Θα κλείσω τα μάτια ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ

25° ΚΕΦΑΛΑΙΟ

-Νικο;ειπα,εμεινα παγωμενη στο σημειο που ημουν και τον κοιτουσα εκπληκτη.
-Δεν το πιστευω!Ποτε γυρισατε,αγορι μου;ρωτησε η γιαγια και τον αγκαλιασε.

Αισθανομουν λες και βρισκομουν σε ενα ονειρο. Μεχρι τωρα πιστευα οτι ο Νικος και υπολοιποι ειχαν χαθει και δεν προκειται να γυρισουν ποτε ξανα απο την Αλεξανδρεια. Αλλα αυτη η εικονα με διεξευσε.

-Σημερα τα ξημερωματα. Μας εχουν καταλαβει η Γερμανοι ομως. Ημασταν λαθρεπιβατες σε ενα πλοιο που μετεφεραν τροφιμα απο την Αλεξανδρεια,ειπε ο Νικος σιγανα,ενω απο πισω του διεκρινα τον Αβρααμ,τον Βασιλη,τον Ζαχαρη και τον Νασο.
-Μας ψαχνουν για να μας συλλαβουν. Με το ζορι καταφεραμε να ξεφυγουμε, οταν μας αντιληφθηκε ενας Γερμανος στρατιωτης στο σημειο που κρυβομασταν πισω απο τις κουτες,συνεχισε.
-Θα σας παμε στο σπιτι,ειπε η γιαγια αποφασιστικα.
-Μα αν μας δουν ολους μαζι,θα καταλαβουν και το χειροτερο θα συλλαβουν και εσας,ειπε ο Αβρααμ.
-Τι αντρες ειστε εσεις,μωρε;Γιατι πηγατε να πολεμησατε στο μετωπο;ειπε κοροιδευτικα η γιαγια και τα παιδια την κοιταξαν με σκυμμενο το κεφαλι.
-Λοιπον,το σχεδιο μου ειναι να ξεκινησω πρωτα εγω με καποιους να παω σπιτι απο εναν δρομο και μετα η Δημητρα θα παρει τους υπολοιπους και θα πανε απο εναν αλλο δρομο πιο απομερο και ησυχο,ειπε γιαγια σιγανα.
-Καλη ιδεα, γιαγια. Νικο,Βασιλη και Νασο θα πατε με την γιαγια. Ζαχαρη και Αβρααμ ελατε μαζι μου,ειπα.
-Εγω θα παω απο τον κανονικο δρομο. Εσυ ξερεις απο που να πας;ρωτησε η γιαγια και με κοιταξε.
-Ναι,ξερω,ειπα και αναρωτηθηκα αν οντως ηξερα τον δρομο.

Στη συνεχεια ξεκινησαμε με τα παιδια απο την αντιθετη πλευρα απο αυτην που ειχε παει η γιαγια με τους αλλους.

Στη διαδρομη ημασταν αμιλητοι. Μονο σε καποια στιγμη ο Αβρααμ εσπασε την σιωπη.

