TAMAMLANDI!
THE WATTYS 2020/TARİHİ KURGU KAZANANI
Tarihikurgu #1
Tarih #1
Aşkın, iktidarın ve gücün savaşı!
Başlangıcın ve bitişin kaybolduğu kaderler.
Prenses Larysa, krallığının iyiliği için asillerden Pietr Lyorran ile nişanlanmıştır. Ancak bu n...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İçim donuktu. Günlerdir hissettiğim tek şey içimin donmasıydı. Başımıza gelenleri düşünmek istemiyordum. Düşündükçe delirirdim. Hoş hala delirmediğim için kendimi tebrik ediyordum. Bu yaşananları nasıl kaldırıyordum, şaşırıyordum. Delirmem, kendimi kaybetmem gerekiyordu. Oysa hissettiğim tek şey içimin donmasıydı. İçim dondukça aklıma gelen Devilal efsanesi oluyordu. Kendi oğlumunda bu efsaneyi yaşaması ise içimi parçalıyordu. Durduramamıştım, engelleyememiştim ve acı bir sonla karşı karşıya kalmıştım.
Bugün veya yarın Devilal'in cansız bedeni ait olduğu yere gelecekti. Bir şahran olarak Priya mezarlığına gömülecekti. Soğuk toprak benim yerime onun bedenine sarılacaktı ve benim yapamadığımı yaparak onu herkesten koruyacaktı. Ben Naresh'i tercih etmiştim ama toprak oğlumu tercih edecekti. Onu koruyacaktı benden bile koruyacaktı. Herkesten koruyacaktı, tüm kirli hırslardan uzak tutacaktı. Böylece Devilal huzurla uyuyacaktı. Benim bebeğim uyuyacaktı ve ben her gün bu acıyı kalbimde hissedecektim.
Kapım tıklanmıştı ve gel sesimle içeri hizmetçi bir kız girmişti. Şahlık ordusunun döndüğünü haberi getirmişti. Peki dediğimde gitmişti. Aşağıya inip onları karşılamaktan korkuyordum. Devilal yuvasına dönmüştü. Kardeşleri onu getirmişti ve karşılamam lazımdı. Cesur olmalıydım, korkak değil! Korkak olursam kaybederdim. Odamdan çıkmıştım ve dışarı çıkmıştım. Kalabalık bana yol vermişti ve Naresh'in yanına gelmiştim. Ona baktığımda ise benden bir farkı olmadığını görmüştüm. Yüzündeki ifade donuk ve sertti. Karşısındaki hainlere bakıyordu. En önde Şahten Parinita vardı. Sefil bir haldeydi ve elleri bağlıydı. Yanında ise eşi vardı. Ayrıca Manisha'nın ailesi de oradaydı. Ayrıca Lajit'i de görmüştüm. Genç adam kendinde değil gibi boş boş bakıyordu. Bakışlarından onun çok öldüğünü anlamıştım. Devilal'i kaybetmek onu delirtmişe benziyordu.
Naresh ablasının bir adım öne çıkmasını istemişti ve Parinita bir adım öne çıkmıştı. Bu sefil halinde bile pişmanlık belirtisi yoktu. Oğlumu yakmıştı ve ben onun ölmesini istiyordum.
Naresh "Neden bunu yaptın? Neden?" dedi sakin bir sesle ve Parinita ona baktı.
Parinita "Her şey açık değil mi?" dedi gülümseyerek.
"Ben sana inanmıştım, üvey ablam olsan bile seni öz ablam gibi görmüştüm. Çocukluğumdan beri bana yakındın ve şah olduğumda sana valilik verdim."
