This should not happen

Rozdział 22

Byłam przyzwyczajona do przychodzenia do domu mokra. Przeważnie nie chorowałam. Najwyżej był to tylko katar. No niestety tym razem się nie powiodło, bo od kilku dni siedzę w domu, trzymając w ręku pudełko chusteczek. Katar, gorączka, kaszel i ból głowy. Przeziębienie to jedna z najgorszych chorób.

Siadłam na kanapie, w salonie, trzymając w ręku paczkę chusteczek. Mama pzyniosła mi cherbatę z cytryną na co bardzo się ucieszyłam. Nie zwarzając na to, że cherbata jest gorąca, upiłam łyk. Język lekko mnie zapiekł. Odłożyłam gorący napój na stół, a sama podeszłam do DVD i włączyłam film pt. ,,Dziewczyna i chłopak wszystko na opak''.

Uwielbiałam ten film. Zawsze chciało mi się na nim płakać. Jak można było traktować tak tę dziewczynę? Ten film pokazywał prawdziwą miłość w realiach tego okrutnego życia. Pokazywał to, jak można ignorować dziewczynę, która chce się zakolegować. Przysięgam, że kiedy bym spotkała taką osobę to wątpie w to no ale może nie wyszła by z tego co bym jej zrobiła.

Kilkanaście minut pózniej usłyszałam dzwonek dochodzący z za drzwi. Niestety musiałam wstać i otworzyć, bo moja mama poszła na firmową impreze. Otworzyłam drzwi. Zastałam przed sobą niebieskookiego bolndyna, który uśmiechał się od ucha do ucha. W ręku trzymał reklamówkę.

- Mogę wejść? - zapytał

- Jasne - przepuściłam chłopaka

- Wiem, że niepowinienem przychodzić ale musiałem - mówił ściągając swoje białe Nike - mam nadzieje, że twój chłopak mnie nie zabije za to, że przyszedłem ciebie odwiedzić

- Ty mówisz o Harry'm? - zapytałam zbita z tropu

- No a niby o kim?

- Ale ja i Harry to....

- Przecież jesteście razem. Cała szkoła o tym dudni - usiadł na kanapie. Z szybkością swiatła zgarnęłam ze stołu zasmarkane chusteczki

- Sorry za bałagan. Nie jestem jego dziewczyną - powiedziałam stanowczo

- Trudno mi w to uwierzyć ale wierze ci... Sam nie wiem dlaczego ale polubiłem ciebie - znów się uśmiechnął

- O to miłe

- No więc co oglądamy? Może Titanica? - bawił się płytką z napisem TITANIC

-  Z chęcią

- Masz popcorn? - zapytał podchodząc do mnie

- Um... - zaczęłam przeszukiwać po kolei każdą szafkę - nie... niestety nie mam

- To się ciesz bo masz takigo wspaniałego kumpla jak ja, który zawsze pamieta o popcorn'ie - uśmiechnął się usytyfakcjonowany tym co powiedział

- Haha. Cieszę się i to bardzo - otworzyłam mikrofale aby Irlandczyk mógł włożyć do sprzętu jeszcze niegotowy popcorn.

Chwile potem popcorn był gotowy. Niall wyciągnął przekąske a ja nalałam coli do szklanek. Nagle nos mnie zaczął swędzić a pózniej kichnęłam.

- Na zdrowie

- Dziękuję - odłożyłam szklanki na stolik a sama usiadłam na kanapie. Blondyn w mgnienu oka włączył film i usiadł obok mnie. W ręku trzymał wielka michę z popcornem.

- Wiesz, że 99% osób, które ogladały ten film płaczą, prawda?

- No a co z tym 1%?

- No tym jednym procentem jestem ja - wydął usta w usmiech

- Co? Ale jak...?

- No, bo każdej osobie jest smutno lub chce się płakać na tym filmie. A mnie to nie dołuje a wręcz doprowadza do stanu, w którym nie moge przestać się śmiać - zaczął się uśmiechać