Gönül Bağı

D O K U Z

Aileyken insan bir bütündü. Sevgiyle yoğrulmuşsa geriye döndüğünde güzel günler görüyordu. Ama güzel günler yoksa sadece acıyı belli eden izler vardı. Unutmaya bile izin vermeyen izler. Canını acıtan yaralar mevcuttu. Ailemi seviyordum. Babamı özlemiştim annemle hasret gidermiştim. Saygıda kusur etmemistim lâkin bu onları tamamen yaptıklarını unuttuğum anlamına gelmezdi. Bu sadece görevimi yerine getirmekti. Yoksa hala içim parçalanıyor çok acıyordu. Kimsenin hissetmediği acılar vardı içimde. Acı içime öyle aheste aheste yerleşmişti ki şimdi çekip atamıyordum. Yine bir başımaydım. Yine kendime yabancıydım. Evcilik oyunu bitmiş gerçek dünyamıza dönecektik. Hatta ben an itibari ile kabusa geri dönmüştüm. Birde dalga geçer gibi konuşması beni deli ediyordu. Şimdi defolup gitmişti hala hatırladıkça sinir oluyordum. O da babamlar gittikten sonra konuştuklarımız daha doğrusu konuştuğuydu.

Babamın dediği şeyle dönüp kalmışken bir an arkalarından bakakaldığımı hissetmiştim. Arabanın benzin kokusu bile gitmiş yerinde yeller esiyordu. Kendime gelerek önden yürümeye başladım. Arkamdan gelen Savaş bana laf söyleye söyleye geliyordu.

"Babanı duydun değil mi?" Diye sorduğunda kızaran yanaklarımı o görmesin istedim. İyi ki arkamdan geliyordu.

"Dede olmak istiyormuş" dedi gülerek arkamdan hızla gelerek kolumu dürttü. Ona ciddi misin dercesine bakış attım gerçekten de ciddiydi.

"Bizim de çocuğumuz olmalı mı sence?"

"Hayır" dedim hiç olmadığım kadar sert çıkan sesimle beni umursamayarak yanımda yer aldı. Dar merdivenlerde birlikte yol alıyorduk. Benimle uğraşmak için omzunu omzuma vuruyordu.

"Yapmasana" dediğimde gözlerimin içine bakarak gülümsedi. Eve giresiye kadar bir şey demedim. Eve geldiğimizde ise fortmantodan ceketini alarak üzerine geçirdi.

"Ben çıkıyorum işe gideceğim" dediğinde güldüm.

"Yakında jale ile senin olur işte" dedim arkamı dönerek git dedim ama duydumu emin değilim. Kendimi koltuğa bırakarak bir an sakinleşmeyi bekledim. Ardından kafamın üzerinde ki iğneyi çıkartarak çarşafımın iplerini çözdüm. Kafamdan çıkartarak biraz daha rahatlamaya çalıştım. En sonunda yerimden kalkarak odaya gittim. Bıraktığım telefonu aldım elime ama gelen mesaj yoktu. Benimde yapacağım bir şey yoktu. Hem cevap vermeyip hemde karşılık bekliyordum. Bende bilmiyordum ki sanki sevilmiş miydim daha önce. Ne yapmam gerektiğini nasıl hareket edeceğimi bilmiyordum. Bu da bizi yoruyordu. Sahiden biz varsa tabi.

Fazlaca yorucu bir gün geçirmiştim pijama takımımı giyerek yatağımın içine kıvrıldım. Jale'nin saçını yolduğum aklıma geldikçe gülüyordum. Hiçte pişman değildim. Gözlerimi kapatarak uyumayı bekledim aklıma dua okumadığım geldiği için geri kalkıp kafama tülbentimi atarak amenarrasülü okudum. Bakara süresinin son iki ayetiydi. Her gün yatmadan önce okurdum, bir fatiha üç ihlas okudum hatim sevabı olsun diye, bir ihlas felak nas okudum her türlü mahlukların zararı üzerime olmasın diye, yedi kevser suresi okudum sabah namazına kalkabilmek için bütün okumalarım bitince geri yastığa gömüldüm. Ardından biraz geçince aklıma gelen şeyle geri kalktım. Otuz üç sübhanallah, otuz üç elhamdülillah ve son olarak Allahu ezberlerimi de çektim. Rabbim yatmadan önce bunları çeken insana bir insan gücü daha verirmiş o yüzden. Tam yatacağım sırada susadığım için yerimden kalkarak sürahiden suyumu doldurarak içtim. Geri yatağa gelince ayağımda ki terlikleri de kıbleye çevirdim sabaha kadar benim için melekler istiğfar ederdi abdestli olduğum için. Rabbim böyle güzellikler bahşetmişti bizler için. Ne kadar nankörlük biz ne kadar farkında değildik gerçek amacımızın.

Bir daha kalkmamak adına yattığımda kapı sesi duyuldu. Savaş gelmişti galiba ayak seslerinden onun olduğunu anlayınca meraktan kaldırdığım başımı geri bıraktım. Odamın kapısının kolundan çıkan ses ile gözlerimi kapadım. Ayak sesleri yanıma geldikçe şaşkınlığım ve kalp atışım artıyordu. Yanımda durarak yatağa oturdu. Eli saçıma değdiğinde daha çok kapattım gözlerimi.
O ise fısıltı ile konuşmaya başladı.