ik ben Matt aan het verkloten. WAT DOE IK MIJN PERSONAGES TOCH AAN?!
Maar dus, sorry. I'm back on track met Vlieg. Ik had gewoon de afgelopen drie weken geen zin om een hoofdstuk te schrijven, ook al zijn het van die ienie mienie hoofdstukjes.
Ken je dat gevoel dat je wilt schrijven, maar niet gemotiveerd bent om eraan te beginnen? Want dit verhaal is eigenlijk al af. In mijn hoofd. Ik weet precies hoe dit verhaal gaat verlopen en het einde heb ik ook al, dus dat is het probleem niet. Ik moet het alleen nog hier schrijven en dan weet ik niet precies hoe ik alles moet verwoorden.
Ik ben trouwens door mijn grote Vlieg pauze een beetje vergeten hoe ik alles moet schrijven, dus surry curry als de aankomende hoofdstukken wat anders zijn dan normaal. I'm trying.
