Elise
Ongeduldig wacht ik in de wachtkamer. Ik ben aan het ijsberen en ben aan het piekeren. 'Misschien moet ik er toch bij zijn.' 'Elise...' 'Zometeen gaat er iets mis.' 'De packdoter weet wat hij doet. Het komt goed.' Ik zucht diep en kijk om me heen. Ik wil iets doen. Ik kan niet stil zitten en wachten.
Dan hoor ik een deur open gaan. Ik kijk om en zie Ruben naar ons toe lopen. Meteen gaat Damian staan. Ik probeer iets van Ruben's gezicht aftelezen. Maar hij geeft niets weg. 'En?!' Vraag ik gespannen. Ruben glimlacht trots. 'Hij is gezond.' 'Een Hij!? Ik heb neefje?! Ik heb een neefje!' Roep ik blij en knuffel Ruben. Damian glimlacht ook en geeft hem een mannelijke handdruk. Die mannen ook.
'En wat is zijn naam?' Vraag ik nieuwsgierig. Ruben glimlacht. 'Max.' Meteen verdwijnen mij en damian's glimlach en worden bleek. 'Wat...' Zegt Damian. Ruben begint te lachen. Meteen weten we dat hij een grapje maakt. 'Dat is niet grappig.' Zeg ik en geef een stomp op zijn schouder. 'Hij grinnikt. 'Zijn naam is Clay.' 'Dat klinkt een stuk beter.' Zegt Damian opgelucht. Ruben grinnikt. 'Kom, dan kunnen jullie hem ontmoeten.' Damian en ik knikken en volgen hem.
We lopen de kamer in en we zien Robin in bed liggen. Tegen haar borst aan ligt de schattigste baby ever. 'Omg hij is zo cute!' Roep ik enthousiast. 'Ssshh...' Zegt Robin en glimlacht dan. Damian geeft een kus op Robin's hoofd. 'Ben trots op je.' Ze bloost en streelt met haar vingers over Clay's zijn wang. Dan kreunt ze opeens en sluit haar ogen. 'Wat is er?' Vraag ik bezorgd. 'Het is mijn wolf. Ik heb 9 maanden lang niet kunnen veranderen. En nu word ze gek. Ik moet gaan rennen.' 'Moet je nu weg?' Vraagt Ruben verbaasd. 'Het is heel normaal. Meestal neemt de grootmoeder dan de zorg over van de pup.' Zegt Damian. 'Waarom doet haar man het niet?' Vraagt Ruben weer. 'Omdat die meestal mee gaat met zijn vrouw. Als wolf.' 'Ow...'
Ruben en ik moeten blijkbaar nog veel leren. Al die regels. Al hun tradities. Als mens lijkt het zo makkelijk.
Ruben neemt Clay van Robin over. 'Ga maar.' Robin glimlacht en stapt uit bed en veranderd meteen. Ze schud met haar vacht en kijkt mij dan aan. 'Ja ik ga met je mee.' Grinnik ik. Zodra we buiten zijn verander ik ook in mijn wolf. Meteen begint Robin te rennen en ik ren achter haar na. Robin gaat zo snel. Alsof niets of niemand haar meer tegen kan houden.
Na een uur rennen stoppen we bij een rivier en drinken we wat. Ik kijk maar Robin. 'Hoe voelt het om moeder te zijn.' Mindlink ik haar. 'Vreemd. Alsof al mijn liefde voor Ruben is verdubbeld en in Clay is beland.' 'Heb je het nou over sperma?' Robin kijkt me aan en het is stil. Dan beginnen we alle twee te lachen door de mindlink.
Even later lopen we samen terug richting de pack. 'En hoe is het met jou? Zenuwachtig voor jullie trouwdag? .' Mindlinkt Robin. 'Hou op. Ik wil er niet te veel overna denken. Jullie hebben zo veel tradities die ik ook wil volgen, maar ik ben bang dat ik het verpest.' 'Het belangrijkste is dat jullie elkaar het ja woord geven. De rest boeit ons echt niet wat er gebeurd. Behalve de taart. Ik wil taart. Robin moet taart.' 'Er zal taart komen. Beloofd.' Robin kwispelt. 'Weetje Eli, ik ben echt gelukkig. En dat is mede dankzij jou.' Mindlink ze mij. 'We maken elkaar gelukkig. Daar zijn beste vriendinnen voor.' mindlink terug.
We lopen het dorp in en Robin gaat als een speer terug naar huis. Naar mijn schattigste neefje ever. Als ik thuis ben verander ik terug en kleed me om. Opeens slaat Damian zijn armen om mij heen. 'Ik heb je gemist.' Ik draai me om en kijk hem aan in zijn mooie ogen. 'Hey knapperd.' Zeg ik en geef hem een kus. 'Hoe voelt het om oom te zijn?' 'Ik ben nog nooit zo trots geweest op Robin. En dat zegt veel. Ik ben zo blij dat ze Ruben heeft. En dat zou je hebben als Luna.' Ik grinnik. 'Ik hou van je. Ik kan niet wachten tot dat ik je....' 'Mijn vrouw bent?' 'Ja... Maar ik wilde het woordje vrouw niet zeggen. Klinkt zo oud.' 'Ja, maar daarvoor heb je toch die rimpels?' Zegt hij en kijkt naar mijn voorhoofd. Ik kijk hem boos aan en sla pook hem in zijn buik. 'Als ik jou was zou ik lief tegen mij zijn, want ik mijn ja woord nog niet gegeven.' Hij lacht en geeft een kus op mijn hoofd. 'Je bent de mooiste.' 'Ja ja.' Grinnik ik en knuffel hem.
Twee weken later liggen we bij het meer in onze pack met een picknick mand in het midden. De stralende zon schijnt op onze lichaam en de prachtige natuur om ons heen. We horen het geluid van zingende vogels en spelende kinderen. En ik geniet er vol op van. Alles is perfect. Ik kijk om me heen naar het gras. Damian kijkt mij vragend aan. 'Wat is er?' 'Ik zoek de pauze knop. Ik wil dat alles zo blijft zoals het nu is.' Damian grinnikt en gooit een aardbei naar mijn hoofd. 'Hey! Die aardbei heeft niks verkeerds gedaan!' Hij lacht. 'Waarom ben jij zo gestoord?' 'Iemand moet het doen.' Zeg ik trots en ga met mijn hand door mijn haren.
Dan zie ik dat Damian een mindlink binnen krijgt. Dat zie ik op de manier hoe hij kijkt. 'Wat is het?' 'Luca zegt dat er een buitenstaander in de pack is. Maar hij kent diegene wel.' 'Wie is het?' 'Dat wilt hij niet zeggen. We moeten gewoon komen.' Ik kreun. 'Het is hier net zo.... Goed.' 'En misschien wordt het alleen maar beter.' Zegt Damian terwijl hij gaat staan. Hij steekt zijn hand naar mij uit. Ik pak hem vast en trek mezelf omhoog. We pakken onze spullen en lopen richting huis.
Zodra we ons dorp in lopen zien we Luca praten met een vrouw die met haar rug naar ons toe staat. Damian kucht. 'Wie bent u en wat kan ik voor u doen?' Ze draait zich om en kijkt ons glimlachend aan. Ik kijk haar verbaasd aan. 'Dag Lydia.' Ik kan het niet geloven. Het is de maangodin. Het is mijn moeder.
