Leven Van Farah

119.

Ismail 

De familie was bij elkaar. Mijn moeder had een mededeling aan iedereen. Iedereen was bij ons thuis inclusief Sahid. Ik zag hem niet eens als familie, laatstaan als neef. Door hem ben ik op deze slechte pad, waar ik niet meer makkelijk uit kom. Als mijn ouders daar achter komen…
Mijn moeder begon te vertellen met tranen in haar ogen dat haar broer genaamd Mohammed, hier in de buurt woont. Hij heeft twee zoons die Yassin en Ismail heten, dochters die Leyla en Ilham heten. Ismail en Ilham waren nog jong.
Mijn moeder pakte de foto’s erbij en deelde ze uit aan ons. Haar broer, mijn oom was samen met zijn vrouw van huis weggelopen nadat ze niet met elkaar mochten trouwen. 
Mijn oom mocht niet met haar huwen omdat zij uit een slechte familie komt en zij moest met haar neef trouwen. Ze leerde elkaar kennen via school en waren zo gek op elkaar. Uiteindelijk zijn ze met elkaar getrouwd (alleen, zonder familie) en hebben tbark’Allah 4 kinderen groot gebracht.
Mama: ‘’Insh’Allah zoekt mijn broer binnenkort zelf contact met ons op! Maar als jullie ze herkennen neem ze dan aub mee naar huis!!’’
Vader Sahid: ‘’Zijn vrouw is de baas, die hoerendochter laat dat niet toe!’’ Vloekte hij kwaad, vervolgens stond hij op ‘’We zullen zien of hij nog een beetje om ons geeft, die zemmel!’’ En weg was hij.
Sahid leek precies op zijn vader.
Mama: ‘’Als jullie ze herkennen aub neem ze dan mee naar huis!’’ Smeekte ze.
Moeder van Sahid (de vrouw van mijn oom) stelde mijn moeder gerust door te zeggen dat het allemaal wel goed komt, alleen moesten we wel vertrouwen hebben?
Het begon laat te worden en iedereen vertrok naar huis. Mijn moeder en zusje begonnen met opruimen en mijn vader was al gaan slapen.
Ik hoorde mijn telefoon trillen, ik keek ernaar en zag dat ik een smsje van Sabrine ontvangen had. Ik had geen tijd om te lezen. Ik pakte de album erbij en bleef erin bladeren totdat ik iets vond. Mijn ogen werden groot….. 

Sabrine

Sahid en Ismail waren weg, bij Ismail thuis. De familie had zich daar verzameld, dit vertelde Ismail mij. 
Wij waren verplaatst in een ander huis. De ouders van Sahid, zouden bij hem thuis een kijkje nemen en misschien zelfs slapen. Iedereen heeft moeten schoonmaken van zijn huis, hebben al onze spullen bij elkaar geruimd en meegenomen naar een woning waar we door Sahid’s manen werden verplaats. Die vriend heet Hakim. Daar moesten we een tijdje overnachten.
Laila zou als enige bij Sahid thuis moeten blijven. Zij is te kostbaar voor hem. Hoe hij dat gaat doen met zijn ouders, ergens verstoppen ofzo? 
Ik stond nou oog in oog met Hakim, ik herinnerde me wie hij ook al weer was. Ya Allah, waar ben ik toch aan begonnen? Alle herinneringen kwamen weer naar boven.
Ik liep langs hem naar binnen, terwijl hij in mijn oor fluisterde ‘’Ik heb zin jou, schatje!’’ Ik keek om naar hem en trok wenkbrauw op en bleef hem vies aankijken. Hij lachte erom en gunde me een knipoog. Tering mens!
Hier zaten we dan op de bank. We waren zo moe. De mannen van Sahid gingen er meteen vandoor, inclusief Oumaima. Die **** heeft mij extra ellende bezorgd. Door haar zit ik weer hier! Waarom kan zij wel naar huis en wij niet?
Volgens Ismail komt het doordat mijn familie weet dat ik bij Laila ben, als ze mij vrij zouden laten kan ik ze3ma gaan verraden. Zij dreigde toch met het filmpje? Waar zijn ze dan bang voor?
Ik besloot om Ismail een smsje te sturen met het volgende:
Hai schat, zoals je al weet ben ik hier met de meiden bij Hakim thuis. Laila is als enige bij Sahid. Mijn vraag is of ik Laila kan gaan halen en we samen naar huis kunnen gaan? Mijn familie zal zich vast en zeker zorgen maken om ons! X Sabrine
Ik verstuurde het smsje en ging achter overliggen. Op het moment dat Hakim mij riep werd hij gebeld.
Hakim: ‘’Hier blijven! Ik ben zo terug.’’ Riep hij waarschuwend.
Er was genoeg beveiliging, niemand kon vluchten of wat doen. De hoeren hier bestonden uit: Vrijwilligers (verliefd op Sahid), dames die geld willen verdienen en dames die gedwongen werden.
Ik had nu de kans om te ontsnappen, ik kon als smoes gebruiken dat ik ook van Sahid moet komen.
Of.. Straks hebben ze mij nog door? Is dit wel een goed idee?
Zal ik het gewoon proberen? Een nee heb ik en een ja kan ik krijgen toch?
Zonder verder er nog over na te denken, stond ik op en deed mijn schoenen en jas aan & liep toen de deur uit.
Ik werd meteen aangesproken door Bilal (een van de beveiligers).
Sabrine: ‘’Ik ga naar Sahid!’’ Zei ik zo serieus mogelijk.
Bilal: ‘’Alleen?’’ Hij bleef mij van top tot teen scannen.
Sabrine: ‘’Vraag het Sahid maar!’’ Bij de gedachten dat hij het dan niet doet? Of misschien neemt Sahid niet op?
Bilal bleef mij 10 seconden aanstaren, pakte zijn telefoon erbij terwijl hij mij in de ogen aankeek. Hij gunde me een laatste blik en belde vervolgens Sahid op. Die niet opnam. Ik was opgelucht voor even.
Maar voor ik het wist, belde Bilal gewoon door tot Sahid opnam.
Bilal: ‘’Ewa matie, ik heb hier Sabrine. Ze zegt dat zij naar jou toe moet komen van jou!’’ Ik voelde me helemaal rood worden.
Ik dacht echt dat hij niet zou opnemen. Tfoe nu word ik hard verraden! Even wist ik niets meer te bedenken, als smoes.
Sabrine: ‘’Nee ik bedoel…’’ Riep ik, maar bleef haken.
Bilal: ‘’Is goed..’’ Zei hij als laatste door de telefoon en overhandigde toen mij zijn mobiel ‘’Hier heb je Sahid!’’ Zei hij en gunde mij een vieze knipoog.
SHIT!