Leven Van Farah

122.

Samira

‘’En even voor de duidelijkheid, dit is nou ook mijn huis!’’ Riep mijn moeder als een heks naar Laila. Ze lachte er nog bij ook.
Ik begreep niet wat haar bezielde.
Samira: ‘’Ben je nou uitgepraat?’’ Riep ik kwaad tegen mijn moeder ‘’Ik ben jou spuugzat! Toon respect voor mijn zusjes!!!!’’ Nadat ik deze woorden uitsprak verliet ik boos de woning uit.
Ik was Farah helemaal vergeten. Ik draaide me geïrriteerd om en liep weer terug naar binnen. Ik nam Farah mee naar buiten, zonder wat te zeggen.
Opgelucht haalde Farah adem. Ik stopte bij een bankje, tranen stroomde langs mijn wangen.
Ik weet niet wat het was, maar ik voelde me klote van binnen. Van alles speelde zich af.
Farah keek me met grote ogen aan. Ze legde voorzichtig haar hand op mijn been.
Ik haatte mijn leven. Een leeg plek had ik van binnen. Ik miste iets. Mijn gedachtes gingen naar onze heer. Ik schaamde me zo erg, en dacht aan mijn verleden. Wat moet ik doen? Wat kan ik doen om die lege plek te vullen? 
Farah: ‘’Zina, wat is er?’’ Vroeg ze voorzichtig.
Ik keek haar met betraande ogen aan en zei naar waarheid ‘’Mijn moeder doet laatste tijden vreemd en mijn vader doet alles wat mijn moeder van hem vraagt. Nu ik zie hoe hij tegen jullie doet, raakt het mij. Jullie hebben het al zo moeilijk!’’ 
Ze keek me met betraande ogen aan. Uit het niets barsten we beiden in huilen uit.

We kijken elkaar beiden aan.
Samira: ‘’Het spijt me.’’ Komt er oprecht uit mijn mond.
Farah kijkt me met grote ogen aan ‘’Waarvoor?’’
Samira: ‘’Het spijt me dat ik je ooit heb gehaat. Ik was een bitch tegen over jou en tegen veel meer mensen. Ik heb fouten gemaakt…’’ Ik stopte even en ging toen verder met mijn verhaal.
‘’Ik heb heel veel spijt en ik wil veranderen.  Maar ik heb iemand nodig die mij kan helpen en die ik kan vertrouwen…’’ Ik had niets en niemand meer, dacht ik.
Farah keek van verbaasd, naar enthousiast. Ze lachte heel breed en vervolgens knuffelde ze mij stevig.
Ik schrok, maar algauw had ik een klein beetje hoop. Zou ze het me vergeeft hebben? Zou ze me willen helpen? 
Mijn telefoon ging plotseling af, Farah liet me meteen los. Beschaamd haalde ik mijn mobiel uit mijn zak, ik keek naar het scherm en zie dat de naam Sahid word aangegeven. Ik voel me wangen rood kleuren. 
Ik drukte Sahid weg, deed mijn telefoon uit en stopte mijn telefoon in mijn zak. Ik wist dat dit kon leiden tot problemen, maar ik moest dit doen.
Ik moest er achterkomen wat ik nou precies wilde. Ik moest het verleden volledig afsluiten en aan mijn toekomst werken.
Ik stond zenuwachtig op en zonder Farah aan te kijken zei ik ‘’Kom we gaan naar huis, voordat het laat word. Ik denk niet dat het goed gaat thuis zonder mij.’’ De laatste zin zei ik somber.
Farah: ‘’Het is al goed..’’
De hoop werd groter. Een kleine glimlach sierde mijn lippen. Wie weet, dacht ik vrolijk in mezelf.

