KAREN

Bölüm 112 - Araf Geçidi

-----------------

Bayanlar ve Baylar, belirlenen günde tekrar beraberiz. Sabırla beklediğiniz için hepinize sonsuz teşekkürler!

Bu beş bölümle birlikte açılışı yapıyor ve kaldığımız yerden devam ediyoruz! Bölüm düzenini ise henüz değiştirmeyi düşünmüyorum. Haftalık üç bölüm, evet kulağa biraz az geliyor ama elimden fazlası da gelmiyor hani... :)

Neyse en azından umuyorum ki bir-iki gün aksatmalar veya beklenenden az bölüm skandallarıyla bir süre karşınıza çıkmayacağımı düşünüyorum.

Daha fazla uzatmadan sizi, Karen'in hikâyesinin devamı içun rahat bırakayım. Her şey gönlünüzce olsun, görüşmek üzere!

-----------------------

Altın Maskesli adamın açtığı tuhaf delik ve içinden çıkan iblis sürüsü şok edici olduğu kadar aynı zamanda sessizce ortaya çıkmışlardı. Çevredeki hiçbir insan henüz durumun farkında bile değildi. Nitekim devasa Axon kıtasının orta ve güney kesimlerinde etkileri hissedilmiş gibiydi.

Yüzlerce kilometre uzaklıkta bulunan okyanus sahilindeki ıssız ve sakin arazide...

Derme çatma bir kulübe terkedilmiş görüntüsüyle önemsenmeyecek haldeydi. Yine de kulübenin içinde hareket etmeye bile mecali olmayan yaşlı bir adam, çürümüş cübbesiyle oturmaktaydı.

Bedeninden herhangi bir ruh aurası hatta yaşam aurası bile hissedilmiyordu. Adeta antik bir heykel gibiydi.

Görünüşünün yanı sıra ürkütücü bir hızla aniden göz kapaklarını aralayan yaşlı adam, uzayın karanlığını andıran simsiyah gözleriyle belli bir noktaya odaklandı. İfadesiz suratında en ufak bir değişim yoktu.

Kısa süre sonra dudaklarını aralayıp çatallı bir sesle mırıldandı.

"Huzur kaçıran densiz..."

Söylenişinin ardından gözlerini tekrar kapatıp eski haline döndü.

---------

Yabani arazinin ortasında yükselen basit bir dağın, derinlerinde gizli mağaralarından bir tanesinde...

Yaktığı küçük kamp ateşinin önünde oturup kendi kendine konuşan ve otuzlu yaşlarda görünen kızıl saçlı bir kadın vardı. Kadın bu tuhaf yere rağmen gayet keyifli görünüyordu ve sürekli önündeki kadehe saçlarından daha kırmızı bir şarap doldurarak içiyordu.

Bu canlı ortama rağmen kadının varlığı biraz sisliydi. Siması seçilememekle birlikte bedeninden etrafa tuhaf bir güç yayılıyordu.

O anda kadın, anlaşılmaz konuşmasını ansızın kesip sessizleşti. Birkaç saniye sonra kuşların şakımasına benzer nedensiz bir kahkaha attıktan sonra yüksek sesle konuştu.

"Ruh gücü tanıdık değil? Böyle ıssız bir yerde, benden başka Araf'a geçit açabilecek bir efendi olduğunu kim tahmin edebilirdi ki? Haha, yine de akıllıca...

Işık gece vakti dikkat çekecek olsa da, onu görecek kimse yokken en uygun zaman hala gecedir..."

Kadın daha fazla umursamadan bardağındaki kadehe ilgisini çevirmekte gecikmedi.

Zira söylediği gibiydi. Araf'a açılan geçitler sabit ve değişmezdi. Bunun tek istisnası geçici bir portal açabilecek kadar güçlü olan Yeryüzü Efendileri'ydi. Ancak açmak mümkün olduğu kadar dikkat çekmekte bir getirisiydi.