A Boy's Diary

Maandag 15 juli 2013

Maandag 15 juli 2013

Beste Dagboek,

Ik zit in de wc's op school. Het is momenteel pauze en ik wil me niet vertonen in de kantine. De jongens uit de 4de jaar, zeiden dat ze wat zouden gaan doen, in de pauze. Ik weet niet welke pauze, dus ik besloot maar geen risico's te lopen. De deur zit op slot, dus ik ben wel even veilig, hopelijk. 

1 van de pesters, heet: Tristan Nicholas. Hij zit niet in het 4de jaar, maar is lid van een ander groepje dat me pest. Ik snap niet waarom hij me pest. Door mij wordt hij juist niet gepest. Hij zou me eigenlijk dankbaar moeten zijn. Maar nee, hij wilt me nu juist pijn doen. Vanbinnen en vooral van buiten. Je vraagt je vast af, waarom hij door mij niet gepest wordt. Nou, toen ik op deze school kwam, Sunshine high (niet echt een origenele naam), zag ik hem in de gang staan. Hij werd in elkaar geslagen, door een aantal jongens. Ik had medelijden met hem. Dus kwam ik voor hem op. Sinds die dag, slaan ze mij. En iedereen blijkt het leuk te vinden. Entertaiment. Ik kan er niks aan doen. Ik kan er niets tegen beginnen. Ze zijn altijd al met meerdere geweesd. Maar alleen durven ze niet.

Hoe kom ik ooit in de klas? Misschien staan ze me in de gang op te wachten. Of als ik de schooldag overleef, is er altijd nog na schooltijd. Dan ben ik de pineut.

Ik zit nu in het klaslokaal. Je raad nooit wat er is gebeurt. De bel ging, en ik wou naar het klaslokaal, nog steeds bang voor de pesters, en toen werd ik op mijn rug getikt. Ik dacht dat het die pesters waren, maar het was juist een meisje. Ze had een bril. En ze had zwart haar, en haar ogen waren bruin. Ze vroeg me waar het wiskunde lokaal was. Ze had wel iets.. bijzonders. Ze zag er best mysterieus uit. We hebben wat gepraat, en we zijn nu een soort van.. vrienden? Ze was blijkbaar nieuw. Haar naam is: Selena. Ze weet vast en zeker niet dat ik gepest wordt. Maar dat zal ze zeker nog te weten komen. Misschien vandaag nog.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik ben eindelijk thuis. Ik heb Selena vandaag niet meer gesproken. En de jongens hebben me niet te pakken gekregen, omdat ik eerder uit school mocht. Ik zit op de bank. Pap is eindelijk thuis, maar verspild aan een ruzie met Mama. Dat gebeurd eigenlijk altijd als Pap thuis is. Betekenen die ruzies dat ze misschien gaan scheiden? Ik hoop van niet. Ik heb mijn ouders nodig, en zeker op dit moment. Dit is eigenlijk best egoïstisch. Ik wil mijn ouders voor mezelf. Maar eigenlijk moet ik ook denken wat voor hun het beste is. Wat is voor hun het beste?

Ik voel me nu nogal alleen. Mam en Pap maken nog steeds ruzie. Ana slaapt. En Ryan is nog steeds tv aan het kijken. Ik zit in mijn kamer. Op de grond. Ik hoor mijn moeder nog steeds schreeuwen, en pap schreeuwt als maar terug. Ik heb nagedacht, en ik weet wat het beste voor mijn ouders is. Ze meoten scheiden. Zelf wordt ik er verdrietig van. Dat verklaart waarom ik huil. Het doet pijn, om te beseffen dat je ouders niet bij elkaar horen.

Was er maar een medicijn tegen pijn. Ik zou die willen maken. Maar nee, niet voor de buitenkant, maar voor de pijn vanbinnen. De pijn vanbinnen doet meer pijn dan de pijn vanbuiten. Ik hoor bijvoorbeeld  vaak, dat iedereen mij haat. Is dat waar? Nee, toch? Weetje waarom het pijn doet? Omdat haat iets anders is dan hekel. Haat is iemand dood willen, hekel, iemand niet mogen. En haat, dat doet pijn. Mensen weten niet welke pijn ik voel. Mensen weten niet eens wat pijn vanbinnen is. Ze weten het niet. Het voelt: Gekwetst. Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen. Je weet pas hoe het is, als je het zelf voelt.

Deze keer eindig ik mijn verhaal/hoofdstuk met een lied en een quote.

Het lied: A team van Ed sheeran. Gewoon, omdat ik het een mooi lied vind.

Quote: Huilen is niet een teken van zwakte, maar en teken voor mensen die te lang sterk zijn gebleven. Ik zet de quote maar in het nederlands, dan kan ik het ook beter begrijpen.

Van Josh