nine

5.9K 588 65
                                    



Zawgyi

သူကို ကြၽန္ေတာ္ သတိရတိုင္း

ေကာင္းကင္ႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး

အဆံုးမ႐ွိတဲ့ ၾကယ္ေတြကို

လက္ခ်ိဳးေရမိတဲ့ ညေတြကမနည္း

လြမ္းသည့္စိတ္ေၾကာင့္

ညတိုင္က ကြၽန္ေတာ့အတြက္

သတ္ပံုမွားေနခဲ့သည္သာ။

-----------------------------------------------------

ေဆးရံုကုတင္ထက္မွ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ျဖဴ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ကေလးကို ၾကည့္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြ က်ေနမိသည္။

ႏႈတ္ခမ္းေတြႏွင့္ တစ္ကိုယ္လံုး ျဖဴ ေဖြးဆုတ္ကာ ေသြးမ႐ွိေတာ့တဲ့အတိုင္း။

ေဆးသြင္းထားတဲ့ ပိုက္ေတြကလည္း ျဖဴ ႏုႏု လက္ကေလးမွာ ျမင္၍ပင္ မေကာင္း။

ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့ Hoseok က သတိရမယ္ ေျပာေပမယ့္လည္း ေဆးရံုေရာက္တဲ့ ေန႔ကစၿပီး သတိေမ့ေနတာ ႏႇစ္ရက္ေတာင္႐ွိသြားၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စိုးရိမ္ေနမိတာကေတာ့ အမွန္ပင္။

ထိုညက ကေလးကို လမ္းမွာေတ႔ြၿပီး ညတြင္းခ်င္းပင္ ဆိုလ္းကို ျပန္ေခၚခဲ့တာ ျဖစ္သည္။

Namjoon ကိုလည္း ဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားလိုက္ေတာ့ သူ႔႐ိုက္ကူးေရး ကိစၥအားလံုးကို ပစ္ၿပီး ဆိုလ္းကို သူႏွင့္ အတူ ျပန္လိုက္လာသည္။

လူက စိတ္ႏွင့္ကိုယ္ႏွင့္မကပ္ေတာ့ဘဲ ကေလးကို ျပန္ေတြ႔ေတာ့ ဝမ္းသာေနေပမယ့္ ေဆးရံုတန္းတင္လိုက္ရတာေၾကာင့္ေရာ စိုးရိမ္မႈေတြပါ ေပါင္းၿပီး အသိစိတ္ေတြက ေပ်ာက္ခ်င္ခ်င္။

Hoseok ကလည္း သူ႔ duty ခ်ိန္မဟုတ္ေပမယ့္ ေဆးရံုကို အေျပးအလႊား ေရာက္ခ်လာသည္။

ကိစၥေတြ အားလံုးကို Namjoon ႏွင့္ Hoseok ကပဲ အကုန္လိုက္လုပ္ေပးၿပီး Namjoon ကေတာ့ ေနာက္ေန႔မနက္မွ Jeju ကိုျပန္သြားသည္။

Hoseok ပါရွိေနသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ေရာ ညတြင္းခ်င္းႀကီး Ji အေျပးအလႊား ေရာက္လာတာေၾကာင့္လည္း စိတ္ခ်သြားတာပါမည္။

"ေဂ်ာက္.....''

တံခါးဖြင့္သံႏွင့္အတူ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အထုတ္ႏွစ္ထုပ္ႏွင့္ ႏွင္းဆီပန္းစီးၾကီးကုိ ဆြဲၿပီး ဝင္လာတဲ့ Ji။

Remember(Completed)Where stories live. Discover now