{ 938 słów }
- Cześć kochanie, kolacja gotowa? - Kamil pochyla się i składa szybkiego całusa na moim policzku.
Uśmiecham się szeroko, stęskniłem się za nim.
- Tak, idź się przebrać, a ja już nakładam do stołu.
Kamil wyszedł dzisiaj z domu przed szóstą rano, a cały dzień spędził na treningach ze swoją kadrą. Horngacher dał im niezły wycisk, co było widać, po sposobie w jaki mój chłopak wlókł się po schodach na górę.
Z powodu zbyt dużej ilości czasu wolnego jaki dzisiaj miałem, zacząłem wchodzić w wszystkie linki, które powysyłał mi Domen. I to był błąd. Tak trafiłem w nieznane mi wcześniej zakamarki internetu. Między innymi - troll ski jumping. Dawno się tak nie śmiałem, a teraz, ledwo co udało mi się zachować powagę, tak aby nie rzucić żadnego głupiego tekstu. Z dumą mogę przyznać, że mój Kamil jest gwiazdą internetu, chociażby jako Łowca Szkieł.
Po obejrzeniu sporej ilości memów oraz wywiadów, no cóż, do głowy przychodziły mi same głupie pomysły. W taki więc sposób, kiedy planowałem jechać na zakupy spożywcze z powodu pustki w naszej lodówce, ostatecznie skończyłem w sklepie zoologicznym. W końcu, Kamil potrzebuje prawdziwej kolacji.
Ostatecznie przygotowałem wszystko na stole, a danie głównie zostawiłem zakryte. Nawet wyciągnąłem czerwone wino.
- No, Peter, widzę, że się przygotowałeś. A jestem tak głodny, że zjadłbym konia z kopytami. - Kamil przebrał się w ładną, niebieską koszulę.
Ah, ci Polacy i ich powiedzenia. Sam zagryzam lekko wargę żeby powstrzymać się od śmiechu.
- To siadaj i zabieramy się do jedzenia. - nawet odsuwam dla niego krzesło.
Kamil sięga po tacę i odkrywa danie główne.
Wpatruję się w niego z powagą i czerpię radość z reakcji.
Brunet wpatruje się w zawartość talerza z przerażeniem widocznym na twarzy, a ja z całych sił powstrzymuje się aby nie wybuchnąć śmiechem.
- Co to jest? Czy to ma być jakiś żart? - Kamil podnosi na mnie swój wzrok.
Próbuje zachować powagę i spokojnie odpowiedzieć.
- Nie, dowiedziałem się ostatnio, że to twoje ulubione danie. Także proszę bardzo, proso dla ptaków przygotowane specjalnie dla Kamila Stocha. - kiedy kończę, nie wytrzymuję i wybucham śmiechem.
- Poważnie?! Proso dla ptaków?! - Kamil potrzebuje chwili żeby dotarło do niego co ja właściwie zrobiłem.
Kręci głową, po czym kładzie się na stole.
Taki rodzaj załamania, to mój ulubiony w jego wykonaniu. A ja, dalej się śmieje.
- No już kochanie, doceń moje starania. Wybrałem nawet proso o najlepszej jakości i specjalnie o twoim ulubionym smaku.
Kamil dalej nie podnosi głowy ze stołu, a cały czas się śmieje.
- Boże dopomóż, z kim ja żyje.
- Facet chciał mi wcisnąć karmę dla gołębi. To mu powiedziałem, że ja potrzebuję dla takiego prawdziwego lotnika, a nie takiego szarego nielota.
Kamil podnosi głowę i wpatruje się we mnie z nutką niedowierzania i rozbawienia.
- Piłeś coś dzisiaj, kochanie? - wywracam na to oczami.
- Z tym to czekam na ciebie. - podnoszę butelkę czerwonego wina.
- To może brałeś? Jakieś prochy? - Polak sugestywnie podnosi brwi.