-Μιλησες καθολου με την γυναικα μου;ρωτησε.
-Στο σπιτι μου ειναι,ειπα ηρεμη.
-Στο σπιτι σου;Μα πως;ρωτησε απορημενος.
-Ενα πρωι ηρθε στο σπιτι μου με το παιδι σας για να την κρυψω απο τους Γερμανους,που ειχαν εισβαλλει σπιτι σας,ειπα κοιτοντας τον με την ακρη του ματιου μου,ενω προχωρουσα μπροστα.
-Μονη της με το παιδι ηρθε;ρωτησε και μου φανηκε περιεργη η ψυχραιμια του.
-Ναι,ειπα και γυρισα να τον κοιταξω. Τα ματια του ηταν βουρκωμενα και κοκκινα.
-Το ηξερα οτι καποια στιγμη θα γινοταν,αλλα νομιζα οτι θα ημασταν ολοι μαζι,ειπε με τρεμαμενη φωνη.
-Στον πολεμο δεν μπορεις να ξερεις τιποτα,ειπε ο Ζαχαρης χτυπωντας τον Αβρααμ ελαφρα στον ωμο.
-Εχει δικιο,ειπα και συνεχισαμε να περπαταμε στα μικρα δρομακια της Αθηνας. Σε λιγο βγηκαμε στην πισω πλευρα του Αγιου Σπυριδωνα και κοιταξα πισω μου τους δυο αντρες.
-Το μονο που μενει ειναι να περασουμε αθορυβα στην απεναντι πλευρα του δρομου. Τα υπολοιπα ειναι παιχνιδακι,ειπα.
-Δεν μπορω να το κανω. Φοβαμαι,ειπε ο Αβρααμ
-Πρεπει. Δεν θελεις να δεις την γυναικα σου και την μικρη σου πριγκιπισσα;
-Το θελω οσο τιποτα στον κοσμο,ειπε και τοτε αρχισε παλι να περπαταει.

Λιγα λεπτα μετα ημασταν στην γειτονια μου. Τα παντζουρια σε ολα τα σπιτια,ηταν ερμητικα κλειστα και δεν ακουγοταν ουτε ενας ηχος. Φοβομουν να περπατησω γρηγορα,καθως τα λιωμενα απο τον καιρο γοβακια μου εκαναν εναν μικρο θορυβο σε καθε μου βημα. Κοιταξα στην δεξια πλευρα του δρομου το σπιτι μας. Τα καφετια παντζουρια ηταν ελαφρως ανοιχτα. Τρομος με κυριευσε αμεσως,αφου φοβηθηκα οτι οι Γερμανοι ισως να ειχαν κανει εφοδο στο σπιτι και να τους ειχαν σκοτωσει ολους.

Ανοιξα αργα την εξωπορτα και προχωρησα στον κηπο μας,με την λασπη να κολλαει κατω απο τα παπουτσια μου. Σε λιγα δευτερολεπτα ειχα βρεθει στην πορτα του σπιτιου και την ανοιγα.

Ολοι ηταν εκει. Ακομη και ο Μαριος με την Χριστινα. Ενα αισθημα ανακουφισης με κατεβαλλε μολις τους ειδα.

-Ηρθατε επιτελους;ρωτησε η μητερα και με αγκαλιασε.
-Οπως βλεπεις,ειπα και απλωσα τα χερια μου γυρω απο την μεση της.
-Μολις μας ειπε η γιαγια σου τι εγινε,ανησυχησαμε τοσο πολυ.
-Δεν χρειαζεται πια. Οπως βλεπεις ειμαστε ολοι καλα,ειπα και κοιταξα τον Αβρααμ,ο οποιος αγκαλιαζε την Σαρα και την μικρη Ελισσαβετ.

Εγω πηγα κοντα στον Μαριο και την Χριστινα.

-Οπως φαινεται εισαι αρκετα γενναια,μου ειπε η Χριστινα.
-Αυτο φαινοταν απο την πρωτη στιγμη,Χριστινα, ειπε ο Μαριος και με εκλεισε μεσα στην αγκαλια του. Ξαφνικα ενιωσα τοσο αδυναμη. Λες και ολη η δυναμη και θαρρος που ειχα πριν λιγο,εξαφανιστηκαν με ενα αγγιγμα του Μαριου. Καθε φορα που ημουν μαζι του ενιωθα,οτι ειναι εκεινος εκει για εμενα,για να με προστατευσει και εγω δεν χρειαζεται να κανω τιποτα. Τοτε δεν το καταλαβαινα,αλλα οταν περασαν τα χρονια καταλαβα οτι αυτο που ενιωθα για τον Μαριο ηταν ερωτας. Ενας ερωτας βαθυς και αμεταβλητος στον χρονο και στις δυσκολιες που ηρθαν μετεπειτα.