MÜPTELA (Düzenlenecek)

Bölüm 47: "Acılar Rıhtımı"

Eli Türkoğlu - Yokluğunun Ertesi.

Mehmet Erdem - Dur Dinle Sevgilim.

Bölümü: Başımın tatlı belası, canım arkadaşım eymaNurTemiz 'e ithaf ediyorum. ❤

İyi okumalar canlar. 🌹

Kalp kapakçığımın üstüne çöreklenen ani acı, kalbimi büyük bir şiddetle sarsarken, yağmur damlaları sanki bedenimi kezzap misali yakıp yok ediyordu. Dudaklarımda vuku bulan intihar girişimi, midemi alt üst ederken ellerimi göğsüne koyup hızla onu göğsünden ittim.
Korhan'ı itmem ile hızla dudaklarımız ayrılırken bir adım geri çekildi. yüzümde oluşan dehşet dolu ifade ile hızla elimi kaldırdım ve sol yanağına sert bir tokat attım.
Göğsüm hızla inip kalkarken Korhan'ın yüzü tokatın şiddeti ile sağa doğru kaymıştı. Kısa sürede gözlerini kapatıp elini vurduğum yanağına götürdü.

"Sen ne yaptığını sanıyorsun he! Bu ne cüret, sen beni nasıl öpersin hayvan herif ?"

Beynime sıçrayan sinir ve öfkeyle bağırdım.
Sesim boş sahilde sanki yankılanmıştı.
Korhan kısa sürede kapattığı gözlerini açarak bakışlarını bana çevirdi ve elini yanağından çekti.

"Ben. Özür dilerim Ecmel." Dedi kısık tonlu sesiyle.
Yağmur hızla yağmaya devam ederken Korhan endişe ile bana doğru bir adım atacakken onu hızla durdurdum.

"Sakın! Sakın yaklaşma bana." Dedim ve sinirle dişlerimi sıktım.
"Özür diliyor birde ya! Şaka gibi." Diye bağırdım.
"Sen kimsin de beni öpüyorsun? Sana kaç defa dedim anlamıyor musun? Kıt mısın sen? Benden uzak duracaksın dedim sana bunu daha kaç defa tekrarlayacağım? Bana bir daha asla bir daha böyle yaklaşmayacaksın. İstemiyorum anlıyor musun? Benim ne sana ne de senin sahte sevgine ve aşkına ihtiyacım var. Senin hiç bir sözüne inanmıyorum." Elimin tersi ile gözlerine bakarak tiksintiyle dudaklarımı sildim.
"İğrenç herif, senden nefret ediyorum."

Korhan donuk bakışları ile gözlerini gözlerimde gezdirdi. 
Omuzları düşmüş yağmurun yoğun baskısı ile saçları yüzüne doğru yatmıştı.

"Sen bana inanmıyor olabilirsin Ecmel ama benim sana olan hislerim ne sahte ne de yalan. Ben seni gerçekten seviyorum. Bana olan nefretinde ise doğal olarak haklısın ama o nefreti yakıp yok etmek için de herşeyi yapacağımı bil."

Kendinden emin sözlerine soğuk bir şekilde gülerek cevap verdim.
Bu adam tam bir yalancıydı ve şuan dibine kadar rol yapıyordu.
Ona inanmıyordum. Ne olmuştu o Korhan Dağhan'a? Yıkılmaz egosuna, Hırsına, acımasızca davranışlarına.

Ben yenilir yutulur şeyler yaşamamıştım onunlayken. Şimdi yıllar sonra karşıma çıkıp bana bu sözleri söylemesi beni zerre kadar inandırmıyordu. Kalbim görmüş yaşamıştı.
Aynı şeyleri yaşayacak gücüm yoktu.

"Sana inanmıyorum ve inanmakta istemiyorum. Senden tek isteğim var  benden ve hayatımdan uzak durman.
Biz yıllar önce bir karar alıp kendi yol haritamızı çizdik. Sen yoluna gittin bende. Şimdi seninle, kendime yeni kurduğum hayatımda yürümek istemiyorum." Dedim ve hırsla arkama döndüm. Daha fazla onunla konuşmak ve yanında bulunmak istemiyordum. Bu burada artık son bulmalıydı. Onu ardımda bırakarak yürümeye başladım.
Allah kahretsin.
Böyle olmaması gerekiyordu.
Onunla böyle olmaması gerekiyordu.
Sırılsıklam olan bedenim ile hırsla yürürken kulaklarıma dolan sözleri ile adımlarım yavaşlamıştı.

"Sen ne dersen de Ecmel. Ben senden asla vazgeçemem. Seni seviyorum kadın. Benim aşkım ve sevgimde gerçek ve bunu sana kanıtlayacağım. Bu ne kadar uzun sürerse sürsün.  Duydun mu beni? Senden asla vazgeçmeyeceğim. Lanet olsun herkes duysun umrumda değil. Bana ne yaparsan yap hiç bir şey umrumda değil. Ben sadece seni seviyorum ve seni istiyorum. Bırak sana kendimi İspat edeyim. Bırak seninle yeni bir sayfa açmak için bir adım atayım. Ben değiştim Ecmel, ben senden sonra çok değiştim. Ne olur bana bir şans ver ve bunu sana kanıtlayayım."