Θα κλείσω τα μάτια ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ

12° ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Το άλλο πρωί ο Νίκος με τους γονείς του έφυγαν απο το σπίτι που έμεναν τόσα χρόνια και έχτισαν με τόσο κόπο.
Εγώ με τον Μάριο και την Χριστίνα,πήγαμε να τους βοηθήσουμε να μαζέψουν τα πράγματα τους.

-Δεν χρειαζόταν να έρθετε. Δεν έχουμε και τόσα πολλά πράγματα να μαζέψουμε. Τα πιο σημαντικάθα πάρουμε,είπε ο πατέρας του Νίκου.
-Δεν πειράζει. Φίλος μας είναι ο Νίκος.  Θέλαμε πολύ να βοηθήσουμε,είπε ο Μάριος και τότε χτύπησε η πόρτα. Όλοι μείναμε παγωμένοι στις θέσεις μας.

-Πάω να ανοίξω,είπε ο Νίκος σπάζοντας την σιωπή που επικράτησε για λίγα δευτερόλεπτα και τον είδα να κατευθύνεται προς στην πόρτα.

Ήταν ο φον Βαγκχερ με τους συνοδούς του.

-Βλέπω ότι αποφασίσατε τελικά να φύγετε,είπε αφού είδε τις βαλίτσες στο πάτωμα.
-Ναι. Να μην σας ενοχλούμε. Θα έχετε πολλά πράγματα να κάνετε.  Να μην μπλεκόμαστε και εμείς στα πόδια σας,είπε ο Νίκος.
-Δεν μας ενοχλείτε. Θα θέλαμε πολύ να έχουμε τις όμορφες δεσποινίδες στο πλάι μας, να μας ομορφαίνουν την κάθε μας ημέρα,είπε και μας πλησίασε.
-Πώς είστε δεσποινίδες μου;μας ρώτησε.
-Μια χαρά,απάντησα γελαστή δίχως να συμβαίνει τίποτα.
-Η φίλη σας είναι θυμωμένη και δεν μιλάει;ρώτησε.
-Όχι,καθόλου,είπε η Χριστίνα με έναν ειρωνικό τόνο και ο φον Βαγκχερ την κοίταξε με καχυποπτο βλέμμα.
-Το βράδυ θα έχουμε μια δεξίωση. Είστε καλεσμένες,είπε ο  Βαγκχερ.
-Πολυ ωραία. Εδώ στο σπίτι;ρώτησα.
-Ναι. Θέλετε να περάσω απο τα σπίτια σας να σας πάρω με το αυτοκίνητο;
-Όχι,ευχαριστούμε. Προτιμάμε το περπάτημα,είπε η Χριστίνα.
-Να πηγαίνουμε εμείς,είπε ο Μάριος και σήκωσε μια βαλίτσα.
-Ναι,πάμε,είπα και πήγαμε να φύγουμε.
-Θα σας περιμένω να έρθετε,είπε ο Βαγκχερ ενώ φεύγαμε.

Βγήκαμε έξω και οι γονείς του Νίκου κοίταζαν το σπίτι. Η μητέρα του είχε δακρύσει και κουνούσε το κεφάλι της αργά πάνω κάτω. Τα μάτια της έκρυβαν πόνο. Το ίδιο και του πατέρα του. Πόνος και λαχτάρα. Δύο πράγματα που έβλεπα και στην γιαγιά μου,όταν μας διηγουνταν την ιστορία του ξεριζωμό της απο την πατρίδα,απο το σπίτι της...

-Τόσα χρόνια εδώ μέσα τα περάσαμε. Εδώ γεννήθηκε ο Νίκος μας. Τόσες αναμνήσεις σε αυτό εδώ  το σπίτι και έρχονται τώρα αυτοί και μας το παίρνουν με το έτσι θέλω. Ποιός ξέρει τι θα κάνουν εκεί μέσα,είπε η μητέρα του Νίκου.
-Θα ξανά γυρίσουμε μια μέρα,γυναίκα μου. Θα το δεις. Θα ξανά γυρίσουμε και όλα αυτά θα είναι ένα κακό όνειρο. Θα ξανά γυρίσουμε στο σπιτάκι μας και αυτά τα τομάρια θα έχουν εξαφανιστεί εντελώς,είπε ο πατέρας του Νίκου.
-Πατέρα,ηρέμησε λίγο και μη φωνάζεις. Θα σε ακούσουν και μετά ποιός σε σώζει απο τα χέρια τους,είπε ο Νίκος.
-Δεν με νοιάζει για μένα, γιέ μου. Μου φτάνει εσύ να σαι καλά και να προσέχεις με αυτά που κάνετε κρυφά. Όλοι σας να προσέχετε. Δεν ξέρουμε έως που μπορούν να φτάσουν αυτά τα καθάρματα.
-Δεν τα λένε αυτά μες στο στόμα του λύκου,ρε πατέρα. Και προσέχουμε μην φοβάστε καθόλου.
-Καλά,αγόρι μου. Η θεία Ιωάννα θα μας περιμένει στο σπίτι της τώρα. Πάμε γρήγορα,είπε και προχώρησε μπροστά.