A Boy's Diary

Woensdag 17 juli 2013

Woensdag 17 juli 2013

Dagboek,

Ik ben net wakker. Ik had zeg maar, een vreemde droom. Vreemd zoals in: Waarom droom ik dit? Ik herinner een deel van mijn droom. Niet alles. Dat zou ook niet kunnen want het is bewezzen dat je maar 80% van je droom kan onthouden. Maar dan wordt je wakker midden in je droom. Volgens mij was dat bij mij het geval. Dit was mijn droom:

Ik wordt wakker  in een gigantisch witte kamer. Alles, maar dan ook alles, is wit. Ik sta op en wordt gelijk weer omgeduwd, zodat ik op mijn buik val. Ik voel dat ik aan mijn been wordt getrokken. Ik wordt recht naar boven getrokken. We gaan de kamer uit, van de wereld af en komen ergens boven de ruimte. Ik wordt op een grijs vlak gelegd. Ik sta op, maar raak uit belans en val op de grond. Ik sta op en deze keer weet ik mijn evenwicht te behouden. Ik kijk naar links en zie een poort en alles is daar wit. De poort is goud. Er zit een zilveren hek onder. Het lijkt.. wel een paradijs. Ik kijk naar mijn rechterkant en zie zwart. Alleen zwart. Duisternis. Het maakt me bang. Het geeft me rillingen. Ik loop naar de linkerkant, en stop voor de poort. Een zware stem zegt: "U bent hier nog niet welkom." Ik dacht: Wat bedoelen ze hier mee? Waarom ben ik nog niet welkom? Ik wordt op de grond geduwd en wordt naar de zwarte kant getrokken. Steeds dieper de duisternis in. Op een gegeven moment wordt ik los gelaten, door iets. Ik zie in de verte een lichtje naar me toe komen. Vlak voor mijn neus stopt het. Het is een zwevend lichtje. Ik maak van mijn handen een kommetje. Het lichtje valt in mijn handen en geeft me een lichte tinteling. Er komt een flits en ik lig in mijn kamer.

Ik snap de droom niet. Wat voor een doel heeft deze droom? Betekent het wat? Ik weet het niet. Ik wil wel graag weten wat ze bedoelen met: Nog. Het leek eigenlijk wel op een paradijs.

Vandaag hoef ik gelukkig niet naar school. Vrij. De vakantie komt ook steeds dichterbij. Nog 2 dagen. Gelukkig. 6 weken zonder dat gepest. Dat is wel fijn. Jammer genoeg, hoor ik gescheld en beledigingen van Mam en Pap. Ik denk dat ze gaan scheiden. Want je ouders maken toch geen dagelijkse ruzie? Dat is abnormaal, toch?

Ik besef me ineens hoeveel keer ik "toch?" vraag in dit dagboek. Ik heb zoveel vragen. Maar jij kan me geen antwoord geven. Ik moet iemand vinden die mijn vragen kan beantwoorden. Maar wie? Kijk nog zo'n vraag. Niemand is er voor me, of doet moeite om me te mogen. Dus hulp krijg ik vast niet.

De voordeur werd net dicht geslagen, dus zal Pap vast weg zijn gegaan. Ana en Ryan zijn in mijn kamer. Anastacia ligt naast me en Ryan kijkt zoals gewoonlijk tv. Hij kijkt altijd tv. Hij hoort eigenlijk naar buiten te willen. Maar nee, hij wordt zo'n kind dat altijd binnen wil blijven en tv wilt kijken. Dat is ongezond. HIj moet genieten van zijn jeugd en kind zijn. In plaats thuis te zitten en naar kinderseries zitten kijken, waar hij niets van leert.

Toen ik zo klein was als Ryan wou ik altijd naar buiten. Ik ging vaak naar het bos met Mam en Pap. Ook vaak naar speeltuinen en parken. Zo was het tot mijn tiende jaar. Toen waren ik en mijn ouders heel close. Maar dat eindigde toen Pap een nieuwe baan kreeg en Mam, Ryan kreeg. Toen stond ik er meer alleen voor.

Ana ligt nu op mijn schoot. Haar pyjama shirt is opgerold, zodat haar buik goed te zien is. Ze maakt me rustig. Met haar lieve glimlach, en kuiltjes. Haar lieve stem. Haar lieve uitstraling. Zij is de enige die een glimlach op mijn gezicht kan toveren. Of me kan laten lachen. Ook al kan ze amper praten, ze probeer het. Ze verteld me over haar droom. Het gaat over prinsessen.

Ik ga denk ik maar douchen.

Het lied: Family Portait van Pink. Omdat het lied me moet denken aan mama en papa die ruzie maken. De hele tijd. Papa krijgt van die stress straks nog een hart aanval.

Quote: A simple 'hello' could lead to a million things. Omdat je met deze quote aan veel dingen kunt denken. Je gedachte kan alle kanten op..

Van Joshua