Leven Van Farah

116.

Sabrine

Ik besloot om vandaag langs Sahid's huis te gaan, nadat ik een plan had bedacht hoe ik dit huis uit kon gaan. 
Mijn ouders vertrouwen mij niet dus mocht ik niet alleen over straat, zonder mijn familie.
En terecht ook, want ze hebben allemaal dingen in mijn huis gevonden. Zoals: Strakke truitjes, strakke broeken, pumps. 
Mijn telefoon is gecontroleerd waarin allerlei dingen nog in stonden. 
Ze moesten eens weten, wat hun dochter allemaal heeft gedaan en wat ze deed toen zij dachten dat ik werkte.
Ik mocht niet meer werken. Mijn vader verdiende genoeg. Gelukkig hebben ze me niet van school afgehaald. Af en toe belde ze mijn decaan wel op voor controle. Ze3ma hoe ik het op school deed en of ik wel elke dag aanwezig was.
Ochjoh, het zijn mijn ouders en ze willen het beste voor me!
Sinds ik niet meer met Sahid en zijn click omga, ben ik weer de oude Sabrine. De nette Sabrine of najaa een beetje jongensgek zoals Laila altijd tegen me zei. 
Me telefoon trilde, ik nam op en herkende de stem van Ismail. Mijn hartje deed een sprongetje. Ik voelde mijn vlinders alle kanten opgaan. Dit gevoel was niet te beschrijven. 
Ismail: "Laila is bij Sahid, maar ze is niet in gevaar." Zei hij nadat hij hoorde dat ik opnam.
Sabrine: "Hoe bedoel je, niet in gevaar?" 
Ismail: "Hij is verliefd op Laila. Ik heb Oumaima gesproken. En zo ie zo, ik zag toch hoe hij haar aankeek!" Zei hij geïrriteerd.
Ik voelde een steek van jaloezie. Het deed me pijn, bij de gedachten dat hij misschien wat voor mijn nichtje Laila voelt. 
Ik kan het haar niet gunnen. Hij is niet zomaar een jongen. Ik zou het nooit van mijn leven accepteren.
"Sabrine, ben je er nog?" Hoorde ik Ismail roepen.
Sabrine: "Uhh jaa, sorry."
Ismail: "Ik beloof dat het goed komt, Sabrine!"
Ik moet mijn liefde voor hem verklaren.. Dit kan niet verder zo en ik moet ook weten of hij wat van Laila wilt!
Ismail: "Sabrine, ik ga hangen. Ik bel je vanavond weer insh'Allah."
Ik had mijn telefoon nog bij mijn oor toen Ismail al had opgehangen. 
Ik ga mijn liefde verklaren vandaag, beloofde ik mezelf. Een glimlach verscheen op mijn gezicht. Stiekem had ik hoop, ik was goed met Ismail, we deden veel samen. Waarom zou ik dan geen kans maken, dacht ik bij mezelf.
Ik hoorde geklop op de deur en besloot maar om open te doen, nog steeds met een trotse lach.
Farah: "Jij bent vrolijk!" Riep ze. Terwijl ze zelf ook een brede lach op haar gezicht heeft.
Sabrine: "Jij ook zo te zien!"
Nadat ik deze woorden uitsprak verdween haar glimlach en bleef me vragend aankijken.
Sabrine: "Nieuwsgierigerd, mij niet zo gek aankijken jij hahaha!" 
Farah: "Waarom zo vrolijk?" Vroeg ze weer.
Sabrine: "Ik moest gewoon lachen om jou. Je straalde geluk uit en dat doet mij goed." Zei ik lachend. Dit was natuurlijk gewoon een smoes, want ikzelf deed de deur al open met een glimlach. Najaa eigenlijk meen ik het wel wat ik zei. 
Ik ben dolblij dat het goed gaat met Farah en dat zij toch de risico hebben genomen om de contact voort te zetten. Ze is zo gelukkig met Salim. Had ik maar zo een persoon, die zo gek op mij is en alles voor me doet.
Mijn gedachten gingen weer gelijk naar Ismail. Dit had ik wel vaker. Alles deed mij aan hem denken.
Soms dacht ik, waarom ben ik verliefd geworden. Het geeft je van die gekke gevoelens. Die gevoelens heb ik nooit eerder gekent. 
Ik werd uit mijn gedachten gehaald door Farah, wat me een beetje liet schrikken.
"Omhels mij!" Riep ze. "Ik houd van je!" Zei ze.
Sabrine: "Ik houd ook van jou, nicht van me!"
Daarna liet ik haar achter in de gang en liep ik naar de keuken. 
Ik moet Farah mijn plan vertellen en ervoor zorgen dat ze gaat meewerken. Maar hoe? Zal ze meewerken? Of zal ze allerlei vragen stellen? Nu ze hier is, is het moeilijker dan in dacht.
Sabrine: "Farah?" Schreeuwde ik vanuit de tuin.
Nadat ze reageerde, liep ik haar kant op. En duwde haar naar de achtertuin. 
Sabrine: "Ik moet ergens heen, maar als ik aan mijn moeder vraag om naar buiten te gaan alleen ben ik bang dat ze gaat weigeren. Kun jij me niet helpen?" Vroeg ik smekend.

