სახლის კარები გავაღე თუ არა ადგილზე გავშეშდი,ყველაფერი არეული იყო ტეოს სათამაშოები ყველგან მიმოფამტული.მაგიდაზე,იატაკზე,ხალიჩაზე,დივანზე,ტელევიზორის მაგიდაზე,კიბეებზე...ყველგან. თან მეორე სართულიდან ისმოდა ჩემი პატარას და ბიჭების სიცილის ხმა.
-ლიამ ფრთხილად ჩაეთრიე დაბლა ფეხი არ დაადგა სათამაშოებს-დაუყვიურა ლუიმ,ზუსტად მაშინ გამოჩნდა ლიამი რომელსაც ჩემი პატარა კისერზე ყავდა შემოსმული და კიბეებზე ფრთხილად მაგრამ მაინც სწრაფად ჩამოდიოდა,რაზეც ტეოდორი ხმამაღლა კისკისებდა.
-ხომ იცით რომ მაინც დაგიჭერთ-დაიყვირა ჰარიმ.-უიი,დედიკო ნინა მოვიდააა.-აღტაცებით წამოიყვირა ჰარიმ,ჯერ ლიზას სწრაფად აკოცა მერე მე ჩამეხუტა
-ჰარი რაჯაბდაბა ხდება?- მეც არანაკლებ აღტაცებულმა ვკითხე
-შენ სამზარეულო არ გინახავს-ჩამოგვძახა ლუიმ კისკისით
-ლიამ ბავშვი მომეცი-დაუყვურა ლიზამ
-სულელი ხაარ?რა გაღრიალებს.ცოტახანი მეყოლება რაა-უთხრა ლიამმა და ლეკვის თვალებით შეხედა ლიზას
-მთელიდღე შენ გყავდა-თავისას არ იშლიდა ლიზა
-შენ გგონია რომელიმემ დამაკავა?ან შენს შეყვარებულს ეჭირა ან ლუის.
მე ვუყურებდი და სულელივით ვიღიმოდი,ისინი ისეთი მზრუნბელები და ბავშვური არიან ტეოდორთან,ისევე როგორ ჩემთვის მათთვისაც ტეოდორის სიცილი ან თუნდაც ერთი გაღიმება ყველაფერია.იღბლიანი ვარ რომ ისინი მყავს,მათ გარეშე ალბათ უკვე დიდი ხნის ჩაქმეული მექნებოდა სიცოცხლეზე ხელი.ძალიან მიჭირდა მაგრამ გვერდით მედგნენ,ჩემს გამო აცდენდნენ ლექციებს,აღარ მიდიოდნენ წვეულებებზე, მაგრამ ყველაფერი გადავიტანეთ ერთად.
რამდენჯერ მიგიქრია,ნაილი რომ აქ ყოფილიყო ყველაფერი უფრო მარტივად იქნებოდა,აბსოლიტურად ყველაფერი...ნაილი ისევ მიყვარს?არვიცი.არვიცი ეხლა რას ვგრძნობ მის მიმართ,საერთოდ სადმე რომ შემხვდეს რას ვეტყვი ან როგორ მოვიქეცევი?არვიცი. შეიძლება,შეიძლება კი არა დარწმუნებული ვარ ვინმე ყავს ვისთანაც ჩემს დავიწყებას ადვილად შეძლებდა. არმინდა ნაილზე ბევრი ვიფიქრო,საერთოდ არ მინდა მასზე ფიქრი მაგრამ ტეოდორი საშინლად გავს ნაილს,მისი ასლია.როცა მას ვუყურებ სულ ნაილი მახსენდება. ძალიან ბევრს ვფიქრობ ნაილზე,მინდა თუ არა ეს.
-ნინა რამე უთხარიი- წამოიძახა ლიამმა,გულიანად გამეცინია მის ბავშვურ საქციელზე
-მომეცით ჩემი შვილი- ორივეს გამოვართვი ჩემი პატარა და მაგრად მივიკარი,თითქოს ვინმე მართმევდეს.მისი პაწაწინა ხელები გაუაზრებლად შემომხვია,რაზეც ყურებამდე გამეღიმა,მიყვარს მისი ყველა მოძრაობა,დამახასიათებელი საოცრად ტკბილი სუნი,სიცილი... ნელნელა სიარული დავიწყე და ტეოდორს ფრთხილად ვარწევდი, თან ჩუმად ვუმღეროდი. ვიცოდი რომ ბიჭები ვერ დააძინებდენ,არა იმიტომ რომ არ შეეხლოთ უბრალოდ მერე თამაშისთვის დრო აღარ დარჩებიდათ ისევ გამეღიმა,ძალიან ბევრს ვიღიმი, მაგრამ შინაგანად ძალიან მიჭირს.არ გამოვხატავ მაგრამ საშინლად მიჭირს,ალბათ ლიზასგან უკვე ვისწავლე როგორ მოვთოკო გრძნობები, მეტნაკლებად მაგრამ მაინც. ტეოდორის ოთახის კარები ფრთხილად შევაღე, მის საწოლზეც ფრთხილად დავაწვინე,ლოყაზე ნაზად ვაკოცე რომ არ გაღვიძებოდა.
YOU ARE READING
Infinity
Fanfictionმინდოდა მეყვირა,ძალიან ხმამაღლა მეყვირა მანქანიდან გადავსულიყავი და ჯეიკისთვის კარგად მეთავაზებინა სახეში მაგრამ ამის მაგივრად ვზივარ მანქანაში და უბრალოდ ვუყურებდი გოგოს რომელმაც ყველაფერი თავდაყირა დააყენა ჩემს ცხოვრებაში, ჩემი დახმარებით.
