Leven Van Farah

39.

Laila

Samira en ik waren samen de stad in gegaan.
Ik vond het zo leuk om bij haar te zijn, het voelde zo fijn.
Samira gaf mij vaak complimenten over mijn uiterlijk.
De woorden: schoonheid en lekkertje gebruikte ze vaak.
Dit zei ze voordat ik opviel, toen niemand mij zag staan.
Nadat ik opviel, was Samira blij voor me en zei: ‘’Ik zei het je toch habiba, je bent een mooie dame!’’
Oeff deze woorden, raakten mij keer op keer dat ze het me zei.
We zaten bij de Bakkerij Bart, we bestelde allebei een broodje en gingen tegenover elkaar zitten.
In kon wel uren naar Samira kijken. 
Ik kon me ogen niet van haar weghouden. 
Ze is zo mooi!
Oogverblindend. 
Hoe ze praat, hoe ze lacht, hoe ze loopt, dat hoofdje, haar body! Pfff, je zou er gek op worden.
En hoe ze eet. 
Samira: ‘’Schat, wanneer kom je een keer bij mij slapen?’’
Woow, er ging een gevoel van vreugde door me heen. Omg wil niets liever dan bij haar slapen. Oeeef!
Laila: ‘’We moeten een datum prikken.’’
Samira: ‘’Ja, dan vragen we de rest van de meiden ook.’’
Laila: ‘’Oke.’’
Samira lachte naar me en gunde me een knipoog.
Ik leek wel gek.
Ik voelde de vlinders hun werk doen.
Ik bleef haar aankijken. Naar haar kijken, daar werd ik niet gek van.
Tenminste wel gek, maar niet moe.
Als het kon was ik 24/7 bij haar.
Ik was haar aan het bewonderen, totdat ik zag dat zij ook iemand aan het bewonderen is..
Ik volgde haar ogen en keek naar de persoon die haar in zijn macht heeft. Zonder dat hij er moeite voor deed of haar aandacht schonk.
Ik keek haar aan en weer naar hem, toen weer naar hem en weer naar haar.
Wat doet zij mij aan?
Ik voelde een steek van jaloezie in me opkomen.
Samir zag ons later daar en kwam even om mij te groeten.
Enige wat ik dacht op dat moment was, koweddd!
Ik zag hoe Samira hem aanstaarden. Ie tfoeee!
Samir: ‘’Heey Laila, hoe gaat het?’’
Laila: ‘’Goed alhamdoelilah met jou?’’
Samir: ‘’Ja lekker alhamdoelilah!’’
Samir was niet alleen, want zijn vriendje Ismail kwam ook aangelopen.
Samir: ‘’Dames, mogen wij bij jullie plaats nemen?’’
Voordat ik hem kon weigeren. Antwoorden Samira al met ‘’Ja tuurlijk!’’ En ze schoof op.
Ik werd hier sacherijnig van.
Ben ik eindelijk alleen met Samira, komen hun alles verpesten. 
Samira bleek het leuk te vinden.
Tuurlijk, Samir zit aan tafel eey.
Ismail probeerde een gesprek met mij aan te gaan en Samir en Samira hielpen nog mee ook. Yeah mensen!
Ismail: ‘’Ik vind jou een mooie meid!’’
Laila: ‘’Dank je.’’ Zei ik kortaf.
Samir: ‘’Kapsones!’’ 
Samira lachte hierom. ‘’Stiekem ziet ze jou wel staan hoor!’’
Pfff ze moest eens weten.
Ik heb nog nooit wat voor iemand gevoeld, alleen bij Samira voel ik soms vlinders in mijn buik. Of dan word ik jaloers.
Ik betrapte mezelf. Ben ik verliefd? 
Neeeee, ik ben toch niet verliefd op Samira? Ik ben lesbie! 
Denk ik!
Ja, het moet wel.
Ik schrok zo erg dat alle ogen op mij gericht waren.
Ik stond op en rende zo hard als ik kon richting huis.
Tranen stroomde langs mijn wangen.
Waarom had ik dit niet al eerder door?
Ik voel me al heel lang apart bij haar.
Maar nu wist ik het gewoon zeker. Ik ben verliefd!
Ik ben verliefd op een meisje, ik ben lesbie.
Ya Allah, hoe kan ik lesbie zijn? Hoe kan dit?
Ooooo, wat moet ik doen?
Daarom heb ik de mooiste jongens afgewezen.
Mensen begrepen mij al niet.
Ik liep naar een parkje en wilde op een bankje zitten. Ik had zoveel gehuild, ik was er niet bij met mijn gedachtes. Dat ik niet doorhad dat er al iemand op dat bankje zat.
Ik ging naast dat persoon zitten. Die blijkbaar ook niet doorhad dat er iemand naast haar kwam zitten.
Ik snikte maar ik hoorde ook iemand anders snikken.
Ik dacht dat het een ego was.
Totdat ik ogen voelde prikken, ik keek voorzichtig naast me en kwam oog in oog met..
Oooow nee, shit ze ziet mij huilen.
Ze zal zich nu vast afvragen waarom ik huil.
Ik dacht er niet eens bij na, dat zij ook huilde.
We keken elkaar in de ogen aan en namen elkaar toen in de armen.
En zo huilde wij in elkaars armen. 
Sabrine: ‘’Waarom, waarom?’’ Hoorde ik haar hardop zeggen.
Laila: ‘’Ik weet niet waarom.’’ Reageerde ik terug.
We praten tegen elkaar, waardoor we beiden geschrokken elkaar los lieten.
Sabrine: ‘’Wat weet jij? ’’
Laila: ‘’Hooooe bedoel je?’’ Zei ik bang.
Zou ze het weten?
Sabrine: ‘’Wat je weet?’’
Laila: ‘’Wat weet JIJ?’’
Sabrine keek me nu stilletjes aan.
Zou ze het weten? Ya Allah, zeg van niet.
Zonder dat Sabrine antwoord op mijn vraag gaf, barsten ze in tranen uit.
Ze huilde overdreven, waardoor ik het niet meer begreep.
Dit kan niet over mij gaan toch?
Wat zou er zijn?
Ik nam haar in mijn armen. En zelf vergat ik even mijn probleem.
Laila: ‘’Sabrine, wat is er?’’
Sabrine: ‘’Zeg wollah, dat je niet weet waarom ik huil?’’
Laila: ‘’Nee wollah niet, tenzij het over mij gaat?!’’
Sabrine: ‘’Nee het gaat niet over jou!’’
Laila: ‘’Over wie dan wel?’’
Sabrine: ‘’Dat kan ik niet zeggen!’’ 
Laila: ‘’Zeg aub, nou maak ik me zorgen!’’
Sabrine: ‘’Gewoon iets over mij.‘’
Laila: ‘’Lieve nicht, ik ben er voor je!’’
Sabrine: ‘’Ik ook voor jouw schat!’’ En keek mij vragend aan.
Ik werd er weer aan herinnerd dat ik lesbie ben. 
Laila: ‘’Er is niks.’’
Sabrine: ‘’Toch niets met de familie?’’
Laila: ‘’Neenee, gewoon over mij!’’
Sabrine: ‘’Ik ben er ook voor jouw lieverd, kom hier!’’ 
En zo rusten we in elkaars armen. 
Zonder dat we het doorhadden..
Vielen we beide in een diepe slaap.
Allebei schrokken we wakker door..