Farah: "Hoe? Wat moet ik doen lieverd?" En bleef mij vragend aankijken.
Sabrine: "Je doet alsof Naoual belt en aan jou vraagt of ik even langs kan komen, omdat we samen huiswerk willen maken. En als mama zegt, vraag maar of zij komt. Doe je alsof je dat ook echt gevraagd hebt en dat haar moeder het raar vind dat ik nooit bij haar ben en daarom wilt dat ik dit keer kom. Oke?" Zei ik achter elkaar.
Ze bleef me maar verbaasd aankijken. Ik had het gevoel dat ze zou weigeren. Dus probeerde wat te verzinnen, maar dat was gelukkig niet meer nodig. Want ze reageerde gelukkig wel.
Farah: "Waarom, wat wil je doen?"
Toen ze deze zin uitsprak stond ik daar alsof ik mijn tong verloren had. Ik voelde me rood worden. Ze bleef me vragend aankijken en wachtte natuurlijk op antwoord.
Sabrine: "Ik weet waar Laila is!" Floepte eruit.
Shit!
Farah keek me met grote ogen aan. Ik had al meteen spijt van dat ik dit had verteld.
Farah: "Waar is zij dan?" Vroeg ze.
Sabrine: "Dat kan ik je niet vertellen, maar ik beloof je dat het goed komt!" Zei ik en vroeg er meteen achter aan of ze me zou helpen.
Zonder erover na te denken ging ze er mee akkoord. Dat had ik niet echt verwacht, maar aan de andere kant weer wel. Want zij mist haar zusje ook en heeft net als ik niets van haar gehoord.
Zo gepland, zo uitgevoerd.
Ik knipoogde naar Farah en ging toen de deur uit. 
Toen ik de straat uit was belde ik meteen Naoual op, om haar te vertellen dat mijn moeder denkt dat ik bij haar ben en de rest behalve Farah. Na 2 keer overgaan, nam ze al op.
Naoual: "Heeey schatje!"
Sabrine: Heeyheey!" 
Naoual: "Hoe gaat het met je?"
Ik onderbrak haar "Schat, ik heb heel weinig tijd."
Naoual: "Oow oke."
Sabrine: "Iedereen denkt dat ik bij jou ben, behalve Farah. Dus als iemand om mij vraagt dan weet je het. En het is belangrijk. Ik leg je later alles uit!"
Naoual: "Uhhh.."
Ik gaf haar de kans niet om te reageren en zei al "Schat, ik bel je nog. Ik moet hangen! Doei." 
Zonder dat ze nog gedag kon terugzeggen had ik al opgehangen.
Ik had ook geen tijd om te bellen, ik moest snel zijn voordat mijn vader me ziet.
De bus stond eral, ik stapte gauw in en zocht een plek. Tot mijn schrik zag ik Samira samen Oumaima in de bus achterin. 
Ze zagen mij niet, dus besloot ik maar om op hun af te stappen.
Er ging van alles door mijn hoofd. Ik wist zeker dat Samira voor hoertje speelde. Het kan niet anders, ik ken Sahid hij is harteloos net als Oumaima de kontelikker van Sahid. 
Samira, de dochter van mijn oom! Het was zo raar om dat van elkaar te weten. Je walgt van elkaar en denkt: Wat een ****. Terwijl je zelf gek bezig bent.
Ze was niet echt een nicht in mijn ogen, nog niet in iedergeval! Maar ik weet wel dat het de dochter is van mijn oom en dat is raar.
Oumaima: "Kijk eens wie we hier hebben!" Zei ze vol verbazing."
Samira keek op en bleef mij geschrokken aankijken. 
Sabrine: "Ja dat zien jullie goed." Zei ik met een neppe lach op mijn gezicht, en kwam bij ze zitten. Samira zei geen woord en bleef mij maar aanstaren.
Oumaima: "Dat is lang geleden!" Riep ze.
Ik bleef Samira van top tot teen aankijken.
"Hoe heb je dit kunnen regelen?! Deel het met ons!" Vroeg Oumaima er achteraan en keek mij doordringend aan.
Terwijl ik Samira aankeek antwoordde ik "Dat kan ik dus niet met jullie delen!" 
Oumaima: "Zo zie je maar weer.."
Sabrine: "Tjaa.." 
Oumaima: "Heeft Samira wat van je aan ofzo?"
Sabrine: "Ben jij, wat ik ben dat je bent?" Vroeg ik aan Samira en bleef haar aanstaren.
Samira: "Wat bedoel je?" Vroeg ze zacht. Voor het eerst in mijn hele leven had ik medeleiden met haar, ze uite verdriet uit.
Oumaima: "Eeey als jij nou niet opdondert, regel ik persoonlijk dat jij die vrijheid niet meer zult hebben!" Zei ze stoer.
Hier kon ik niet tegen en haar een les leren had ik allang willen doen, maar dat was iets wat ik niet durfde. Omdat zij goed met Sahid is.
Op dit moment subhana'Allah had ik de kracht en moed er wel voor. Ik pakte haar bij der haren en sloeg haar keihard een paar keer naar achter. 
Samira was in shock en deed gewoon niets. Ze stond alleen op en hield afstand.