Thuis aangekomen, werd de deur al kwaad geopend door Laila. Geschrokken zette ik een stap achteruit. Ze keek me fel aan.
Maar algauw werd haar aandacht getrokken door Farah. Ze keek haar bezorgt aan ‘’Gaat het?’’ Vroeg ze haar.
Farah knikte naar haar.
Mijn moeder die achter Laila kwam staan schreeuwde dat we allemaal naar binnen moesten komen, voordat ze onze vader zou roepen. 
Toen ze mij zag probeerde ze te slijmen ‘’Lieverd, waar was je? Ik maakte zorgen om je. Kom!’’
Ik keek mijn moeder vurig aan, ik wist het even niet meer. Ik schaamde me zo erg voor haar. Wat bezielde dat mens?
Samira: ‘’Ga maar alvast, we komen deraan.’’ Antwoordde ik droog.
Ze verdween uit ons zicht. Gelukkig!
Samira: ‘’Gaan we naar binnen?’’
Laila: ‘’ECHT! IK WORD HELEMAAL GEK VAN DAT WIJF!!’’ Riep ze kwaad. Farah pakte haar hand vast ‘’Sttt, we zijn sterk. Heb geduld!’’
Farah gaf me een seintje dat ik haar naar binnen kan duwen. Dat deed ik en pakte Laila bij haar arm. Ze trok zich los en keek me vies aan.
Please? Gaf ik haar als sein.
Alhamdoelilah, ze liep ons achteraan.
Laila hielp haar zusje en ik riep mijn moeder die in de keuken stond bij Latifa. Ik hoorde dat ze haar zat af te krakken, terwijl ze aan het koken is.
‘’MAMA!!’’ Riep ik. Ze draaide zich om naar mij. ‘’Ik wil jou spreken NU!’’ Ik moest mijn woeden inhouden en me tranen hield ik ook tegen.
Ze keek me verbaasd aan. ‘’MAMA?” 
‘’Oke, ik kom eraan.’’ En zo bleef ze nog even Latifa afkraken. Ik liep op mijn moeder af, pakte haar bij der arm en trok haar mee.
Samira: ‘’We gaan naar boven. Wij moeten praten!’’
We liepen een kamer in, mijn moeder riep meteen ‘’Wat lelijk, dit wordt opnieuw ingericht door mij!’’
Sinds we in dit huis zijn, klaagt ze alleen maar.
Ik ging op het bed zitten. Ik klopte naast me, als teken dat ze naast me moet komen zitten. Dit deed ze.
Ik nam een diepe zucht ‘’Mama.. Ik kan dit niet.’’
‘’Ik wist het, we moeten een nieuw huis kopen en samen het huis inrichten. Zijn dochters mogen hier blijven, Latifa kan wel mee. Aangezien zij wat doet in huis aan haar….’’ Ratelde ze achter elkaar. Ik onderbrak haar ‘’NEE MAM!’’
Samira: ‘’Ik kan dit niet met jou. Jij gedraagt je als een kleuter. Je bent een vrouw, dit is jouw huis niet eens. En waarom die je zo tegen mijn zusjes???’’
Mama: ‘’Hoe durf je zo tegen mij te praten. Die kutwijfen hebben jou gehersenspoeld!’’ Viel ze uit.
Ik keek me moeder geschrokken aan ‘’Mama, wat zit jou dwars, wat bezield jou?’’
Ze antwoordde niet. ‘’Mama, je hebt papa toch? Wat is het probleem dan? Je hebt mij, en hij zijn dochters. Samen worden we gelukkig…’’
Mama: ‘’Ik word niet gelukkig met die meiden, vooral als ik Farah aankijk. Ze lijkt sprekend op haar moeder!’’ Riep ze kwaad.
Huuh, hoe kent zij hun moeder? 
Ze keek me geschrokken aan, toen ik het haar vroeg. ‘’Hoe kom je daarbij?’’
Samira: ‘’Dat zeg je net zelf?’’ 
Mama: ‘’Uhhhh..’’ Ze bleef hakken. ‘’Mijn telefoon gaat af, wacht!’’ 
Ze pakte haar telefoon en keek naar het scherm en groette. Ze gebaarde dat ik naar beneden moest. Ik bleef haar strak aankijken en deed toen wat ze van me vroeg. Ik liep naar beneden.
Beneden aangekomen zag ik Latifa druk haar best doen in de keuken. Laila en Farah fluisterde wat tegen elkaar. 
Ik wilde bij ze gaan zitten, maar toen kwam er wat in mij op. Haar telefoon ging niet een af, haar telefoon staat altijd op luid nooit op tril. Hoe kan dat?
Ik draaide me om en liep weer rustig naar boven. Net toen ik de deur wilde openen, hoorde ik haar praten maar heel rustig. Alsof ze niet wilde dat iemand haar zou horen.
De shaitan won het van me, dus begon ik het gesprek af te luisteren. Ik hoorde het allemaal niet zo goed.
‘’Het gaat heeeeel goed Alhamdoelilah!’’
‘’Kan ik je volgende week zien? Het gaat slecht met Samira. Je moet wat voor haar doen!’’
Huuuuh? Wtf?