Kabanata 23

227K 8K 1.7K
                                    

Kabanata 23

I drove my Ducati faster. Iniiwasan ko ang mga malalaking sasakyan at sumisingit para lang mabilis na makarating kina Antonio.

Nanlalabo man ang mga mata ay kailangan kong makarating doon ng maayos at ligtas para sa Mommy at mga kaibigan ko.

They shouldn't be there, ako dapat iyon! I was the one who failed so I should be the one getting punished!

My phone keeps on vibrating pero hindi ko iyon sinasagot. I know it was my husband pero hindi ko siya kayang kausapin ngayon.

Ayokong mapahamak siya. I don't want him hurt because of me, ayokong madamay siya sa kapalpakan ko kaya sana ay iwan na lang niya ako.

I didn't do anything good but to cause hindrances and pain for my love ones. Pinapahamak ko sila. I am that fucking useless!

Kung sana ay hindi ko nakilala si Zeijan, kung saan ay hindi ganito ang buhay ko, kung sana ay hindi nakasalalay ang Mommy ko, ang mga kaibigan ko... Kung sana ay naging normal akong tao ay siguradong hindi mapapahamak ang mga mahal ko.

I maneuvered my bike, biglang may humarang sa akin kaya napatigil ako. A big truck was stucked in front of me, mukhang liliko iyon na nag-ani ng traffic.

Napasulyap ako sa orasan ko at napahugot ng hininga. I took a glance at the cars behind me, galit na ang mga ito sa truck sa gitna.

I tried looking for any way just to get passed the truck but it was blocking every side.

Malakas na ang kabog ng dibdib ko. I only have twenty-two hours left, kailangan kong makausap si Antonio, sa kahit anong paraan. I will willingly surrender myself just so he'll free my Mom and friends. He can kill me if he wants, I don't care.

I was getting irritated, miski ang mga nakamotor doon ay hindi makadaan kaya naghanap ako ng paraan. I stared at the distance between the truck's lower part and the ground. Will my bike fit?

I licked my lips. Muli akong sumulyap sa likuran ko at umatras ako ng andar.

The people started getting annoyed at nang bahagyang umusog ang truck ay umayos ako. The truck stopped again, and I did what I have to.

I drove fast, fitting the bike under the truck by sliding it. I heard a scream because of what I did but it faded when I landed smoothly on the other side.

I fixed my bike, went up and drive. Nakita ko pang lumabas ang driver ng truck para sigawan ako pero hindi ako tumigil.

I drove faster than before. Halos marinig ko na ang tunog ng makina, I did not follow any traffic lights at nang makarating ay mabilis akong pumarada sa likuran ng hideout namin, nina Antonio. I prepared my gun. Itinago ko iyon sa likuran ko.

My phone vibrated again. I took a glance and saw my husband's name. He's calling me, I also saw a few messages at napailing ako at napabuntong-hininga.

I'm sorry, Zeij... We really can't be together. I'm really sorry, mister ko.

Nanginginig man ang kamay ay sinagot ko ang tawag.

"Alyx! I told you not to go without me!" he exclaimed. "Where are you? Pupuntahan kita!"

"I-I'm sorry, Zeij..." mahinang sabi ko.

"Alyx..." he puffed a breath. "Come on, baby. Don't leave me."

Nakagat ko ang labi ko at napatungo.

"Tell me everything, okay? I'll help you, come on," aniya. "Just don't leave me." I heard his frustration.

A Bloodless WarTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon