A Boy's Diary

Dinsdag 16 juli 2013

Dinsdag 16 juli 2013

Dagboek,

Dit is al de derde keer dat ik schrijf. Ik geef toe: Het helpt wel een beetje. Voor mezelf dan. Tegen de pijn helpt het absoluut niet. Mama en papa hebben steeds ruzie. Ik lig in bed, met een nachtlampje aan. Ik zie bijna geen licht. Alleen een beetje licht uit het kleine lampje. Maar ja, licht blijft licht. Licht is er niet zonder duisternis. Ik heb gisternacht in een schriftje, een gedachte op geschreven. En dat geëindigd met een vraag. Ik denk dat ik dat nu wel altijd ga doen. Jammer genoeg, krijg ik nooit antwoorden.

Mijn moeder heeft is tegen me gezegd dat ik veel nadenk. Misschien is dat wel zo. Denk ik te veel? Ik ben wel vaak in diepe gedachte. Ik denk vaak aan nogal duistere en vage dingen. Dingen waar je nooit een antwoord op kan krijgen. 1 van die dingen is de dood. Daar krijg je in je leven nooit een antwoord op. Maar misschien na de dood wel. Dat weet ik niet. Ik heb zoveel vragen over de dood. Waarom krijg ik geen antwoord? Zelfs op die vraag weet ik het antwoord niet. Maar ik dwaal van mijn onderwerp af. Mijn gedachte. Ik schrijf op wat ik denk. Dit schreef ik namelijk op:

Geen licht. Alleen Duisternis. Leegte, Ellende.
 Pijn, Verdriet,
 Haat, Schuld.

Zo voel ik me. Dat is de beschrijving.  Ik ben Alleen. Niemand is er voor me.
 Zo zal het blijven. Vooraltijd.
 Iedereen doet me pijn, of zal me
 pijn doen.

Waarom bestaat pijn?

Diep, Diep.. Mijn gedachte is anders in het donker. Dan denk ik juist aan duistere dingen. En vage. Ik val in herhaling.

Mijn gedachte denkt niet alleen aan de dood. Maar ook aan het tegengestelde. Leven. Dat is ook onduidelijk. Waarom bestaat het leven op aarde? Waarom niet op mars of op de maan? Leven er alleen maar mensen op de aarde? Of ook in een ander zonnestelsel? Hoe bestaat het leven? Wie heeft het leven gecreeërt? Maar hoe leefde die gene dan? En dieren? Wie heeft hun uitgevonden of gemaakt? Ik weet het niet. Het leven is ook nogal vaag. Zoveel vragen, maar geen antwoord. Al zal ik die wel willen.

Bij de dood zijn ook van die vragen. Waarom gaan mensen dood? Wat gebeurt er als je dood gaat? Wat is er na de dood? Wat voel je na de dood? Doet het pijn? Waar ga je eigenlijk heen na de dood? Of voel je niks meer na de dood? Is er dan alleen maar zwart? Of is er toch een speciale plaats? Wie neemt het leven van je af? Hoe neemt die gene het leven van je af? Of gaat het vanzelf? Waarom gaat iedereen dan op verschillende dagen dood? En waarom moeten kleine kinderen al sterven? Ik kan nog wel duizend vragen bedenken. Maar de antwoorden krijg ik nooit.

Maar de vraag die nu door mijn hoofd heen gaat is: Waarom bestaat pijn? Ik bedoel: Waarom bestaat er pijn vanbinnen? Is het om te laten zien om blij te zijn met de kleine dingen die je blij maken? Dat zou wel een goed antwoord kunnen zijn. Het klinkt best logisch. Vind ik. Want de meeste mensen waarderen de kleine dingen niet. En sommige zelfs de grote dingen niet. Zoals: Eten. Mensen zien niet in dat ze er blij mee moeten zijn. Niet iedereen in de wereld heeft genoeg eten. En kleine dingen zoals: Kunnen fietsen. Ik weet het, het klinkt belachelijk. Maar het is wel zo'n klein ding.

Ik ben best moe, dus ik denk dat ik maar ga slapen. Als ik kan slapen dan.

Het lied: Demons van Imagine Dragons. Omdat het een diep zinnige tekst heeft. En ik ben even zo'n duistere stemming.

Quote: Stars can't Shine without darkness. Omdat het er wel bij past. Denk ik.

Van Josh.