Arkasından sessizce ilerliyorken yüzümde kocaman bir gülümseme vardı. Aslında, doğrusuna bakarsak, ilk aşkımı gördüğüm için kötü hissetmeliydim ama hiçbir zaman geçmişe sıkışıp kalmamıştım. Bu yüzden ilerlemeyi bilmiş, onu aşmıştım. Mutlu olmamın tek sebebi Jaehyun'un kıskanmasıydı. Keyfim acayip yerindeydi.
Beyaz yarım çoraplarımı çekiştirip yaslandığı duvarın karşısında durdum. "Ne konuşacağız?" Şimdi ifadesiz davranıyordum, sadece bir şeyler göstermesine ihtiyacım vardı. "Nasıl hissediyorsun?" Omuzlarımı yukarı kaldırıp tekrar aşağıya indirdim. "Garip mi olmam gerek? Şahsen, neden buradayız merak ediyorum. Gerçek sebebin ne?" Gözlerini kırpıştırıp kulağından aşağıya sarkan küpesiyle oynadı. Gergin gibiydi. "Sadece bunu sormak istedim. Onu unutman zaman almıştı, görünce ne anımsattığını bilmek, duymak istedim."
Dudaklarımda oluşan tebessümle hiçbir kusuru olmayan yüzünü süzdüm. Ciddi anlamda çok güzeldi ve bu beni sinirle dolduruyor, ona saldırma isteğimi en yükseğe çıkartıyordu. "Onu unutmam zaman almadı, Jaehyun. Ne düşünüyorsun bilmiyorum ama Hyujong benim için güzel anılara eşlik etmiş birisi olarak kaldı zihnimde, şimdi kalbimin kim için attığını herkes biliyor. Eminim o da." Ona yaklaşıp ellerimi yumruk yaptım ve çenemin altına koydum. "Ama sen şimdi bana itiraf edersen, söz veriyorum ki sorun çıkmaz." Sırtını soğuk betondan çekti ve yakınlığıma karşılık vererek, tam önümde durdu. Çenesiyle aynı hizada olan yüzüme eğilip göz kapaklarıma baskı yapan saçlarımı arkaya doğru ittirdi. "Şu an bunu yapmandan nefret etmem gerekirdi ama ben," Kokusu çok yakınımdaydı.
"Hoşuma gitmenden nefret etmekle meşgulüm."
Sonra, gitti. Bense kızaran yanaklarımla orada kalmış ve başlayan yağmurla bile hareket etmemiştim.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
