DOĞRULUK Mu CESARET Mi?

Bölüm 21

Sustu ve kayboldu.Öyle karanlığın içinde kalakaldım.Her saniye,dakika boyunca bu pisliğe sövmekten,bağırmaktan ve çaresizce aptal gibi oturmaktan özellikle de benimle oynayıp sonucunu beklemekten yoruldum.Peki onlar?

Bu gerçekten nasıl bi şeydi?Yaşadıklarım normalmiş gibi davranmaktan artık çok sıkıldım.Peki Kardeşlerim?Onlar şimdi işkence mi görüyordu?Onlar ölecek miydi?Yoksa onlar öldü mü?Benimle alay mı ediyordu?Bunların hiçbiri gerçek değil miydi?Ama fotoğraflar?Bu kadar acıya nasıl dayanıyorlardı?Onları ben nasıl kurtaracaktım?Bu Pislik neden bu kadar fazla uzatıyordu?ONA BU KADAR NE YAPMIŞTIKKI!?

Anlamıyordum hiç bir şeyi.Anlayamıyordum.Onlar fazlasıyla acı çekiyordu.Ölüceklerdi.Özellikle Arda..O ölüme bu kadar yakınken ben ne yapıp onu kurtarabilirdim ki?Ben Ela?Biraz Cesur,normal,eğlenceli sıradan biriyken ne yapabilirdim ki?O gece eğer Tolga...

Artık tükenmek bitmek üzereydim.Ben böyleysem Onlar ne haldeydi?Böyle bekleyemezdim gidip her şeyi polise anlatmalıydım.Artık bi şeyleri mantıklı düşünüp gerçekleştirmek zorundaydım.Başta bana inanmazlar diye düşündüm ama her ne olursa olsun bunu yapacaktım.En kötü ne olabilirdi?Psikolojık test işte her neyse onu yaparlardı ve deli olmadığım anlaşılırdı.Belki de biraz da olsa psikolojım bozulmuş olabilir ama deli olduğum anlamına gelmez.Kardeşlerim?Onlar bitmiş tükenmişlerdir.Psikolojı diye bi şey kalmamıştır onlarda..Acı çekiyorum ama onlar?İşkenceler görüyolardır.Arda,Ezgi mahvolmuş.Reyhan'ım Minicik,Hassas,Saf Kardeşim...Ben normal bi şekilde yaşarken.Istediğimi yaparken.Onlar orda kim bilir ne haldeydiler.Ah salak kafam hiç bir şeyi düşünemez olup sadece ağlıyordum.Ama artık yeter!Akıllı olup onları bulucaktim ve korkak bi kız olup gece yarısı o Pislikle buluşup ağlayıp sonra eve gitmicektim.Kardeşlerimin ne hale geldigini bana gösterip acı çektiriyordu hepimize buna izin vermicektim.

Ayağa kalktım bilegimi sıkan siyah tokami alıp saçlarımı topladım.Sıcacık montumun cebimden çıkardığım buruşmuş
Peçeteyle burnumu sonra da göz yaslarimi silip kenara attım.Artık harekete geçmenin zamanı gelmişti.Içimden çok dogru bi şey yaptığımı söyleyen bi his vardı.Sanki hayatımdaki en doğru kararı vermiş gibiydim ve oyleydi.

                  ***************

Saat 07.50

Yatağımdan kalktım.Iki üç saat uyusam da bana yetmişti.Sürekli aklıma Ezgi,Arda ve Reyha nın fotoğrafı ve O Pisliğin söylediği sözler aklıma geliyordu.Yüzümü yıkayıp,saçlarımı topladım.Ayna da kendı yüzüme baktım.Gözlerimin içine baktığımda acı ve hüzün vardı.Sonra kendime "Üzülme,sen onlar için her şeyi yapacaksın.Artık zamanı geldi.Onlar kurtulacak." dedim.

Biraz kahvaltı yaptım.Tekrar lavaboya girip dislerimi fircaladim.Polisin karşısında olucaktim.Kendime ceki düzen verip onlarla ciddi olduğumu belli etmeliydim.

Altima siyah pantolon,uzerime de beyaz bi tişört giydim.Saçlarımı da at kuyruğu yaptım.

Kúçük sırt cantamin içine biraz para,anahtar,peçete,su ve en önemli şeyleri bi kutunun içine koydum.Kardeşlerim den gelen hatıralar bunlar benim asıl işime yarayan şeylerdi.Keşke fotoğraflar da olsaydı.Kesin inanirlardi.Bunları da bilerek yapmadım heralde psikopat değilim ki.Kardeşlerim için her şeyi yapan biri olmadığımı düşünmezler heralde.

Her seyi çantama koyup sırtıma taktım.Kafama da siyah bi şapka taktım.Elime de telefonumu aldım ve kapattığım telefonu düğmesine basılı tutup açtım.Teyzelerim yani Arda,Reyhan,Tolga ve Cenk ' in anneleri hepsi 14 er kere aramıştı.Onn dört..Salak kafam!Vicdansız Pislik.

Ama onlara da anlatacaktım hem de her şeyi.Onlar bana inanacakti buna Adım Kadar Eminim.Polis merkezi biraz uzaktı ilk önce durağa gitmek gerekiyordu sonra otobuse binip karakola gidecektim.İçimi heyecan ve korku kaplamıştı.Durağa gelince çantamı yanıma koydum içinden otobüs paramı çıkarmak için cüzdanımı eline aldım.Çantamı da ağzı açık bi şekilde yan koltuğa koydum ve bi anda çantamı siyah eldivenli biri almıştı ve donakalmıştım.Yola bakıyordum bi anda kendime geldim cüzdanın içine telefonu katıp koşmaya başladım.